Ελλάδα

Ο Πλούταρχος γεννήθηκε στη Χαιρώνεια της Βοιωτίας γύρω στο 46 μ.Χ. Σπούδασε στην Αθήνα φιλοσοφία, ρητορική και μαθηματικά. Ταξείδεψε πολύ στην Ελλάδα, κι' ακόμα πήγε στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη. Οι συμπολίτες του στη Χαιρώνεια του ανάθεσαν πολλά δημόσια αξιώματα, έγινε «Επώνυμος Άρχων» και ίσως «Βοιωτάρχης».
Το ογκώδες συγγραφικό έργο του Πλουτάρχου χωρίζεται στο ιστορικό και το φιλοσοφικό. Το ιστορικό είναι οι «Βίοι Παράλληλοι» και το φιλοσοφικό τα «Ηθικά».
Οι Παράλληλοι βίοι, 50 στο σύνολό τους, είναι βιογραφίες ενδόξων πολιτικών και στρατιωτικών ανδρών της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης.
Τα Ηθικά, είναι πραγματείες με φιλοσοφικό κυρίως περιεχόμενο.
Ο Πλούταρχος χρησιμοποίησε αναρίθμητες πηγές, ελληνικές και λατινικές, και βέβαια τους έγκριτους ιστορικούς Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα. Δεν έγραψε «ιστορία» με την αυστηρά επιστημονική έννοια του όρου επειδή όμως η ιστορική επιστήμη έχει πολλά να ωφεληθεί από την περιγραφή του ανθρώπινου χαρακτήρα, από τις πράξεις και τα ελατήρια των μεγάλων ανδρών και από την ψυχολογία των λαών, ο Πλούταρχος θα αποτελεί στους αιώνες ανεξάντλητη ιστορική πηγή.

Αυτά λοιπόν είναι όσα μας εφάνηκαν άξια να μνημονευθούν από τα ιστορούμενα για τον Μάρκελλο και τον Πελοπίδα. Οι χαρακτήρες τους και οι συνήθειές τους είχαν κατά ένα τρόπο εφάμιλλα τα κοινά τους σημεία, γιατί και οι δυο τους υπήρξαν και γενναίοι και φίλοι των μεγάλων έργων και βίαιοι στις εκδηλώσεις τους και υψηλόφρονες και κατά τούτο μονάχα φαίνεται ότι διαφέρουν, ότι ενώ ο Μάρκελλος έκανε σφαγές σε πολλές πολιτείες που εκυρίευσε, ο Πελοπίδας και ο Επαμεινώνδας σε καμμιά περίπτωση δεν εσκότωσαν κανένα ύστερα από τη νίκη τους, ούτε καταδικάσανε σε εξανδραποδισμό τους κατοίκους των νικημένων πόλεων. Λένε μάλιστα πώς ούτε τους Ορχομενίους θα μεταχειρίζονταν οι Θηβαίοι όπως τους μεταχειρίσθηκαν, αν ήσαν παρόντες εκείνοι. Όσο για τα κατορθώματά τους, μεγάλες και αξιοθαύμαστες ήσαν οι κατά των Κελτών επιτυχίες του Μαρκέλλου που με τους λίγους ιππείς που είχε γύρω του, απέκρουσε ολόκληρη δύναμη από πεζικό μαζί και ιππικό, γεγονός από τα σπάνια στα χρονικά των επιτυχιών άλλων στρατηγών, σκοτώνοντας μάλιστα και τον ηγεμόνα των αντιπάλων, ενώ ο Πελοπίδας σε ανάλογη επιχείρηση απέτυχε και σκοτώθηκε από τον τύραννο πριν προλάβη να δράση. Αλλά σ' αυτά βέβαια μπορούμε να αντιπαραθέσωμε τις μάχες των Λεύκτρων και των Τεγυρών, τους πιο περίλαμπρους και σπουδαίους αγώνες του. Κατόρθωμα του Μαρκέλλου μυστικά προετοιμασμένο με ενέδρα δεν έχομε για να το παραβάλωμε με το κατόρθωμα του Πελοπίδα, όταν γύρισε από τη φυγή και σκότωσε τους τυράννους στη Θήβα· γιατί πραγματικά εκείνο το έργο φαίνεται πολύ υπέρτερο από όσα γίνηκαν ποτέ κρυφά και με απάτη. Φοβερός και τρομερός πολεμούσε τους Ρωμαίους ο Αννίβας, καθώς σχεδόν και οι Λακεδαιμόνιοι τότε τους Θηβαίους. Κι' όσο γι' αυτούς, είναι βέβαιο πώς νικήθηκαν από τον Πελοπίδα στις μάχες των Τεγυρών και των Λεύκτρων, ενώ τον Αννίβα ο Μάρκελλος ούτε μία φορά δεν τν νίκησε, καθώς λέει τουλάχιστον ο Πολύβιος, αλλά φαίνεται ότι ο άνθρωπος αυτός έμεινε ανίκητος ως τότε που παρουσιάστηκε ο Σκηπίων.

