Νίκος Πλατής

Ένα βιβλιαράκι που γράφτηκε με πολύ κέφι και ουρανοκατέβατη έμπνευση. Με την χαρακτηριστική παιγνιώδη και χιουμορίζουσα γραφή του Νίκου Δ. Πλατή.

Αποτελείται από 32 (κάπως μεταφυσικές) συναρπαστικές (κι ενίοτε ρεαλιστικές) μικρές ιστορίες∙ μια δε από αυτές διαδραματίζεται στο Χούνγκα, το Τόνγκα, το Τουγκατάπου, τη Νουκουαλόφη και τις νήσους Κόκος, αλλά και στην καρδιά της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, τις ημέρες εκείνες που ο Κάρολος Δαρβίνος και ο μέγας βοτανολόγος Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ αλληλοδέρνονταν ανηλεώς: «Φημολογείτο, μάλιστα, πως ο Τζόζεφ πέρασε ένα βήμα μπροστά αυτή τους την αντιπαράθεση, όταν, ένα συννεφιασμένο και βροχερό απόγευμα του 1861, εκεί πίσω από την Κρατική Όπερα της Βιέννης, του έβαλε μια περιποιημένη τρικλοποδιά. Ο Κάρολος, όμως, αφού μετεωρίστηκε για κάνα δίλεπτο, κατάφερε και ισορρόπησε, αποσοβώντας έτσι το ενδεχόμενο να βρεθεί φαρδύς πλατύς στην παρακείμενη λιμνούλα με τα λασπόνερα. Εν συνεχεία, αντεπετέθη με ορμή, λογχίζοντας με την ομπρέλα του τον πρώην φίλο του στα παΐδια. […]»

Τι ακριβώς είναι το Black out / Το Μαύρο Λεξικό ; Είναι ένα προσωπικό Λεξικό (μιας και εκφράζει προσωπικές απόψεις). Ιστορικό και εγκυκλοπαιδικό (αφού βασίζεται σε πραγματικά ντοκουμέντα). Και οικολογικό. Και κινηματογραφικό. Και πορνοσυλλεκτικό. Κι αναντίρρητα πολιτικοπολιτικό. Αναφέρεται σ' ο,τιδήποτε είναι ή μοιάζει με μαύρο

Το "Presto o tardi" είναι ένα θεματικό λεξικό, όπου με το ξεχωριστό του στυλ ο γνωστός συγγραφέας ("Μπαχαρικό Λεξικό", "Κάμα Τσούχτρα", "Ουαλικό Λεξικό του Σεξ", "Black Out / Το Μαύρο Λεξικό", "Αθωνικό Λεξικό", κ.ά.) προσεγγίζει τον θάνατο με τρυφερό, γλυκόπικρο και χιουμοριστικό τρόπο. Περιλαμβάνει εκατοντάδες λήμματα και σπάνιες εικόνες (αρκετές από τις οποίες είναι έγχρωμες). Στο νέο του βιβλίο ο Νίκος Πλατής υιοθετώντας τη ρήση πως το "να πεθαίνεις είναι μια τέχνη, όπως κάθε τι άλλο", ταυτίζεται (απόλυτα, όμως) με τη σχετικά... αισιόδοξη (και πάντα επίκαιρη) άποψη "Περί θανάτου" του Επίκουρου: "[...] Κανένας δεν καταλήγει στο βάραθρο και στα σκοτεινά Τάρταρα: χρειάζεται η ύλη σου για ν' αναπτυχθούν οι νέες γενιές, που κι αυτές θα σ' ακολουθήσουν σαν κλείσει ο κύκλος της ζωής τους. Το ίδιο κι εκείνες που ζήσαν πριν από σένα κι έχουν ήδη χαθεί ή χάνονται. Έτσι λοιπόν αδιάκοπα γεννιέται το νέο από το παλιό· η ζωή δεν δίνεται σε κανένα ως ιδιοκτησία - δίνεται για προσωρινή χρήση [...]".

