Biographies

Αυτή είναι η ιστορία της Μαριάννε, της γυναίκας που ερωτεύτηκε ο Λέναρντ Κόεν, κάποτε στην Ύδρα, της γυναίκας που σημάδεψε τη ζωή και την τέχνη του. Στα 22 της χρόνια, η Μαριάννε Ιλέν εγκαταλείπει το παγωμένο Όσλο και μετακομίζει στην Ύδρα, μαζί με τον αγαπημένο της Άξελ Γιένσεν, ήδη καταξιωμένο συγγραφέα. Αυτός γράφει· η Μαριάννε ασχολείται με το νοικοκυριό, μέχρι την ημέρα που ο Άξελ θα την αφήσει για χάρη μιας άλλης γυναίκας, στο μικρό ελληνικό νησί, μ’ ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά. Μια από τις γκρίζες εκείνες μέρες, η Μαριάννε βρίσκεται στο μπακάλικο του νησιού. Ένας γοητευτικός άνδρας εμφανίζεται μπροστά της από το πουθενά και της ζητάει να καθίσει με τον ίδιο και την παρέα του στα λιγοστά τραπεζάκια της αυλής. Της συστήνεται ως Λέναρντ Κόεν. Η συνάντηση σηματοδοτεί την αρχή ενός μεγάλου έρωτα, που θα διαρκέσει όλη την ταραγμένη δεκαετία του ’60 και θα τους ταξιδέψει στο Όσλο, στο Μοντρεάλ, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και ξανά πίσω στην Ύδρα. Την ίδια περίοδο, ο Κόεν, θα δει την καριέρα του ως τραγουδοποιού να απογειώνεται και θα γράψει ένα από τα ωραιότερα τραγούδια αγάπης, το So Long, Marianne, για την όμορφη Μαριάννε. Tο βιβλίο, αποδίδει καθηλωτικά την εικόνα μιας άλλης εποχής, ιχνηλατώντας το πορτρέτο της διεθνούς, καλλιτεχνικής «αποικίας» της Ύδρας στη δεκαετία του ’60. Οι πρωταγωνιστές του είναι όμορφοι, νέοι και ανήσυχοι, υπέρμαχοι μιας ζωής αντισυμβατικής, αφιερωμένης στην τέχνη και την αναζήτηση της εσωτερικής ελευθερίας.

Υπάρχει μια προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα, ένας επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Επηρέασε τους πάντες και τα πάντα: τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την τέχνη, το γράψιμο, την εικαστική έκφραση, τον κινηματογράφο, το ροκ· τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε εντέλει την ίδια τη ζωή. Ανακάτεψε ξανά την τράπουλα. Ανέτρεψε τα δεδομένα. Ήταν από εκείνους που δεν παίζουν με τους κανόνες αλλά τους αναδημιουργούν, τους επινοούν και τους επιβάλλουν - όχι με τη βία, αλλά με μια σπάνια μειλιχιότητα, με μια καταλυτική και ακαταμάχητη ηδύτητα. Εθισμένος στο γράψιμο, ένας κατ' εξοχήν μανιακός της γραφομηχανής, ηχοδιδάσκαλος του λεκτικού συστήματος, ο Μπάροουζ γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1914 και άλλαξε τον κόσμο. Στο "Ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο" πραγματοποιείται μια κατάδυση στη ζωή και το έργο του, με εκτενείς αναφορές σε αδημοσίευτη στην Ελλάδα ξενόγλωσση βιβλιογραφία.

«Παραβιάζεις τη συμφωνία. Μου γράφεις από δυο γράμματα τη μέρα. Μαζεύτηκαν πολλά. Γέμισε το συρτάρι του γραφείου, ξεχείλισαν οι τσέπες και η τσάντα μου. Λες ότι ξέρεις πώς γράφτηκε ο Δον Κιχώτης, αλλά ερωτικό γράμμα να γράψεις δεν ξέρεις. Και γίνεσαι όλο και πιο κακός. Δεν γνωρίζω πολλά από λογοτεχνία, αν κι εσύ είσαι κόλακας και ισχυρίζεσαι πως καταλαβαίνω σχεδόν όσο κι εσύ· όμως από ερωτικά γράμματα γνωρίζω. Γράφεις για τον εαυτό σου, κι όταν γράφεις για μένα, με κατηγορείς. Τα ερωτικά γράμματα δεν γράφονται για να ικανοποιεί κανείς τον εαυτό του, όπως και ο αληθινά ερωτευμένος δεν σκέφτεται στην αγάπη τον εαυτό του. Εσύ γράφεις με διαφορετικά προσχήματα πάντοτε το ίδιο. Σταμάτα να γράφεις για το πόσο, πόσο, πόσο με αγαπάς, γιατί στο τρίτο «πόσο» αρχίζω να σκέφτομαι άσχετα πράγματα.»

