Αντώνης Σουρούνης

Οι χρόνοι εκείνοι φύγανε εδώ και καιρό. Οι άνθρωποι που έρχονταν κάποτε μέσα στη νύχτα σπίτι μου με το κρασί τους, το γέλιο τους και το δάκρυ τους χάθηκαν. Τα μεγάλα όνειρα παραμερίστηκαν επειδή ακριβώς ήταν μεγάλα. Οι παλιοί σύντροφοι χτίσανε σπίτια, φτιάξανε οικογένειες, αγόρασαν χρηματοκιβώτια. Μα εγώ, που δεν έκτισα κανένα σπίτι για να θάψω κάτω από τα θεμέλιά του τους ανθρώπους που αγάπησα, εγώ που απαρνήθηκα την οικογένεια για να μείνω πιστός στο ομαδικό όνειρο, νιώθω πως έχω ένα χρέος απέναντι στο προδομένο μας παρελθόν και στον εαυτό μου...

Τι μπορεί να λέει μια κυριακάτικη ιστορία; Με τις καμπάνες να χτυπούν από το ξημέρωμα, τα παρατεταμένα χασμουρητά, τις σκόρπιες εφημερίδες, τις ευωδιές από την κουζίνα και τη Δευτέρα να περιμένει έξω από το σπίτι μέχρι να 'ρθει η σειρά της -τι μπορεί να λέει; Αν ήθελε να μιλήσει για τον εαυτό της ειλικρινά και ανυστερόβουλα, θα έπρεπε να το κάνει λέγοντας την ιστορία του Σαββάτου. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Όπως όταν ήμασταν παιδιά και γράφαμε δευτεριάτικα στο σχολείο πώς περάσαμε την Κυριακή. Γράφαμε αναπολώντας την και περιμένοντάς την, επειδή πιστεύαμε πως η Κυριακή ήταν γεμάτη παιχνίδι για μας και γεμάτη γέλιο για τους μεγάλους. Το μικρό μας μπόι μάς εμπόδιζε να δούμε μέχρι τον πάτο της ημέρας. Όταν γίναμε κι εμείς μεγάλοι, διαπιστώσαμε ότι οι Κυριακές δεν είναι γεμάτες από χαρά, όπως νομίζαμε, αλλά μισογεμάτες, γιατί από τα μισά και κάτω είναι φορτωμένες μελαγχολία. Αυτές οι "Κυριακάτιες ιστορίες" γράφτηκαν σχεδόν όλες για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" και τη "Μακεδονία της Κυριακής". Και γράφτηκαν όλες Δευτέρα πρωί -τελευταία μέρα παράδοσης του κειμένου. Λες και ήμουν πάλι στο σχολείο. Ίσως γι' αυτό πολλές μιλάνε για παιχνίδι, όπως τότε που ήμουν μικρός, και άλλες είναι γεμάτες με γέλιο και μελαγχολία, αφού σήμερα είμαι πια μεγάλος.

Καταφέρνει με χιούμορ και δύναμη ψυχής μεγάλης να μας ζωγραφίσει μερικές στιγμές από τη ζωή των Ελλήνων μεταναστών στη Δυτική Γερμανία.
Εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η αφήγηση του Σουρούνη ακροβατεί εύστοχα πάνω στον άξονα που στηρίζουν η φαλλοκρατία και το φιλότιμο -ακρογωνιαίοι λίθοι του ρωμέικου συστήματος αξιών- και με τον ακατάβλητο οίστρο της σκαμπανεβάζει τον αναγνώστη από την ευθυμία στην πίκρα και από τη θλίψη στο χαμόγελο. Κλείνοντας το μικρό βιβλιαράκι, απορείς πώς μπόρεσε να χωρέσει μέσα του τόσος καημός ξενιτιάς.
Περ. ΛΕΞΗ

Λόγος αρθρωμένος για να εξυπηρετήσει ένα θέμα. Σύγχρονο. Καυτό. Ενδιαφέρον.
Εφ. ΤΑ ΝΕΑ

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα σχεδόν αγοραία, που όμως κατορθώνει να βρει μια ισορροπία, έτσι, ώστε οι λέξεις που θεωρούνται χυδαίες να μην ξαφνιάζουν. Με τη μορφή αυτή, που θυμίζει τη γραφή του Μπουκόφσκι, δίνονται οι ιστορίες από τον Α. Σουρούνη, που πολύ συχνά εκφράζουν μια άπειρη τρυφερότητα και συγκλονιστικά αισθήματα...
Περ. ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