Το ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ είναι ένα προσωπικό λεξικό, μια και εκφράζει προσωπικές επιλογές, συγκρίσεις, τοποθετήσεις κι απόψεις του συγγραφέα ΝΙΚΟΥ ΠΛΑΤΗ. Είναι συνάμα, όμως, ένα ιστορικό λεξικό, αφού μέσα στις σελίδες του καταγράφεται (με τεκμηριωμένο τρόπο) η ιστορία του Άθω, οικολογικό, γιατί δίνει τα απαιτούμενα στοιχεία για την αντιπροσωπευτική χλωρίδα και πανίδα της αθωνικής χερσονήσου και οπωσδήποτε ταξιδιωτικό, αφού παρέχει τις απαιτούμενες για έναν ταξιδευτή πληροφορίες. Κι ασφαλώς το "ΑΘΩΝΙΚΟ" είναι ένα κατ' εξοχήν αγιορείτικο λεξικό, αφού περιέχει όλες αυτές τις λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούν στη μεταξύ τους διάλεκτο οι Αθωνίτες (Αγιορείτες) καλόγεροι. Το "ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ" απευθύνεται σε όσους δε θέλουν να μπερδεύουν τους . . . θυρωρούς των ακριβών ξενοδοχείων με τους πραγματικούς στρατηγούς. Στους αναγνώστες εκείνους που επιδιώκουν τη γνώση, θέλουν να γνωρίζουν. Σ' αυτούς που όταν επισκέπτονται έναν τόπο επιθυμούν να μάθουν όσο περισσότερα γίνεται γι' αυτόν. Το "ΑΘΩΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ", τέλος είναι το βιβλίο που στοχεύει να καλύψει επαρκώς (στο μέτρο του εφικτού ασφαλώς) το . . . αγιορείτικο σύνδρομο των γυναικών. Οι αναγνώστριές του διαβάζοντάς το μπορούν να έχουν μια καλή αίσθηση για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη μαυροφορεμένη πολιτεία των καλογέρων, ακόμα και μεταφυσικά κάποτε - κάποτε

"Δεν ξέρω πως Διάβολο βρέθηκε ο κέρβερος λατρεμένο pet του Εξαποδώ, αν δεν τους έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, δεν θα το πίστευα. Ναι, αυτοί ήσαν. Ανηφόριζαν χαρούμενοι και έπαιζαν του καλού καιρού. Ο Άρχων της Κολάσεως του περτούσε πέρα μακριά, ένα κίτρινο κροκί μπαλάκι και ο κέρβερος έτρεχε να του το φέρει. Όταν του το έφερνε, ο Δαιμονιότατος του το άρπαζε από τα δόντια και το ξαναπετούσε όσο μπορούσε πιο μακριά. Μέχρι που νύχτωσε και ο ουρανός πήρε ένα πράσινο περίεργο χρώμα. Πού όλα αυτά; Ένα τσιγάρο δρόμο απ' την Κόλαση".
Ξεχασμένες εικόνες, κείμενα με ρομαντική διάθεση, προσπαθούν να συνυπάρξουν και να διηγηθούν ιστορίες από έναν κόσμο που ίσως να υπάρχει κάπου..

