Τρούμαν Καπότε

Το "Εν ψυχρώ", το κορυφαίο αριστούργημα του Τρούμαν Καπότε, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση όταν πρωτοεκδόθηκε το 1966. Η ατμοσφαιρική αφήγηση "καρπός εντατικής έρευνας" της ζωής της οικογένειας Κλάττερ, στο Χόλκομπ του Κάνσας, και η εναλλαγή με το χρονικό των δύο αντρών (του Ρίτσαρντ Γιουτζίν Χίκοκ και του Πέρρυ Έντουαρντ Σμιθ), οι οποίοι δολοφόνησαν και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου του 1959, αποτελεί το πρώτο έργο στο ρεύμα της λεγόμενης νέας δημοσιογραφίας. Ο Πέρρυ Σμιθ είναι ένας απ’ τους σπουδαίους "σκοτεινούς" χαρακτήρες της αμερικανικής λογοτεχνίας, γεμάτος αντιφατικά συναισθήματα. "Τον έβρισκα συμπαθέστατο άνθρωπο, ευγενικό, πραγματικό κύριο" λέει ο Σμιθ για τον Χερμπ Κλάττερ. "Το ίδιο εξακολουθούσα να πιστεύω μέχρι που του ’κοψα το λαρύγγι". Με κεφάλαια που περιγράφουν την καθημερινότητα των Κλάττερ να εναλλάσσεται με τη μαύρη Σεβρολέτ των δολοφόνων τους που ζυγώνει ολοένα και με μια παράλληλη αφήγηση της απόδρασης των δραστών και του ανθρωποκυνηγητού που εξαπολύθηκε στο κατόπι τους, η μαρτυρία του Καπότε είναι τόσο λεπτομερής, που ο αναγνώστης νιώθει ότι συμμετέχει στα καταιγιστικά γεγονότα της ιστορίας.

"Άρχισα να γράφω στα οχτώ" είχε δηλώσει ο Καπότε. "Στα καλά καθούμενα, χωρίς την παραμικρή έμπνευση από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου συγγραφέα· στην πραγματικότητα, γνώριζα ελάχιστους ανθρώπους που ήξεραν ανάγνωση [...]. Η πιο ενδιαφέρουσα συγγραφική εμπειρία εκείνων των ετών [...] ήταν οι απλές, καθημερινές παρατηρήσεις που κατέγραφα στο ημερολόγιό μου [...]. Ένα είδος δημοσιογραφίας, μια τεχνική θέασης και ακρόασης που τα κατοπινά χρόνια θα επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωσή μου, αν και τότε ακόμη δεν το συνειδητοποιούσα, διότι παρ’ όλη την "επισημότητα" της γραφής μου, αυτά που εξέδιδα, επιμελώς δακτυλογραφημένα, ήταν λίγο ως πολύ μυθοπλασίες". Κι ωστόσο είναι αυτή η ίδια δημοσιογραφική φωνή των νεανικών διηγημάτων του Καπότε, τα οποία συλλέγονται στον τόμο αυτό για πρώτη φορά, που παραμένει ως ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πρώιμου έργου του - μαζί με τη σχολαστική περιγραφή κάθε διαφορετικότητας.

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ

Αν κάποιος σε ρωτήσει ποτέ πώς ήμουν, πώς πραγματικά ήταν η Μέριλιν Μονρόε – λοιπόν, τι θα του απαντούσες;

Τον Απρίλιο του 1955, ο Τρούμαν Καπότε και η Μέριλιν Μονρόε συναντιούνται στην κηδεία μιας παλιάς ηθοποιού και βγαίνουν οι δυο τους για μια μεγάλη βόλτα στη Νέα Υόρκη. Δεκαεφτά χρόνια αργότερα, ο συγγραφέας συνομιλεί στις φυλακές του Σαν Κουέντιν με τον Μπομπ Μποσολέιγ, τον άνθρωπο που για χάρη του η Σάρον Τέιτ και άλλοι τέσσερις αθώοι δολοφονήθηκαν από την οικογένεια Μάνσον. Και στο κλείσιμο της δεκαετίας του ’70 ο Καπότε ζει μια αξέχαστη εμπειρία συνοδεύοντας μια θρησκευόμενη μαύρη καθαρίστρια που διώχνει τα βάρη της ζωής με τη βοήθεια της μαριχουάνας.

Τρεις πολύ διαφορετικές συνομιλίες και τρεις από τις πιο ξεχωριστές συγγραφικές στιγμές του Τρούμαν Καπότε, που εντυπώνονται απευθείας στο μυαλό σαν εμπιστευτικός ψίθυρος σε μια κατάμεστη αίθουσα.

"Ήταν δικαιωματικά το σπίτι του, είπε, επειδή αν έφευγε, όπως είχε κάνει κάποτε, άλλες φωνές, άλλοι τόποι, φωνές χαμένες και θολές θα γρατζουνούσαν τα όνειρά του".

Αυτή είναι η παράξενη ιστορία του Τζόελ Χάρισον Νοξ, ενός 13χρονου αγοριού από τη Νέα Ορλεάνη που μετά τον θάνατο της μητέρας του ταξιδεύει στον αγροτικό Νότο της Αμερικής για να ζήσει με τον άγνωστο πατέρα του.
Η πρώτη αυτή νουβέλα του Τρούμαν Καπότε, που εκδόθηκε όταν ο συγγραφέας της ήταν μόλις 24 ετών, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης του είδους του southern gothic, δηλαδή της μυθοπλασίας του αμερικανικού Νότου. Σε μια κατάφυτη και μυστηριώδη περιοχή, με εκκεντρικούς χαρακτήρες και ερειπωμένες επαύλεις μιας άλλης εποχής, η καθηλωτικά ατμοσφαιρική γραφή του Καπότε, γεμάτη ποίηση και αλληγορίες, μεταφέρει τον αναγνώστη σ' ένα ταξίδι που μοιάζει με όνειρο· για το γκρέμισμα όσων μας στοιχειώνουν, την αναζήτηση της ταυτότητας και τελικά την ελευθερία που έρχεται με τη συνειδητοποίηση.