Weedon Grossmith

Charles Pooter, respectable employé de banque à la City, décide d'entamer la rédaction d'un journal. Il va y consigner aussi scrupuleusement que naïvement ses aventures et mésaventures quotidiennes avec sa très chère épouse Carrie, son indigne fils Lupin, qui se compromet avec une fiancée peu respectable, ses voisins encombrants et ses fournisseurs peu respectueux. Et quand Mr Pooter sort de sa confortable maison de banlieue, il regarde le Londres d'il y a cent ans, ses comédies, ses spectacles, ses inventions, comme une sorte de jungle un peu effrayante peuplée de grands animaux auxquels il faut surtout éviter de montrer sa peur. Parue en feuilleton dans la revue satirique Punch entre 1888 et 1889, cette chronique de la vie de banlieue londonienne à la fin de l'ère victorienne est un chef-d'oeuvre d'humour anglais, qui a depuis longtemps acquis outre-Manche le statut de livre culte.

Το ημερολόγιο ενός Ασήμαντου -μυθοπλασία και την ίδια στιγμή αξεπέραστα αληθινή αφήγηση- που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περίφημο σατιρικό περιοδικό Punch πριν εκδοθεί σε βιβλίο το 1892, ανήκει στα αριστουργήματα του αγγλικού χιούμορ, και ο ήρωάς του, ο κ. Πούτερ, αποτελεί εμβληματικό χαρακτήρα της αγγλικής πεζογραφίας. Ένα μέρος της προσωπικότητάς του υπάρχει στον καθένα μας, και χάρη στο ευρηματικό χιούμορ των Τζώρτζ και Γουίντον Γκρόσμιθ μέσα από αυτόν έχουμε όλοι μας αποθανατιστεί.
Το ημερολόγιο του κ. Πούτερ αποτελεί πιστή καταγραφή της μονότονης καθημερινότητας στα προάστια του Λονδίνου και στα γραφεία του Σίτυ στο τέλος της βικτοριανής εποχής. Κατά κάποιον τρόπο έχουμε να κάνουμε με ένα αρχέτυπο του τρόπου ζωής στους μοντέρνους καιρούς, στις σύγχρονες κοινωνίες - ανάμεσά τους ασφαλώς και στην ελληνική.
Ο μεσαίος αυτός υπάλληλος του Σίτυ κρατώντας ημερολόγιο προστατεύει την καταρρακωμένη του αξιοπρέπεια και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το συναίσθημα που συχνά τον κατακλύζει, ότι το πιο μεγάλο ανέκδοτο είναι ο εαυτός του.
Ο Hillaire Bellock δεν διστάζει να τοποθετήσει τον χαρακτήρα του κ. Πούτερ στο πλάι αιώνιων κωμικών ηρώων όπως ο Δον Κιχώτης και ο Φάλσταφ. Η αξία του έργου μεγαλώνει στο πέρασμα του χρόνου και σήμερα πια θεωρείται κλασικό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"...ανάμεσα στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα" (The Observer, 2003)