Biography

  «Βγάζω το συμπέρασμα ότι  η RAF δημιουργήθηκε κατά λάθος. Ο μοναδικός σκοπός της πρώτης ένοπλης δράσης της ήταν να απαλλαγεί ένας συνένοχος από δυο χρόνια φυλακή... Με την πρωτοβουλία τους όμως οι δράστες είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Στην παρανομία δεν τους έμενε άλλη επιλογή από το να ψάχνουν κρυψώνες, να βρίσκουν λεφτά με επιθέσεις σε τράπεζες και να επινοούν ιδεολογικά κίνητρα για τη δράση τους." Αυτή είναι η πικρή ετυμηγορία του Γερμανού συγγραφέα Χανς Μάγκνου Εντσενσμπέργκερ για την εξτρεμιστική Αριστερά της εποχής του. Στο αυτοβιογραφικό πεζό Αναβρασμός ο συγγραφέας, που υπήρξε κάποτε εξέχουσα μορφή της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του φοιτητικού κινήματος, κάνει μια προσωπική αναδρομή στην ταραγμένη δεκαετία του ’60, στα θρυλικά χρόνια της μγάλης αναστάτωσης, των σοσιαλιστικών ονείρων και της φοιτητικής εξέγερσης. Μέσα από τις σημειώσεις του  από τα ταξίδια εκείνης της περιόδου, κυρίως στη Σοβιετική Ένωση και την Κούβα,  μεταφερόμαστε στο κλίμα της εποχής, εντοπίζουμε τις αντιφάσεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας, αφρουγκραζόμαστε τους αληθινούς πόθους των ανθρώπων. Παράλληλα, παρακολουθούμε το «ρωσικό ρομάντζο» του συγγραφέα με την παράφορη και καταθλιπτική Μάσα, που θα γίνει η δεύτερη γυναίκα του. Οι αναμνήσεις από το κίνημα του ’68 και τον έρωτα της νιότης παρουσιάζονται με τη μορφή ενός εσωτερικού διαλόγου ανάμεσα στον σημερινό γέροντα και τον αλλοτινό επαναστάτη. Το βιβλίο αυτό μπορεί επίσης να διαβαστεί σαν ντοκουμέντο μιας άδοξης επανάστασης και μιας αδιέξοδης αγάπης.

Το σπανιότατο έργο του αντιστράτηγου Λεωνίδα Παρασκευόπουλου, Αρχηγού του Ελληνικού Στρατού κατά την περίοδο 8 Νοεμβρίου 1918 – 8 Νοεμβρίου 1920, επανεκδίδεται για πρώτη φορά, ύστερα από σχεδόν έναν αιώνα. Οι αναμνήσεις του καλύπτουν την ταραγμένη ιστορική περίοδο από το 1896 έως το 1920. Περιλαμβάνουν τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική Εκστρατεία. Επίσης, παραδίδει την προσωπική του μαρτυρία για τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα της εποχής του: τα κινήματα του στρατού, τις πολιτικές διαφωνίες μεταξύ Βενιζέλου – Κωνσταντίνου και τον Εθνικό Διχασμό.

«Δεν ζούμε για τον εαυτό μας, ζούμε για να δουλεύουμε και να αγωνιζόμαστε». Γράφοντας τις "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη", ο Βικτόρ Σερζ αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την παραπάνω ρήση. Οι "Αναμνήσεις" του δεν είναι απλώς η λεπτομερής αφήγηση της ζωής του, αλλά, πολύ περισσότερο, η κριτική παρουσίαση των μεγάλων ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων, με τα οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι οι άνθρωποι της εποχής του. Το Παρίσι των αρχών του περασμένου αιώνα, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος, οι μεγάλες επαναστάσεις στη Ρωσία και την Ισπανία, οι απαρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου συνθέτουν το σκηνικό αυτής της συγκλονιστικής μαρτυρίας. Κατά τον ίδιο τον Σερζ, το βιβλίο είναι γραμμένο με ένα «σοσιαλιστικό και αναρχικό, διόλου αποθαρρυμένο πνεύμα» και ακροβατεί με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην κοφτερή κριτική ματιά του συγγραφέα και την σταθερή προσήλωση σε μία κατηγορική προσταγή: ποτέ να μην αρνηθείτε την υπεράσπιση του ανθρώπου ενάντια στα συστήματα που σχεδιάζουν την εκμηδένιση του ατόμου.

Αϊδίνι, 18 Φεβρουαρίου του 1909. Καταχείμωνο, μα ο ζεστός ήλιος της Ανατολής ολοκάθαρος γλύκαινε την ατμόσφαιρα. Αυτό ενθάρρυνε τη μέλλουσα μητέρα μου να πάει στο χαμάμ για ένα τελευταίο ανακουφιστικό ζεστό μπάνιο.