"Πάντα μου πίστευα πως θα έκλεινα τα πενήντα μου χρόνια ανάμεσα σε πενήντα φίλους και να που είχα βρεθεί ολομόναχος. [...] Mέσα στο σπίτι υπήρχε ένα άσπρο χρησιμοποιημένο κερί, παρατημένο ίσως από κάποιον προηγούμενο νοικάρη. Tο έβαλα στο ποτήρι και το άναψα. Kοιτώντας τη θάλασσα μπροστά μου έκανα μια ευχή και το 'σβησα. [...] Eίχα όμως κι άλλες δυο τρεις ευχές, το άναψα λοιπόν κι άλλες δυο τρεις φορές και το 'σβησα. Σκέφτηκα τι ευχή είχα ακόμα να κάνω και έκπληκτος διαπίστωσα πως δεν είχα άλλες. Eίχαν σχεδόν όλες πραγματοποιηθεί. Tότε άρχισα να τις θυμάμαι μία μία και ν' ανάβω και να σβήνω το κερί στην ανάμνησή τους. Ίσως ήταν παραπάνω από πενήντα, αλλά εγώ όταν συμπλήρωσα τα χρόνια μου, σταμάτησα ευγνώμων γι' αυτό τον μισό αιώνα που είχα ζήσει."

Αυτή είναι η ιστορία του Νούση, ενός Έλληνα πλάνητα στην αστική ζούγκλα της Φραγκφούρτης, που μαζί με άλλους κυνηγούς της τύχης περνά τις μέρες και τις νύχτες του πάνω από τη ρουλέτα. Από το Βισμπάντεν και το Μπρέμεν έως τη Βενετία και το Μόντε Κάρλο, ο Νούσης και η παρέα του παίζουν για να υπάρχουν, ζώντας με πάθος τις περιπέτειες, τις φιλίες, τους έρωτες, τα ταξίδια, τους ρόλους τους στα όνειρα και στους εφιάλτες τους. Ως επαγγελματίες παίκτες συνεργάζονται με σύστημα και υπομονή, και πολεμούν τα καζίνα με τα ίδια τους τα όπλα. Ο Χορός των Ρόδων είναι το μεγάλο μυθιστόρημα του τζόγου, μια ανεπανάληπτη περιπλάνηση στις φαντασμαγορικές αίθουσες των καζίνων, ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ «γυρισμένο» στο χαρτί. Με πρώτη ύλη τα βιώματα και τις μνήμες του από τους ναούς του ρίσκου, ο Αντώνης Σουρούνης φιλοτέχνησε ένα αξεπέραστο μυθοπλαστικό σύμπαν, όπου με πρόσχημα τον τζόγο αναζήτησε την ουσία της ίδιας της ζωής. «Πρόκειται για γεννημένο παραμυθά, που ξέρει να παίζει καλά με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της αφήγησής του, όπως οι ήρωες του βιβλίου του παίζουν τη ρουλέτα». Δ. Μαρωνίτης, Το Βήμα «Τα βιβλία του Αντώνη Σουρούνη είναι η ζωντανή απόδειξη για το πόσα μπορεί να πετύχει ένας συγγραφέας όταν, εκτός από ταλέντο, έχει πραγματικά κάτι ν’ αφηγηθεί». Δ. Κούρτοβικ, Ελευθεροτυπία «Θυμίζει χολιγουντιανή περιπέτεια, από τις καλύτερες του είδους. Διαβάζεται χωρίς ανάσα από την αρχή ως το τέλος». Δ. Δασκαλόπουλος, Τα Νέα «Ο Αντώνης Σουρούνης πετυχαίνει να ταρακουνήσει και τα λιμνάζοντα ύδατα –με τη γλώσσα– αλλά και τα εγκεφαλικά κύτταρα – με την καταπληκτική του ευχέρεια στο ρεαλιστικό παραμύθι». Χρ. Παπαγεωργίου, Αυγή «Ένα έξοχο ψυχογράφημα των ανθρώπων της ρουλέτας. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη μένει αμείωτο ως την τελευταία σελίδα και εξαιτίας του χιούμορ που διαποτίζει όλη την αφήγηση». Κ. Τσαούσης, Έθνος της Κυριακής