Η σύντομη αυτή αφήγηση του Μεριμέ (1803-1870) δεν είναι ένα κείμενο κριτικής για το έργο του Σταντάλ. Είναι ένα αφιέρωμα, δίχως επιτήδευση ή ρητορικές κοινοτοπίες, στη ζωή και την προσωπικότητα του μυθιστοριογράφου. Είναι το πορτραίτο ενός μεγαλοφυούς φίλου.
Για τον Σταντάλ, ή κατά κόσμον Ανρί Μπελ (1783-1842) όπως μάς τον παρουσιάζει ο Προσπέρ Μεριμέ, η αίσθηση δυσαρμονίας της ρομαντικής ψυχής με τον κόσμο, το μάταιο κυνήγι του απείρου, δεν γίνεται μαράζι ή αποστροφή για τη ζωή, που φθείρει την ψυχή και το σώμα (θυμόμαστε τους λογοτεχνικούς ήρωες Βέρθερο του Γκαίτε ή τον Ρενέ του Σατωβριάνδου). Μετατρέπεται αντιθέτως σε ηρωϊκό οίστρο τόσο στο πεδίο της μάχης όσο και στο σαλόνι, στις στρατιωτικές εφόδους αλλά και στο ρεσάλτο στην ποθητή γυναίκα. Ο Ανρί Μπελ, ιδωμένος με τα μάτια του Μεριμέ, παρ' όλη τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά του, είναι,θα λέγαμε, η προσωποποίηση του ηρωϊκού ρομαντισμού της Αυτοκρατορίας.
Η έκδοση συμπληρώνεται με τα ευφυή και παιγνιώδη Προνόμια του Σταντάλ.

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΣΗΜΑΔΙΑ και αναμνήσεις οι οποίες διαρκούν μια ολόκληρη ζωή για όσους βίωσαν το τραύμα ως παιδιά. Η Μαίριλυν Γιάλομ έζησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από μακριά, στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού της στην Ουώσινγκτον. Στην πορεία της ζωής της όμως ανέπτυξε στενούς δεσμούς φιλίας με ανθρώπους που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί,
που μεγάλωσαν εν μέσω βομβαρδισμών στην Ευρώπη – στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Αγγλία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία και την Ολλανδία. Στους Αθώους μάρτυρες, η Γιάλομ συλλέγει τις ιστορίες αυτών των χαρισματικών προσωπικοτήτων και δίνει τον λόγο στη φωνή μιας γενιάς που χάνεται – της τελευταίας γενιάς που θυμάται τον Δεύτερο
Παγκόσμιο πόλεμο.