Η έμπειρη Τουρκαλίτσα, η Νατίρ, που συνήθως την έλουζε και της έκανε μασάζ, ήταν ιδιαίτερα προσεχτική καθώς η πελάτισσά της ήταν ετοιμόγεννη.

Η μέλλουσα μητέρα μου ξαφνικά άρχισε να νιώθει μια δυσφορία. Φαίνεται πως η αφεντιά μου, ατίθαση, δεν άντεχε άλλο την κλεισούρα. Η Νατίρ την παρηγορούσε:

- Μη σκιάζεσαι, αφέντισσα, της έλεγε με τα γουστόζικα σπασμένα ελληνικά της. Εσύ Ρωμιό έκει ντοκτόρο, μαμές, απ’ όλα τα καλά έκει. Εμείς πτωχό Τουρκάλα ντεν έκει ντοκτόρο, ούτε μαμές. Λίγκο πόνο εσύ, και βγαίνει το τσοτζούκ. Τρίτο ντικό σου τα ’ναι, λέω, χανουμάκι. Καταλαβαίνει εγκώ από κοιλιά σου, κορίτσι γκεννήσεις.

Το βιβλίο προέκυψε από σημειώσεις της Δ.Σ. στην περίοδο 1988-1994, τις οποίες σκόπευε κάποτε να επεξεργαστεί, ελπίζοντας πάντα ότι τα γηρατειά δεν θα την πρόδιναν. Είχαμε να κάνουμε με κείμενα εξαιρετικά δυσανάγνωστα και με συνεχείς παραπομπές. Οι ενότητες προέκυψαν μέσα από το υλικό:
Παιδική και νεανική ηλικία - Ένατη δεκαετία - Μικρά ποιήματα

Στο βιβλίο αυτό ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Μοντήγκλ Στερνς επιχειρεί μια αναδρομή στην ελληνική ιστορία και πολιτική του εικοστού αιώνα και διερευνά την προσωπικότητα του πρώτου σοσιαλιστή πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Στη διάρκεια των τριών διπλωματικών του θητειών στην Αθήνα ο Στερνς παρακολούθησε τη μεταμόρφωση του Παπανδρέου από φιλικό Αμερικανό οικονομολόγο σε σφοδρό αντιαμερικανό. Η μόνιμη διαμάχη ως προς το πώς και από ποιον έπρεπε να κυβερνηθεί η Ελλάδα θυμίζει τα ανεπίλυτα θέματα μεταξύ των Παπανδρέου, πατέρα και γιου. Ο Ανδρέας έφυγε από την Ελλάδα το 1940, πολιτογραφήθηκε Αμερικανός και ήταν μόνιμος κάτοικος των ΗΠΑ επί είκοσι χρόνια. Αντιθέτως ο Γεώργιος ήταν ακραιφνής Έλληνας: ένας πληθωρικός πολιτικός δημοκρατικών τάσεων, πρώην πρωθυπουργός και για μεγάλο διάστημα αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Ο Στερνς ήρθε στην Αθήνα ως διπλωμάτης στις αρχές του 1958, στο αποκορύφωμα της πολιτικής αναταραχής. Τα επόμενα πέντε χρόνια γνώρισε πρώτα τον Γεώργιο και έπειτα τον γιο του. Γείτονες σε αθηναϊκό προάστιο, Αμερικανοί συμπατριώτες και ομοϊδεάτες ως προς τα μεταπολεμικά προβλήματα που ταλάνιζαν την Ελλάδα, ο Στερνς και ο Ανδρέας έγιναν γρήγορα στενοί φίλοι. Ωστόσο, με το πέρασμα των δεκαετιών, η φιλία αυτή δοκιμάστηκε πολύ. Το ανά χείρας βιβλίο είναι –μεταξύ άλλων– μια αναψηλάφηση του Ψυχρού Πολέμου και των συνεπειών του στην Ελλάδα και στον ίδιο τον Ανδρέα, που η αμφιθυμική του προσωπικότητα γοήτευσε εξαρχής και μέχρι τέλους τον συγγραφέα.

