Vladimir Nabokov

non-exchangeable & non-refundable

De tous mes livres russes, " La défense de Loujine " est celui qui contient et dégage la plus grande " chaleur " - ce qui peut paraître curieux, sachant à quel suprême degré d'abstraction les échecs sont supposés se situer. En fait, Loujine a paru sympathique même au gens qui ne comprennent rien aux échecs et/ou détestent tous mes autres livres. Il est frustre, sale, laid - mais comme ma jeune fille de bonne famille (charmante demoiselle elle-même) le remarque si vite, il y a quelque chose en lui qui transcende aussi bien la rudesse de sa peau grise que la stérilité de son génie abscons.
Vladimir Nabokov.

Lorsque l'Armée rouge menace de s'emparer de la Crimée, Martin et sa mère fuient en Europe de l'Ouest. C'est à Cambridge que le jeune héros va faire ses études. Il y côtoie des Anglais, tel son ami Darwin, mais aussi des Russes, plus ou moins anglophiles. Il y retrouve surtout Sonia, sa jeune et intelligente cousine. Est-ce pour l'impressionner qu'il décide de transcender sa nature et imagine un projet inutile et fou ?

Ainsi donc, aucun de nous deux n'est en vie au moment où le lecteur ouvre ce livre. Mais tant que le sang continue de battre dans cette main qui tient la plume, tu appartiens autant que moi à la bienheureuse matière, et je puis encore t'interpeller d'ici jusqu'en Alaska. Sois fidèle à ton Dick. Ne laisse aucun autre type te toucher. N'adresse pas la parole aux inconnus. J'espère que tu aimeras ton bébé.
J'espère que ce sera un garçon. J'espère que ton mari d'opérette te traitera toujours bien, parce que autrement mon spectre viendra s'en prendre à lui, comme une fumée noire, comme un colosse dément, pour le déchiqueter jusqu'au moindre nerf. Et ne prends pas C.Q. en pitié. Il fallait choisir entre lui et H.H., et il était indispensable que H.H. survive au moins quelques mois de plus pour te faire vivre à jamais dans l'esprit des générations futures.
Je pense aux aurochs et aux anges, au secret des pigments immuables, aux sonnets prophétiques, au refuge de l'art. Telle est la seule immortalité que toi et moi puissions partager, ma Lolita.

'Lolita is comedy, subversive yet divine' Martin Amis, ObserverPoet and pervert, Humbert Humbert becomes obsessed by twelve-year-old Lolita and seeks to possess her, first carnally and then artistically, 'to fix once for all the perilous magic of nymphets'. Is he in love or insane? A tortured soul or a monster? Humbert Humbert's fixation is one of many dimensions in Nabokov's dizzying masterpiece, which is suffused with a savage humour and rich, elaborate verbal textures. Filmed by Stanley Kubrick in 1962, and again in 1997 by Adrian Lyne, Lolita has lost none of its power to shock and awe. 'There's no funnier monster in literature than poor, doomed Humbert Humbert' Independent

Το Mary, το πρώτο μυθιστόρημα του Nabokov, είναι μια συναρπαστική ιστορία για τη νεότητα, τις πρώτες αγάπες και τη νοσταλγία. Στο Βερολίνο των αρχών του αιώνα, σε μια πανσιόν όπου διαμένουν Ρώσοι εμιγκρέδες, ο Λεβ Γκανίν, ένας δυναμικός πρώην αξιωματικός του Λευκού Στρατού, ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, και βυθίζεται στις σκέψεις του για τα περασμένα. Οι αναμνήσεις του ξεχειλίζουν από τη φρεσκάδα της νιότης και την ατμόσφαιρα της προεπαναστατικής Ρωσίας, ενώ σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η Μαίρη, ο πρώτος μεγάλος του έρωτας. Από μια μεταφυσική ειρωνεία της τύχης, ο Γκανίν σύντομα θα ανακαλύψει πως στο διπλανό δωμάτιο μένει ο σύζυγος της Μαίρης, ο οποίος την περιμένει από μέρα σε μέρα να φτάσει από τη Ρωσία. Για μια στιγμή ο Γκανίν σταμάτησε ν’ αναθυμιέται κι αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να ζήσει τόσα χρόνια δίχως να σκεφτεί τη Μαίρη – και μετά την έφερε πάλι στο νου του: έτρεχε σ’ ένα σκοτεινό, όλο τριξίματα και θροΐσματα μονοπάτι, με τον μαύρο φιόγκο της να φαίνεται σαν να πετάει, θυμίζοντας μια πεταλούδα.