Η μνήμη είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη : Ξεχνάει το μεγαλύτερο κομμάτι του παρελθόντος, διατηρεί ορισμένες ασήμαντες λεπτομέρειες και χρωματίζει την αλήθεια ανάλογα με τις επιθυμίες του ασυνείδητου. Εντούτοις, στο ασφαλές περιβάλλον που δημιούργησε η Μαίριλυν Γιάλομ για τους φίλους της, οι παιδικές αναμνήσεις επανέρχονται με απροσδόκητη ζωντάνια. Το επιβλητικό κολάζ μαρτυριών μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, όχι μόνο τότε
αλλά και σήμερα. Στους Αθώους μάρτυρες, το τελευταίο και πιο προσωπικό της έργο στο πεδίο της πολιτισμικής Ιστορίας, η Γιάλομ εξετάζει τις μόνιμες επιπτώσεις αυτών των παιδικών βιωμάτων – και διερωτάται αν θα υποχρεώσουμε μια νέα γενιά παιδιών να περάσει τη ζωή της προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τέτοιου είδους αναμνήσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζεται από τον γνωστό Γάλλο ανταποκριτή διεθνών ΜΜΕ Φαμπιάν Περιέ, ως ο πολιτικός που, σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς, προκάλεσε υπολογίσιμη αναστάτωση στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Κατά τον συγγραφέα, πίσω από την προσωπική διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα ξετυλίγεται, αφενός, η μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας και, αφετέρου, η ιστορία των πρόσφατων πολιτικών αναταράξεων στην Ευρώπη της κρίσης που στο επίκεντρό τους βρέθηκε ο Έλληνας πολιτικός. Ανεξάρτητα από το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα, το βέβαιο είναι ότι η εμπλοκή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας έχει αφήσει εμφανώς το στίγμα της. Για την ακρίβεια η επί της ηγεσίας του, ως αριστερού πολιτικού στην αρχή, ως αριστερού πρωθυπουργού στη συνέχεια, διαπραγμάτευση της απεμπλοκής της χώρας από τα επαχθή μνημόνια· η επίτευξη της συμφωνίας των Πρεσπών· οι επιμέρους νόμοι (ή) και σχεδιασμοί με κοινωνικό πρόσημο· η προσπάθεια διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας· η διαδικασία διαμόρφωσης ενός διευρυμένου μετώπου της αριστεράς κ.λπ. ενέπλεξαν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας σε μια διαδικασία επαναστοχασμού και κριτικής, τόσο της κυρίαρχης όσο και της οποιασδήποτε αριστερής πολιτικής. Το βέβαιο, επίσης, είναι ότι αυτή η φαινομενικά ελληνική υπόθεση, ακριβώς λόγω του "ελληνικού πειράματος" της Ευρώπης των τραπεζών, εξελίχθηκε ταχύτατα και, πάντα υπό τη διαρκή εμπλοκή του Έλληνα πολιτικού, σε ευρωπαϊκή και διεθνή υπόθεση. Επομένως, η διερεύνηση της ιστορίας αυτού του πολιτικού προσώπου δεν μπορεί να κριθεί ανεξάρτητα από την παράλληλη ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το βιβλίο "Αλέξης Τσίπρας και οι μεταμορφώσεις της πολιτικής" εξετάζει υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα -και στην ενδιαφέρουσα μορφή μιας πρώιμης βιογραφίας- τη ζωή και το έργο του.

Ποτέ δεν μίλησαν στον ενικό μεταξύ τους και τα πάντα τούς χώριζαν: η καταγωγή, ο χαρακτήρας, ο τρόπος ζωής, ο πολιτικός προσανατολισμός. Ο ένας ήταν πλούσιος, ο άλλος φτωχός· ο ένας μειλίχιος και επιεικής, ο άλλος φλογερός και ριζοσπάστης· ο ένας φιλελεύθερος κι ο άλλος τα τελευταία χρόνια μοναρχικός· ο ένας είχε ένα μεγαλοπρεπές σπίτι και ο άλλος έμενε σε ξενοδοχεία· ο ένας ήταν νηφάλιος και ο άλλος πέθανε από το αλκοόλ. Τους ένωσε όμως το πάθος για τη συγγραφή και την ελευθερία. Ήταν και οι δύο Εβραίοι. Τα βιβλία τους κάηκαν από τους Ναζί στο Αουτονταφέ το 1933. Οι δύο συγγραφείς, ο Στέφαν Τσβάιχ και ο Γιόζεφ Ροτ, διατήρησαν αλληλογραφία σπάνιας δύναμης από το 1927 ως το 1938, σε μια Ευρώπη στη δίνη των ταραχών, στα πρόθυρα του πολέμου, με την άνοδο του ναζισμού και τη συνακόλουθη εξορία. Τα γράμματά τους άλλοτε αφορούν την προσωπική τους ζωή και άλλοτε τη δημόσια, άλλοτε είναι γεμάτα επιπλήξεις και άλλοτε είναι γράμματα συμφιλίωσης. Συχνά είναι γράμματα αγωνίας και για την οικονομική και λογοτεχνική επιβίωση των συγγραφέων τους, αφού τα έργα τους δεν μπορούσαν πλέον να κυκλοφορήσουν στη γλώσσα τους. Δεν παύουν όμως να αντανακλούν την πραγματικότητα της εποχής τους όσο και την ισχυρή φιλία τους, που τίποτε δεν την πτόησε.
Η αλληλογραφία τους είναι ένα θαυμάσιο ντοκουμέντο αυτής της κομβικής εποχής στην παγκόσμια ιστορία και διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, με τις εντάσεις της, τα απρόοπτά της, τη δική τους κάθε φορά αλήθεια, σύνθετη και συνάμα τραγική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ναι, η φιλία είναι πραγματική πατρίδα. Μπορείτε να είστε βέβαιος ότι μένω πιστός σ' εσάς, πιο πιστός απ' οποιονδήποτε άλλο". (Γ. ΡΟΤ)
"Βλέπετε ήδη πόσο μ' ευχαριστεί η συντροφιά σας: Παρά την απόσταση που μας χωρίζει, κάθομαι και συζητώ και φλυαρώ, λες και καθόμαστε μαζί, στο ίδιο δωμάτιο. Είθε να το μπορέσουμε στ' αλήθεια". (ΣΤ. ΤΣΒΑΪΧ)
"Να προσέχετε. Είστε έξυπνος, αλλά η ανθρωπιά σας σάς εμποδίζει να "δείτε" το κακό, ζείτε από την πίστη και την καλοσύνη. Εγώ, όμως, βλέπω και συχνά μαντεύω πράγματα με τρομακτική οξυδέρκεια και εκπληκτική ευστοχία, όταν πρόκειται για το Κακό. (Γ. ΡΟΤ)