Ο Παπαντωνίου γράφοντας τα διηγήματά του, δεν εθεώρησεν αρκετό να μας δώσει μερικές ιστορίες ανθρώπων ή μερικούς πίνακες ζωής. Θέλησε να σκοπεύσει ψηλότερα και μακρύτερα (. . .). Έπειτα, ας μη λησμονούμε, πως ο Παπαντωνίου δεν έχει ξεμάθει τη σημασία της διασκεδαστικής τέχνης. Δεν του αρκεί να συγκινήσει, μονότροπα, και μονοκόμματα, τον αναγνώστη του. Θέλει και να τον διασκεδάσει κάπως. (. . .) Η συγκίνηση μας προσφέρεται διακριτικά, σε σταλαγμούς. Θαυμάζουμε το ύφος, θαυμάζουμε το πνεύμα, δεν παθαινόμαστε. Είναι ένας καλαίσθητος, ένας εκλεκτικός, κ’ ένας δάσκαλος του έντεχνου λόγου. Ένας αληθινός δάσκαλος επιτέλους!

Μια νέα, μοναδική, Μετάφραση/Απόδοση των Ορφικών Ύμνων - υπό τον γενικό τίτλο «Εγώ, ο Ορφέας και οι Ορφικοί Ύμνοι» - κυκλοφόρησε σε καλαίσθητο τόμο από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο. Η Μετάφραση/Απόδοση - του Ανδρέα Χ. Ζούλα - είναι μοναδική γιατί ακολουθεί και τηρεί απολύτως τον κανόνα της ισοσυλλαβίας: Κάθε στίχος της Μετάφρασης/Απόδοσης έχει τόσες συλλαβές όσες και ο μεταφραζόμενος στίχος του Αρχαίου Κειμένου. Η Εισαγωγική Ευχή και οι ογδόντα οκτώ Ορφικοί Ύμνοι παρατίθενται σε αντικριστές σελίδες, αριστερά το Αρχαίο Κείμενο και δεξιά, η Μετάφραση/Απόδοση, ώστε  ο αναγνώστης - όπως εξηγεί ο Ανδρέας Χ. Ζούλας - να έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί στίχο τον στίχο, χωρίς καν την χρήση λεξικού, το αρχαίο κείμενο και να χαίρεται την ασύγκριτη ομορφιά του.  Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος (μέχρι την 133η σελίδα είναι μια εκτενής αφήγηση που κάνει σε πρώτο πρόσωπο ο Ορφέας, αναφερόμενος στην ζωή, το έργο του και την θαυμάσια εποχή του. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου (σελ. 134-322) παρατίθενται σε αντικριστές σελίδες οι Ορφικοί Ύμνοι, στο Αρχαίο Κείμενο και στην Μετάφραση/Απόδοση. Στο τρίτο μέρος του βιβλίου (σελ. 323 – 362) ο «Ορφέας» μας εξομολογείται σε τι συνίσταται το διπλό του απωθημένο. Το οποίο τελικά κρίνει ο αναγνώστης… Το τρίτο αυτό μέρος -και το βιβλίο- κλείνει με τον «τελικό ύμνο» του «Ορφέα», ο οποίος βρίσκεται μπροστά στο μέγα ζήτημα Ύπαρξη – Ανυπαρξία. Και το αντιμετωπίζει…

-Ο Δημοσιογράφος Ανδρέας Χ. Ζούλας, έχει μεταφράσει το σύνολο των, πενήντα, σωζόμενων έργων της κλασικής δραματουργίας, τηρώντας πάντοτε τον κανόνα της ισοσυλλαβίας.

Ο Όμηρος, ένα δεκατετράχρονο αγόρι, χωρίς πατέρα, εργάζεται ως ταχυδρόμος στην Ίθακα της Καλιφόρνιας για να στηρίξει τη μητέρα, την αδερφή και τον τετράχρονο αδερφό του Οδυσσέα. Ο μεγαλύτερος αδερφός βρίσκεται στο μέτωπο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Όμηρος παραδίδει στους κατοίκους επιστολές που μεταφέρουν από το μέτωπο την είδηση του θανάτου, σκορπίζοντας τη θλίψη και την αγωνία στους κατοίκους. Η Ανθρώπινη κωμωδία είναι ένα δραματικό αντιπολεμικό έργο κι ένας σύγχρονος παραλληλισμός για τον νόστο στην "Ιθάκη" που δεν θα γίνει πραγματικότητα για πολλούς νέους. Το 1944 απέσπασε το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ιστορίας για την ομώνυμη ταινία. Ο William Saroyan (1908-1981), παιδί Αρμένιων μεταναστών στην Αμερική, ήταν πολύ δημοφιλής μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ.

