Λιλίκα Μπομπούλου - Κρίκου

"Πάρε κόσμε. Το αφεντικό τρελάθηκε! Σε πουλάει και σ' αγοράζει. Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αγόρασε γουρούνι στο σακί. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Τι πουλάς και γελάς; Απ' όλα έχει ο μπαξές. Περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα! Και ελληνικά... εισαγωγής έχουμε! Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει! Απ' την παραγωγή στην κατανάλωση. Εδώ η προσφορά, εδώ και η ζήτηση. Και το κουκούτσι... μύγδαλο! Η δοκιμή δωρεάν. Τουρλού-τουρλού. Παλιό κρασί και φρέσκο λάδι. Το φτηνό το κρέας τα σκυλιά το τρώνε. Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα. Τέτοια άμα βρεις, έλα να μου πεις. Το ένα τρακό-, τα δύο πεντακό-. Πουλάει τρέλα. Σκόρδα για το μάτι. Κολοκύθια με το μέτρο. Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Είναι κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Λεμονάκι μυρωδάτο, το 'χω φέρει από το Κιάτο. Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει. Κουνουπίδι για δώρο ! "

Όπως διάβαζα όλες τις παροιμίες μαζί, αφού τελείωσα το γράψιμο, βρέθηκα σ' έναν κόσμο, όπου το σωστό για τον εαυτό μας και τους άλλους συναντιέται με το εφικτό. Σ' έναν κόσμο απ' τον οποίον αντλείς όχι μόνο δίδαγμα αλλά και τρόπους επιβίωσης και κοινωνική στάση. Σ' έναν κόσμο, που δεν αδικεί "τον παθόντα", ταυτόχρονα όμως μπορεί να μπαίνει στο πετσί "του απέναντι" και να κατανοεί τις αδυναμίες του και τις παρεκτροπές του.Κι αυτό γίνεται άκοπα, αυτόματα αφού η σοφία που περιέχουν οι παροιμίες δεν είναι θεωρητική, δεν είναι "άνωθεν", είναι η σοφία η δική μας, που τη βγάλαμε από τη δική μας πείρα και την είπαμε στη δική μας γλώσσα. Και που δοκιμάστηκε στο χρόνο και είναι πάντα επίκαιρη.