Ο πατέρας της Έιμι Γουάινχαουζ διηγείται με ειλικρίνεια τη συγκλονιστική και σπαρακτική ιστορία της κόρης του, ενός εντυπωσιακά ταλαντούχου κοριτσιού που χάθηκε νωρίς, αλλά και της καλλιτεχνικής κληρονομιάς της, που θα μείνει στην ιστορία.

Στις 23 Ιουλίου 2011, η οικογένεια, οι φίλοι και οι θαυμαστές της Έιμι Γουάινχαουζ σε όλο τον κόσμο, θρηνούσαν την τραγική απώλεια αυτής της σπάνιας, ταλαντούχας και εξαιρετικά γενναιόδωρης νεαρής γυναίκας.

Στο τρυφερό βιβλίο του, ο πατέρας και σύμβουλός της, Μιτς Γουάινχαουζ, μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη ζωή της Έιμι όπως την έζησε εκείνος. Επιλέγει την έκθεση γεγονότων αντί της μυθοπλασίας, και περιγράφει λεπτομερώς τα περιστατικά και τους ανθρώπους που σημάδεψαν τα νεανικά της χρόνια, το πώς καλλιέργησε τη χαρακτηριστική φωνή της, δημιούργησε το αξέχαστο στιλ της και διοχέτευσε την ίδια τη ζωή της σε επιτυχίες όπως τα «You Know I’m No Good», «Rehab» και «Back to Black». Ο Μιτς δεν κρύβει τίποτα σχετικά με την εξάρτηση της Έιμι από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, περιγράφοντας συνάμα σπαρακτικά και δηκτικά την πραγματικότητα της εξάρτησής της και τις συνέπειές της για τους συγγενείς και φίλους που παρέμειναν στο πλευρό της ως το τέλος. Αποκαλύπτει τι συνέβαινε στ’ αλήθεια όλα εκείνα τα εξαντλητικά χρόνια και εξηγεί πως το πιο τραγικό για όσους
ήταν σε επαφή με την Έιμι τους τελευταίους μήνες της ζωής της, ήταν το γεγονός ότι πέθανε ενώ φαινόταν πως άρχισε επιτέλους να νικά τους δαίμονές της.

Η βιογραφία Amy, Η Κόρη μου είναι μια συναισθηματική διαδρομή στη μουσική, την εξάρτηση και τον άρρηκτο δεσμό ανάμεσα σε έναν πατέρακαι την κόρη του.