Thirteen strangely wrought, ingeniously crafted stories make up Nabokov's baker's dozen. In some of these stories shadowy people pass through, cooped up by life, with nowhere to escape to. Their dreams lie stifled, smothered by routine and repetition, and frustrations lurk in all the corners. In others, elusive glimpses of fleeting happiness, which flutter away before they can be snatched, waylay their victims. Like the shimmer of the sea, the gleam of a glass caught by the sun, they sparkle brilliantly only to dissolve again.

"Mon amour pourrait emplir dix siècles de feu, de chants et d'exploits – dix siècles entiers, immenses et aériens, pleins de chevaliers gravissant des montagnes ardentes, de géants légendaires, de Troie en fureur, de voiles orange, de pirates et de poètes". Dans les plus belles lettres à sa femme Véra, Vladimir Nabokov se révèle en amoureux adorateur et indéfectible, inventeur de génie des mots doux les plus fous, en filigrane de sa trajectoire d'écrivain.

"Ένα φλογερό παιδικό ειδύλλιο ξετυλίγεται περίτεχνα σε μια ονειρικά λαμπερή Αμερική. Στην εξοχική έπαυλη του θείου του, συλλέκτη έργων τέχνης, ο Βαν Βιν συναντάει την Άντα, την όμορφη εξαδέλφη του. Στις καφασωτές γαλαρίες, στα πράσινα λιβάδια του πατρογονικού πάρκου, η σχέση τους ανθίζει μέσα σε μια αρκαδική αθωότητα. Έχουν, όμως, γεννηθεί σε μια από τις πιο ονομαστές και λαμπρές οικογένειες της Αμερικής, σε μια εκτεταμένη αυτοκρατορία που απλώνεται στα πέρατα της γης και ο έρωτάς τους ποτίζεται από το μεθυστικό άρωμα του δηλητηριώδους άνθους, το ερύθημα του απαγορευμένου πάθους. Στη διάρκεια μιας συγκλονιστικής πορείας ογδόντα χρόνων, που διασχίζει ηπείρους, ξετυλίγεται η παράξενη αλήθεια της μοναδικής συγγένειας του Βαν Βιν και της Άντα. Γραμμένη σε συναρπαστικά αιχμηρή και μαγευτικά ρέουσα πρόζα, η Άντα ή Πάθος είναι το εκτενέστερο και πλουσιότερο μυθιστόρημα του Ναμπόκοφ, μια ιστορία αγάπης, αλλά ταυτόχρονα κι ένα παραμύθι, μια παρωδία της ιστορίας, μια ερωτική σάτιρα, μια εξερεύνηση της ροής του χρόνου. Η ποικιλία, η δύναμη και ο πλούτος της συγγραφικής σύλληψης του Ναμπόκοφ δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε έναν κατά διάνοια ανταγωνιστή στο σύγχρονο μυθιστόρημα. Η ανάγνωση του βιβλίου του με όλες τις κεραίες της φαντασίας ανοιχτές είναι ό,τι πιο κοντινό στην αγνή αισθησιακή απόλαυση που μπορεί να προσφέρει η πεζογραφία". Μάρτιν Έιμις «Ένα σπουδαίο έργο τέχνης, ακτινοβόλο και μαγευτικό, που επιβεβαιώνει τη δύναμη του έρωτα και της φαντασίας». The New York Times Book Review