Virginia Woolf

This volume brings together Virginia Woolf's last two novels, The Years (1937) which traces the lives of members of a dispersed middle-class family between 1880 and 1937, and Between the Acts (1941), an account of a village pageant in the summer preceding the Second World War which successfully interweaves comedy, satire and disturbing observation. Rewriting the traditional family saga and the pageant, these unsettling novels provide extraordinary critiques of Englishness and English identity while pursuing compelling existentialist and psychological themes such as the nature of time, memory, personal relationships and sexual desire. Their tightly constructed narratives enable the reader to experience the fragmented lives of their characters and the difficulties that they have in communicating with each other and even understanding themselves. Read together, these novels illuminate each other in ways that will engage both the student and the general reader.

Une soirée d'été sur une île au large de l'Ecosse. Pôle de convergence des regards et des pensées, Mrs Ramsay exerce sur famille et amis un pouvoir de séduction quasi irrésistible. Un enfant rêve d'aller au Phare. L'expédition aura lieu un beau matin d'été, dix ans plus tard. Entre-temps, mort et violence envahissent l'espace du récit. Au bouleversement de la famille Ramsay répond le chaos de la Première Guerre mondiale. La paix revenue, il ne reste plus aux survivants désemparés, désunis, qu'à reconstruire sur les ruines. Des bonheurs et des déchirements de son enfance, Virginia Woolf a fait la trame d'une œuvre poétique, lumineuse et poignante qui dit encore le long tourment de l'écriture et la brièveté de ses joies : visions fragiles, illuminations fugaces, " allumettes craquées à l'improviste dans le noir ".

Στο μυθιστόρημα "Ανάμεσα στις πράξεις" η Βιρτζίνια Γουλφ περιγράφει μια μέρα του Ιουνίου του 1939, όταν η οικογένεια Όλιβερ διοργανώνει στην έπαυλή της, το Πόιντζ Χολ, την ετήσια θεατρική παράσταση του χωριού. Το έργο είναι μια συρραφή από διάφορα σκετς που αναπαριστούν διαφορετικές περιόδους της αγγλικής ιστορίας, με πρωταγωνιστές τους κατοίκους του χωριού. Στα διαλείμματα του έργου, η συγγραφέας περιγράφει τις σκέψεις και τις κινήσεις των ανθρώπων που παρακολουθούν την παράσταση. Είναι η στιγμή που παύουν να είναι οι απλοί θεατές του έργου και γίνονται οι ήρωες του μυθιστορήματος. Το κύκνειο άσμα της Βιρτζίνια Γουλφ, το οποίο δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο, είναι ένα χαρακτηριστικά αγγλικό μυθιστόρημα το οποίο αναδεικνύει τη δύναμη της Τέχνης. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα η συγγραφέας ξεδιπλώνει τις πτυχές της αγγλικής κουλτούρας και ταυτότητας: στην καθημερινότητα της οικογένειας Όλιβερ, στις σκέψεις και στις συνομιλίες των προσώπων, στην αναπαράσταση στιγμών της αγγλικής ιστορίας μέσα στο πλαίσιο της θεατρικής παράστασης.

Η πρώτη δουλειά που έχει να κάνει μία γυναίκα στον δρόμο της για οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική χειραφέτηση είναι να σκοτώσει τον "Άγγελο του Σπιτιού": αυτό το φάντασμα που της επιβάλλει να είναι "μονάχα" η αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα· που της επιβάλλει να καταπιέζει τις προσωπικές της ανάγκες και επιθυμίες υπακούοντας στην πατριαρχική συμβατικότητα. Στις 21 Ιανουαρίου 1931 η Βιρτζίνια Γουλφ απευθύνει μια εμπνευσμένη ομιλία σε γυναίκες του Λονδίνου, υποδεικνύοντας πώς θα κατακτήσουν «ένα δικό τους δωμάτιο» με τους δικούς τους όρους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Τα "Γυναικεία επαγγέλματα" είναι η συντετμημένη μορφή της ομιλίας που απηύθυνε η Βιρτζίνια Γουλφ [Adeline Virginia Woolf (γεν. Stephen), 1882-1941] στα μέλη της Εθνικής Εταιρείας για τη Γυναικεία Απασχόληση [National Society for Women's Service] στο Λονδίνο, στις 21 Ιανουαρίου 1931. Το κείμενο εκδόθηκε μετά τον θάνατο της Αγγλίδας συγγραφέως και περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Ο θάνατος της νυχτοπεταλούδας και άλλα δοκίμια" [The Death of the Moth and Other Essays].