Στο κυριακάτικο φύλλο της η Λαϊκή Ημερησία της Καρινθίας δημοσίευσε στη στήλη ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ το εξής: «Νοικοκυρά 51 ετών από το Α. (κοινότητα Γκ.) αυτοκτόνησε τη νύχτα προς το Σάββατο παίρνοντας υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών».
Έχουν περάσει στο μεταξύ σχεδόν επτά εβδομάδες από τότε που πέθανε η μητέρα μου και θέλω να ξεκινήσω τη δουλειά πριν η τόσο έντονη στην κηδεία ανάγκη να γράψω γι' αυτήν μεταμορφωθεί πάλι στην αμέτοχη βουβαμάρα, με την οποία αντέδρασα στην είδηση της αυτοχειρίας.
Το ύψωμα με το παλιό κάστρο, η λιμνούλα με τις καλαμιές, το εκκλησιαστικό ίδρυμα, το νεκροταφείο με τις γέρικες καστανιές, φτώχια και πουριτανισμός, αυτός είναι όλος κι όλος ο κόσμος στον οποίο μεγάλωσε ο συγγραφέας Πέτερ Χάντκε. Εκεί, στο μικρό Γκρίφεν της νότιας Αυστρίας, γεννήθηκε και έζησε και η μητέρα του Μαρία. Ήταν μια γελαστή και ζωηρή κοπέλα, κάτι σκιρτούσε μέσα της, κάτι που συντρίφτηκε στις συμπληγάδες του μικρόκοσμου.
«Η μητέρα λοιπόν δεν έγινε τίποτα». Έμεινε η ανάμνηση ενός σβησμένου ονείρου, η κατάθλιψη και στο τέλος η αυτοκτονία. Ο Χάντκε εξιστορεί τη ζωή της μητέρας του χωρίς τον παραμικρό συναισθηματισμό, επιλέγει και παραθέτει τα δεδομένα με τη λαβίδα ενός εντομολόγου. Και μέσα από την αφήγηση αναδύεται η αγαπημένη μορφή της μάνας και η ταλαίπωρη φιγούρα μιας απλής γυναίκας του παλιού καιρού. Η εκλογίκευση ενός λυγμού.

Εν έτει 1630 ο ποιητής Τζον Τέιλορ συναντά τυχαία τον "Μέγα Φαγά του Κεντ" σε κάποιο πανδοχείο και τον παρακολουθεί εμβρόντητος να "σαβουρώνει" ένα πρωινό που περιλαμβάνει: ένα αρνίσιο μπούτι, εξήντα αυγά, τρεις μεγάλες πίτες και μια γιγάντια μαύρη πουτίγκα... Όλοι ήθελαν να πάνε στον Ασπρόμαυρο Χορό του Τρούμαν Καπότε... Ένας σύζυγος τηλεφώνησε να πει ότι η γυναίκα του δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι και έκλαιγε συνεχώς επειδή δεν είχε λάβει πρόσκληση.... Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Έλβις ζήτησε από τον Ρίτσαρντ Νίξον να του επιδοθεί η τιμητική διάκριση του ομοσπονδιακού πράκτορα της Δίωξης Ναρκωτικών... Η Βιεννέζα μαγείρισσα του Φίρερ, αυτή που τσιγάρισε τα τελευταία αλαζονικά κρεμμυδάκια του Γ΄ Ράιχ, προσπάθησε να διαφύγει από το παραδομένο στον Κόκκινο Στρατό Βερολίνο. Μια ανθολογία αληθινών ιστοριών παραδοξότητας, με ήρωες αφανείς και διάσημους, που έρχεται να υπενθυμίσει ότι η ζωή ίσως τελικά κρύβει το πιο αναπάντεχο, το πιο καταιγιστικό, το πιο παράλογο.

Οι "Απρόσιτες ακτές" ανοίγουν ένα παράθυρο στον ερμητικά κλειστό κόσμο της ελληνικής ναυτιλίας, μέσα από την εξιστόρηση που αγγίζει τρεις γενιές μιας από τις παλαιότερες ελληνικές εφοπλιστικές οικογένειες. Περιγράφουν τη μετάβαση του συγγραφέα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή μέσα σε αυτό το είδος της ελληνικής οικογένειας που ο κόσμος αρέσκεται να φαντάζεται ως ονειρική. Με καυστικό χιούμορ που θυμίζει "τις καλύτερες στιγμές της noir λογοτεχνίας των μέσων του 20ού αιώνα", σύμφωνα με την περιγραφή του κορυφαίου εκδοτικού οίκου Basic Books, ο συγγραφέας μιλά για τη ζωή του που σημαδεύτηκε από πάθη, περιπέτειες, χαρές και συμφορές.

Η αφήγηση της Χέλγκα Σνάιντερ, είναι η δραματική ιστορία μιας κόρης που δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική αγάπη. "Ορφάνεψε" από τα τέσσερά της χρόνια, όταν η μητέρα της εγκατέλειψε σύζυγο και παιδιά για να υπηρετήσει ως δεσμοφύλακας στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί. Πενήντα χρόνια αργότερα η Χέλγκα αφήνει την κραυγή απόγνωσης να ηχήσει. Ένα βροχερό ξημέρωμα του Οκτώβρη του 1998, όταν την επισκέπτεται σε μια πανσιόν για ηλικωμένους, θα ακούσει από την ίδια τη μαρτυρία της ναζιστικής θηριωδίας, με αντάλλαγμα να την αποκαλέσει mutti, μητέρα. "Άσε με να φύγω, μητέρα" θα είναι η φράση που θα πει γυρίζοντας την πλάτη, ικετεύοντας για την λύτρωση...