Από την έκδοση του το 1942 στη Γαλλία, το μυθιστόρημα του Καμύ ο "Ξένος" έχει μεταφραστεί σε εξήντα γλώσσες και έχει πουλήσει περισσότερα από έξι εκατομμύρια αντίτυπα. Σε αυτό το βιβλίο, η Άλις Κάπλαν αφηγείται την ιστορία του νεαρού Αλμπέρ Καμύ, που χωρίς καμία σημαντική συγγραφική εμπειρία κατάφερε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα, το οποίο συνεχίζει να συναρπάζει τους αναγνώστες. Γεννημένος στη φτώχεια, στην αποικιακή Αλγερία, ο Καμύ ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, καλύπτοντας ποινικές δίκες που θα επηρέαζαν καθοριστικά την ανάπτυξη και τη θεματολογία του "Ξένου". Η συγγραφέας ακολουθεί τον Καμύ στη Γαλλία και αξιοποιώντας επιδέξια τα σημειωματάρια και τις επιστολές του, αναπλάθει τον μοναχικό του αγώνα για τη συγγραφή του βιβλίου και αναδεικνύει την επίπονη δημιουργική διαδικασία μέσα από την οποία κατέληξε στην αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και ολοκλήρωσε τον "Ξένο". Ακόμα και τότε, η έκδοση του βιβλίου κάθε άλλο παρά βέβαιη ήταν, καθώς η Γαλλία στέναζε κάτω από τη γερμανική Κατοχή. Ωστόσο, παρά τις ελλείψεις σε χαρτί και τη ναζιστική λογοκρισία, ολοκληρώθηκε χάρις εν μέρει σε έναν δραστήριο εκδότη, τον Γκαστόν Γκαλιμάρ. Μετά την απελευθέρωση, ο "Ξένος" άρχισε να αναγνωρίζεται διεθνώς και ο Καμύ να κατατάσσεται στους διασημότερους συγγραφείς της σύγχρονης λογοτεχνίας. Ξαφνικά, οι αναγνώστες εισέπραξαν την "τρυφερή αδιαφορία" του αποξενωμένου Μερσώ ως αυτό που πραγματικά ήταν: μια παντοδύναμη παραβολή του παραλόγου, ένα υπαρξιακό αριστούργημα. Ο "Ξένος" είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που διαβάζονται ξανά και ξανά. Η βιογραφία της Άλις Κάπλαν ρίχνει φως σε αρκετές πολύ ενδιαφέρουσες, ωστόσο άγνωστες, πτυχές της συγγραφής του έργου. Κανένας αναγνώστης του Καμύ δεν θα ήθελε να χάσει αυτή τη θαυμάσια διαδρομή.

Όταν ήμουν παιδί, ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια ήταν Ο μολυβένιος στρατιώτης του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν. Μπορώ τώρα να εξηγήσω την ταύτισή μου με τον μολυβένιο ήρωα του παραμυθιού. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να είχα φανταστεί ότι η πανεπιστημιακή μου σταδιοδρομία θα ταίριαζε ειδικά με το ταξίδι του μολυβένιου στρατιώτη στον υπόνομο. Σ' αυτό το βιβλίο περιγράφω όσα έζησα στο πανεπιστήμιο, πρώτα ως φοιτητής, ύστερα ως καθηγητής, διατηρώντας όμως τις ίδιες αντιλήψεις. Αναλύω πώς παραμορφώθηκαν αυτά για τα οποία αγωνίστηκα ως φοιτητής, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο και η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση. Ως καθηγητής μετά το 1982 αισθανόμουν λιγότερο ασφαλής στους ίδιους ακριβώς πανεπιστημιακούς χώρους από όσο αισθανόμουν ως φοιτητής μέχρι το 1967. Ως καθηγητής μετά το 1982 χρειαζόταν επίσης να προασπίζω την ακαδημαϊκή μου ελευθερία περισσότερο συχνά παρά ως φοιτητής πριν από το 1967. Πέρα από την κριτική, το βιβλίο παρουσιάζει εμπειρίες και προτάσεις ειδικά για τη διδασκαλία, στην οποία αφοσιώθηκα. Με συνάρπαζε και με συγκινούσε πάντα ιδιαίτερα η περίπτωση παιδιών από φτωχότερες και στερημένες οικογένειες, ιδίως της επαρχίας. Απορούσα και θαύμαζα από ποιο μυστηριώδες και αναλλοίωτο καλούπι είχαν βγει τόσο άφθαρτα τα παιδιά αυτά, σαν να μην είχαν μεσολαβήσει τόσα δίσεκτα χρόνια από την εποχή που είχα παρόμοιους συμφοιτητές. Γι' αυτά τα παιδιά θα έκανα τα πάντα.