Η κεφαλή της Μέδουσας (πρώτη έκδοση 1963) του Παντελή Πρεβελάκη (1909-1986) είναι ένα μυθιστόρημα σύγκρουσης καί αντιπαράθεσης ιδεών. Ο κεντρικός ήρωας, πού ζει ξένος καί ξεριζωμένος στην Αθήνα, αντιμετριέται με τίς ιδέες αυτές μέσα από τη συνάντησή του με τα άλλα τέσσερα κύρια μυθιστορηματικά πρόσωπα (τον μηδενιστή, τον καλλιτέχνη πού αποσύρεται από την κοινωνία, τον επαναστάτη κομμουνιστή, τον χριστιανό), καθένα από τα οποία τον καλεί να προχωρήσει στον κόσμο των ιδεών του. Ό νεαρός ήρωας όμως θα αντισταθεί στη γοητεία τους καί θα επιλέξει μια ζωή αμετάφραστη σε ιδέες, όταν συνειδητοποιήσει πώς όλες αυτές τίς αλληλοσυγκρουόμενες ιδεολογίες τίς ενώνει υπογείως ή άρνηση του πραγματικού κόσμου.

Η μόνη αυθεντική πηγή πληροφοριών δια το πρόσωπον και τον βίον του ενδόξου Βοιωτού ποιητού, εις τον οποίον απεδόθη ολόκληρος ο μέγας κύκλος της ιερατικής αφ' ενός και αφ' ετέρου της ηθικής και διδακτικής ποιήσεως, ήτις, εις αντίρροπον της εποποιίας, ανεπτύχθη εις την Κεντρικήν Ελλάδα, είναι μόνον το ανά χείρας και υπό το όνομά του περισωθέν ποίημα, το τιτλοφορούμενον "Έργα καί Ημέραι" . Και τούτο, διότι το έτερον υπό το όνομά του παραδοθέν ποίημα, η Θεογονία, είναι έργον προγενεστέρας εποχής, παντελώς δε κατά τον χαρακτήρα και το ύφος αυτού ξένον προς τον ποιητήν των Έργων. Τα λοιπά στοιχεία, τα παραδοθέντα υπό των μεταγενεστέρων, είναι τεταραγμένα και αντιφατικά και ως επί το πλείστον αφελείς θρύλοι.

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΕΑ. ΤΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ Α.
Κάθε βδομάδα η Έλι βρίσκει στο γραμματοκιβώτιό της καρτ ποστάλ από την Ελλάδα που, αν και δεν προορίζονται για την ίδια, φωτίζουν τη μουντή λονδρέζικη καθημερινότητά της.
ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΤΟΜΟ.
Γοητευμένη από τα ειδυλλιακά στιγμιότυπα, θα αποφασίσει να ταξιδέψει για να γνωρίσει από κοντά αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Τη μέρα της αναχώρησής της για την Αθήνα, ωστόσο, στο γραμματοκιβώτιό της θα βρει ένα σημειωματάριο.
ΚΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΑ.
Στις σελίδες αυτού του τετραδίου, που θα γίνει οδηγός της Έλι, ξεδιπλώνεται η προσωπική διαδρομή του Α, καθώς ανακαλύπτει την καρδιά μιας χώρας, αλλά και τη βαθύτερη αλήθεια της δικής του καρδιάς.
_
ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Η ΟΜΟΤΙΤΛΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΕΡΤ
_
Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται σαν μια υπέροχη ερωτική επιστολή προς την Ελλάδα.
Sunday Mirror

Τι μένει από μια πολιτεία που βυθίζεται στη μνήμη και αναζητά το πρόσωπό της; Τι διασώζεται από την ώχρα των αρχοντικών της και τη μυρωδιά του καπνού; Αναζητώντας την πόλη, ο αφηγητής αντιλαμβάνεται το σώμα του να γίνεται οθόνη, όπου προβάλλονται οι εικόνες των κτιρίων της, τα πλήθη των εξόριστων και των προσφύγων, ο ιός της κόκκινης φλόγας, τα φλεγόμενα δολάρια των αριστοκρατών και το πιάνο στη θάλασσα χάριν παιδείας, η σιωπή των πέτρινων χρόνων και οι τρελοί χοροί στο Φαληρικόν. Ο αφηγητής ανασύρει όσα απαιτούνται για να δικαιολογηθεί ότι πάσχει από μανία πόλεως, αλλά και για να αποδείξει την αδυναμία της μνήμης του να αναπαραστήσει πιστά όσα ανεβαίνουν ως έργο χρόνια τώρα μέσα του.