Δήμητρα Κονδυλάκη

Ήδη από τη δεκαετία του 1980, μετά από μια πλήρη και γενικευμένη αμφισβήτηση της θέσης του συγγραφέα στο θέατρο τις προηγούμενες δεκαετίες, έγινε αισθητή η ανάγκη νέων κειμένων που θα εξέφραζαν αυθεντικά το σήμερα· η ανάγκη να βρεθεί η φλέβα ενός νέου ποιητικού λόγου προορισμένου για τη σκηνή. Μετά τη διαπίστωση του "τέλους των λογοτεχνικών ειδών", ο θεατρικός συγγραφέας δεν μπορούσε πια να επαναπαυθεί στην ασφάλεια της κλασικής δραματικής φόρμας. Έπρεπε να την εφεύρει από την αρχή, να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, να συντονιστεί με τις σύγχρονες σκηνικές κατακτήσεις.
Με τη θεωρητική απόσταση που χαρίζει η αναδρομική παρατήρηση όλης αυτής της μετακίνησης, καθώς διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, εμφανίζεται πλέον απολύτως αναγκαία μια προσέγγιση της γλώσσας του σύγχρονου θεάτρου από τη σκοπιά της λογοτεχνίας, και αυτό ακριβώς επιχειρεί το ανά χείρας βιβλίο. Με αφετηρία κορυφαίους σύγχρονους δραματουργούς, αγγίζει πληθώρα πεδίων που άπτονται ακριβώς της "κατασκευής" του θεατρικού κειμένου σήμερα: από το πεδίο της λογοτεχνικής θεωρίας και της θεωρίας του θεάτρου έως το πεδίο της συγγραφικής πράξης, της σκηνοθεσίας και της θεατρικής μετάφρασης.

Αποτυπώνοντας μια πορεία δημιουργικής αλληλεπίδρασης είκοσι χρόνων, ο ανά χείρας τόμος αποτελεί ένα πρώτο εργαλείο προσέγγισης του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη ως δραματουργού, καθώς αρθρώνει το θεωρητικό πλαίσιο της ζωτικής σχέσης του με το θέατρο, που παραμένει ως προς σημαντικές περιοχές της ακόμα αδιερεύνητη. Ταυτόχρονα προσφέρει αφορμή αναστοχασμού στα ευρύτερα ζητούμενα της σύγχρονης θεατρικής γραφής: Πώς εξελίσσεται η δραματική φόρμα; Μπορούμε να μιλάμε ακόμα γι' αυτήν ως είδος και με ποιούς όρους; Πώς απαντά και πώς θέλουμε να απαντά το θέατρο στην πραγματικότητα; Πώς συναντά η έννοια του "ποιητικού" την έννοια του "πολιτικού" θεάτρου; Ως προς τι διαφοροποιείται το θεατρικό κείμενο από τη δραματοποιημένη λογοτεχνία; Και από την άλλη, τι δυνατότητες προσφέρει στον σκηνοθέτη ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο; Τέτοια ερωτήματα θίγονται μεταξύ άλλων σ' αυτή την πρώτη μονογραφία που αφιερώνεται στον διεθνώς αναγνωρισμένο πλέον έλληνα δραματουργό, που επιχειρεί ως νέος τραγικός να ξαναδώσει στο θέατρο τις ιλιγγιώδεις, τρομακτικές διαστάσεις του, να διανοίξει την σκηνή εκ νέου στη δυνατότητα του αναπάντεχου.