Η Gaspara Stampa (1523-1554) θεωρείται από πολλούς κριτικούς της λογοτεχνίας όχι μόνο η κορυφαία ποιήτρια της ιταλικής Αναγέννησης αλλά και μία από τις μεγαλύτερες Ιταλίδες ποιήτριες όλων των εποχών. Οι Gaspara Stampa, Veronica Gambara και Vittoria Colonna αποτελούν το κλασικό τρίπτυχο της γυναικείας αναγεννησιακής ποίησης στην Ιταλία. Κι όμως η Gaspara ξεπερνά τις άλλες δύο σε ποιητική τόλμη και πρωτοτυπία, ενώ συγχρόνως ήταν μία από τις πιο αντισυμβατικές γυναίκες της εποχής της. Τα ποιήματά της ξεκινού ν με την είσοδο της ποιήτριας στη φωτιά του έρωτα, ακολουθούν οι περιπέτειες και τα βά σανα, για φτάσει η λύτρωση, με τον ιδιότυπο τρόπο που εμφανίζεται στα τελευταία ποιήματα, ως ένα πέρασμα από την αδυναμία της σάρκας στην τελική νίκη της ύπαρξης και την είσοδό της σε μια ανώτερη κατάσταση. Μια αλληγορία ίσως για τον μακρύ και επίπονο αγώνα του ανθρώπου να βρει την αλήθεια, μέσα από τον Έρωτα, έτσι όπως αυτός
αναφάνηκε ως κοσμογονική δύναμη στον Εμπεδοκλή , ένθεη μανία στον Πλάτωνα και λύτρωση στους Γνωστικούς. Στην παρούσα (δίγλωσση) έκδοση μεταφράστηκαν τα περισσότερα ποιήματα της Stampa με βάση τις ιστορικές εκδόσεις του έργου της (1554, 1738, 1883, 1913 και 1954). Ο πυρήνας της έκδοσης πλασιώνεται από την εισαγωγή της μεταφράστριας Άννας Γρίβα και από το επίμετρο του Μάρκου Δενδρινού το οποίο καταπιάνεται με τις αλχημικές διαστάσεις των ποιημάτων της σπουδαίας Ιταλίδας.
Η μετάφραση του βιβλίου έγινε με επιχορήγηση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ιταλίας και με την έκδοσή του γίνεται για πρώτη φορά γνωστό το έργο της σημαντικής ποιήτριας στη χώρα μας.
"Το τέλος της αιωνιότητας": ένας βαρύς τίτλος, που όμως εδώ στεγάζει απλά, όμορφα ποιήματα για τα μικρά, τα τρυφερά, τα ταπεινά, τα ανθρώπινα....
Η αιωνιότητα ήταν ο πόλεμος. Η νεαρή ποιήτρια Στανισλάβα (Τάσα) Γκαβρίλοβιτς βίωσε στα πιο τρυφερά της χρόνια όλη του τη φρίκη. Έχοντας το χάρισμα να γράφει, μπόρεσε να ξεπεράσει, όσο γίνεται, τα τραύματά της, να διατηρήσει την πίστη της στην ύπαρξη του "μέρους της ανθρώπινης φύσης που μετέχει του θείου", και να συνεχίσει τη ζωή της μεταγγίζοντας αυτή την πίστη και στους άλλους.
Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ένιωσα πως έπρεπε, πως όφειλα να προσπαθήσω να μεταφέρω στη γλώσσα μας την ευαισθησία, τη δύναμη και το λυρισμό αυτής της ποίησης, που από κάθε στίχο της εκπέμπει τα διαιώνια μηνύματα της αγάπης, της ειρήνης, αλλά και της διαμαρτυρίας και της αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφής μισαλλοδοξία.
Π. Ασημόπουλος