Το 1932 η Βιρτζίνια Γουλφ κάνει το δεύτερο ταξίδι της στην Ελλάδα. Το πρώτο ταξίδι της το είχε κάνει το 1906, 24 ετών τότε, ανύπαντρη (Βιρτζίνια Στήβεν), με τα αδέλφια της Βανέσα, Τόμπυ και Έιντριαν Στήβεν και τη φίλη της Βάιολετ Ντίκινσον. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά ταξίδια δεν είναι μόνο χρονολογική. Είναι μια διαφορά οπτικής και ύφους τόσο βαθιά ώστε η ίδια η Βιρτζίνια να εκπλήσσεται. Φυσικά πρόκειται πάντα για το ίδιο πρόσωπο - και όχι μόνον αυτό, αλλά, σε μια μυστική σχεδόν αλληλουχία γεγονότων και συνεπειών, το πρόσωπο του 1906 δημιουργεί και καθορίζει ως ένα σημείο το πρόσωπο του 1932.
Η νέα οπτική που κυριαρχεί στο δεύτερο ταξίδι της Γουλφ στην Ελλάδα οφείλεται όχι μόνο στην ίδια, που βρίσκεται στην ωριμότητά της, αλλά κατά μεγάλο μέρος και στον Ρότζερ Φράι. Η ικανότητα και η ευαισθησία του να διαβάζει την τέχνη των Βυζαντινών μοιάζει να κλιμακώνεται μέσα στις περιγραφές της Βιρτζίνια, όπου, σε μια μουσική σχεδόν αναγωγή και σύνθεση, το αρχαίο παγανιστικό στοιχείο συνυπάρχει με τον ορθόδοξο χριστιανικό μυστικισμό. Όλα αυτά μέσα σε μια φύση οργιαστική όπου άλλοτε κυριαρχεί το φως της ζωής και άλλοτε η σκοτεινιά του θανάτου. Γοητευτικότερη εικόνα της Ελλάδος δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ούτε πιο ενθουσιαστική, ή πιο καλόπιστα χιουμοριστική. Τόσο που όταν έρχεται η στιγμή να πει κανείς κάτι για την Ελλάδα της εποχής ή "περί της αξίας της δραχμή εν έτει 1932" να αισθάνεται κάποια δυσκολία.

Το "Ένα δικό σου δωμάτιο" δημοσιευμένο τον Σεπτέμβριο του 1929, βασίζεται σε δύο διαλέξεις που έδωσε η Βιρτζίνια Γουλφ, τον Οκτώβριο του 1928 στα δύο κολέγια του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, όπου για πρώτη φορά φοιτούσαν γυναίκες. Στο εκτεταμένο αυτό δοκίμιο η συγγραφέας αναφέρεται στη ζωή των γυναικών και ειδικότερα των καλλιτεχνών, όπου σύμφωνα με την Γουλφ αιώνες κοινωνικών, οικονομικών και εκπαιδευτικών προκαταλήψεων έχουν καταπνίξει τη δημιουργικότητα των γυναικών. Υποστηρίζει ότι η πνευματική ελευθερία απαιτεί οικονομική ελευθερία και έναν δικό τους χώρο (δωμάτιο) όπου ελεύθερα θα στοχάζονται, θα ονειρεύονται θα δημιουργούν και θα συγγράφουν, και καλεί τις γυναίκες να καταπιαστούν όχι μόνο με τη μυθοπλασία αλλά και την ποίηση, την κριτική και το δοκίμιο. Το βιβλίο αυτό, ένα από τα πιο επιδραστικά κείμενα του 20ού αιώνα γραμμένο με έντονο, οικείο στους αναγνώστες και ευρηματικό τρόπο, σε μια γλώσσα ζωντανή, έχει την ίδια εντυπωσιακή περιγραφική δύναμη που είναι εμφανής στα μυθιστορήματα της Γουλφ και αντανακλά το συναρπαστικό ύφος της γραφής της.

Αν ζήσουµε άλλον έναν αιώνα –µιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις µικρές ζωές που ζούµε ατοµικά– και έχουµε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωµάτιο δικό µας η καθεµιά• αν συνηθίσουµε να έχουµε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουµε ακριβώς αυτό που σκεφτόµαστε• αν δραπετεύουµε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουµε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγµατικότητα• καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγµατικότητα… αν αντιµετωπίσουµε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει µπράτσο να πιαστούµε, αλλά ότι προχωράµε µόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσµο της πραγµατικότητας κι όχι µε τον κόσµο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώµα που τόσες φορές θυσίασε.

Στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του 1923 η μεσήλικη Κλαρίσα Νταλογουέι, ως άψογη οικοδέσποινα, προετοιμάζει άλλη μία κοσμική συγκέντρωση όταν δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του νεανικού έρωτά της Πίτερ Γουόλς. Η άφιξή του αναστατώνει την ήσυχη και βολεμένη ζωή της, που, πολλά χρόνια πριν, η Κλαρίσα είχε επιλέξει κάνοντας έναν γάμο με τον Ρίτσαρντ Νταλογουέι, μέλος του Κοινοβουλίου. Επανεκτιμά τις επιλογές της και συνειδητοποιεί ότι επέλεξε μια συζυγική ζωή χωρίς συγκινήσεις, περιορίζοντας τις φιλοδοξίες της στον τίτλο της "τέλειας οικοδέσποινας". Και ενώ ο ήχος του ρολογιού του Μπιγκ Μπεν υπενθυ­μίζει το πέρασμα του χρόνου μια συνηθισμένη κατά τα άλλα μέρα του καλοκαιριού, η είδηση της τραγικής μοίρας ενός άγνωστου στην Κλαρίσα ήρωα του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, του Σέπτιμους, την κατακλύζει με σκέψεις και συναισθήματα, καθώς οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους ενώνονται για μία και μόνο στιγμή. Σε αυτό το κορυφαίο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας η Βιρτζίνια Γουλφ παρασύρει τον αναγνώστη με μια αφήγηση που ταξιδεύει ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν και δένει με ένα και μόνο νήμα τις πορείες κεντρικών και δευτερεύοντων ηρώων, επιτυγχάνοντας να εισχωρήσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.

Η Βιρτζίνια Γουλφ συνέλαβε και έγραψε το µικρό αριστούργηµά της, την Κυρία Νταλογουέι, από το 1922 ως το 1924, έχοντας πρώτα διαβάσει τον Οδυσσέα του Τζέιµς Τζόις και µετά την επιστροφή της από το καταπράσινο Ρίτσµοντ στην πλατεία Τάβιστοκ, στο Μπλούµσµπερι. Όπως ο Οδυσσέας, έτσι και το µυθιστόρηµα της Γουλφ διαδραµατίζεται σε µία µέρα, αλλά ισοδυναµεί µε βύθισµα στην καρδιά των πραγµάτων. Χιλιάδων πραγµάτων. Η κυρία Νταλογουέι κυριολεκτικά κατακλύζεται από συνειδήσεις, αναµνήσεις, ονόµατα, φαντάσµατα, ανθρώπους όλων των τάξεων, γεύµατα και γάµους, ζωντανούς και νεκρούς, στρατιώτες, γιατρούς, εντυπώσεις λογικές και άλογες· κι όλα αυτά µέσα στη φασαρία, στα καταστήµατα, στους δρόµους, στα πάρκα και στα χιλιάδες πράγµατα του Λονδίνου – ανάµεσα σε φορέµατα, γάντια, καπέλα, αδιάβροχα, οµπρέλες, σουγιάδες, ανθρώπινα σώµατα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, φορτηγά. Ένα κείµενο πυκνό, διεισδυτικό, εµπνευσµένο, µια σκιαγράφηση της ανθρώπινης συνείδησης, ένα µυθιστόρηµα που απευθύνεται στον ποιητή που κρύβει µέσα του ο κάθε αναγνώστης.
_x000D_\ Όπως σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου Οι ώρες, Michael Cunningham: «Η κυρία Νταλογουέι έχει μερικές από τις πιο όμορφες, τις πιο σύνθετες, τις πιο διεισδυτικές, τις πιο ιδιόρρυθμες προτάσεις που γράφτηκαν ποτέ· αυτός και μόνο ο λόγος είναι αρκετός για να διαβάσει κανείς το βιβλίο. Πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά, τα πιο επαναστατικά έργα τέχνης του 20ού αιώνα».

Το "Ορλάντο" (1928) είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf (1882-1941). Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.
Ο Jorge Luis Borger θεωρούσε το "Ορλάντο", το οποίο μετέφρασε στα ισπανικά, ως "το πιο δυνατό έργο της Γουλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας".
Περιεχόμενα

Εισαγωγή || Προλεγόμενα [της Βιρτζίνια Γουλφ] || Ορλάντο: μια βιογραφία || Επίμετρα || Βιβλιογραφία || Χρονοβιογραφία || Φωτογραφικό υλικό
Παρατηρήσεις

Επίμετρα: Cleveland B. Chase, Maria DiBattista, Κατερίνα Κίτση-Μυτάκου