Το "Ινίγκουα τολπ" είναι το λεξικό με τις καλύτερες, μάλλον, λεξικογραφικές στιγμές του Νίκου Πλάτη. Είναι, ίσως, το πιο γλυκά... αναρχικό βιβλίο του συγγραφέα. Από τα περίπου 380 λήμματα που περιέχει το απρόβλεπτο τούτο λεξικό, περισσότερα από 170 βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας. Στο "Ινίγκουα τολπ" περιέχονται_λήμματα από το "Black Out / Μαύρο Λεξικό", το "Μπαχαρικό λεξικό", το "Αθωνικό λεξικό" και το "Πεζικό λεξικό", αλλά και από τα ακυκλοφόρητα, ακόμα, λεξικογραφικά βιβλία του Νίκου Πλάτη. Στις σελίδες του "Ινίγκουα τολπ" ανθολογούνται (σε λεξικογραφική μορφή) και κάποιες άλλες, καλές, λογοτεχνικές στιγμές του Νίκου Πλάτη: από το θρυλικό "Κάμα Τσούχτρα", το απίστευτο "For Supermen" (ήτοι, το εγκόλπιον του καλού μαλάκα), το... αιρετικό "Γενειάδος εγκώμιον" και το... προφητικό "Νυχτολόγιο", καθώς και από τα πρώτα του βιβλία ("Το γαλάζιο παραμύθι...", "Νοσταλγική επιστροφή του Μπούμερανγκ", κ.ά.), αλλά και κάμποσα λήμματα που γράφτηκαν ειδικά για το "Ινίγκουα τολπ" Το κάθε λήμμα μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη, τρυφερή (και ανατριχιαστική, ενίοτε), αστεία ή σοβαρή, πραγματική ή κάλπικη. Εν ολίγοις: 380 λήμματα, 380 ιστορίες στο γνώριμο ύφος, στο ανατρεπτικό και τρυφερό συνάμα στυλ του συγγραφέα Νίκου Πλάτη: όπου ένας από τους υπερήλικες τρομοκράτες της σελίδας 169 γιαουρτώνει (μέχρι και τα έσω του σουτιέν) τη γενική γραμματέα του Εργατικού Κόμματος [την ίδια, πάνω κάτω, ώρα που μια βετεράνο μαία νοσοκόμα τηλεφωνεί στον υπεύθυνο μεγάλης αλυσίδας super market και του αποκαλύπτει πως έχει τοποθετήσει μια δηλητηριασμένη σοκολάτα σ' ένα απ' όλα τα καταστήματα της φίρμας του (παρέα με τις άλλες σοκολάτες)], ο Μιτάνιος καταρατζής Indri-mi θα δει τον κόσμο των αξιών του να καταρρέει σαν το Χρηματιστήριο Αθηνών στο κραχ του 1999 (νόμιζε, ο αφελής, πως με τους εξορκισμούς θ' αποφύγει τους τυμβωρύχους της ενορίας του), αλλά και η Φαραώνα Χατσεπσούτ (ήτις χάρη στο ψεύτικο γενίδιό της) θα σφετεριστεί μια ολόκληρη αυτοκρατορία χάσκηδων, χωρίς (επ' ουδενί) να χρειαστεί ο κύριος... madame Delait (και το λιμπιντικό τεστ του αγίου Θωμά) να τεθούν εν αμφιβάλω, και μια πικρή μέρα του 1890 (πρωταγωνιστής ο μέγας βλαμμένος Γκογκ), η (απίστευτη κι όμως αληθινή) "κατάληψη" του Πειραιά από τον ναύαρχο Φουρνέ, αλλά και όποιος -εν δυνάμει- προσανατολιζόμενος να γίνει πωλητής σπέρματος [εργοδότες του οι τράπεζες του είδους· αποβλέποντας, προφανώς, σε κάποια συμπαθητική αμοιβή και στην όποια πιθανότητα να γίνει -έστω ένας no name- πατέρας ενός μελλοντικού ίσως πρωθυπουργού της χώρας (παίζοντας απλώς μια μαλακία)]. Σε αυτά τα 368 συναρπαστικά λήμματα-ιστορίες του συγγραφέα Νίκου Πλάτη θα διαβάσετε και άλλα πολλά κι απίστευτα, το πιστεύετε δεν το πιστεύετε (μα τον καλό Θεό των βιβλίων).

Ο συγγραφέας του "Κάμα τσούχτρα" προκειμένου να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες πληροφορίες υποδομής του βιβλίου και να επινοήσει τις όποιες χρηστικές λύσεις στα προβλήματα των ...εκτός τειχών αναγνωστών του, χρειάστηκε να κάνει πολλά και διάφορα ανεπίτρεπτα κι επισφαλή: Να κλοτσήσει στο καλάμι ένα όργανο της τάξεως (ένα "Ζητά" συγκεκριμένα) και να γίνει καταληψίας σ΄ ένα διώροφο σπίτι της Καστέλλας (το οποίο παρ΄ ολίγο, μάλιστα, να το κάνει τριόροφο). Να συνάψει σφοδρές, ερωτικές σχέσεις με τρεις κυρίες, πέντε δεσποινίδες και μια χοντρή Βραζιλιάνα (μπουκιά και συχώριο), με αποτέλεσμα να τον χωρίσει η γυναίκα του και τα παιδιά του να φωνάζουν άλλον για μπαμπά. [...]

Διαβάζοντας το Κολοκοτρωνέικο, πέραν των αμιγώς επαναστατικών «ρεπορτάζ», ο αναγνώστης έχει πρόσβαση και σε πλήθος «λεπτομερειών» που η επίσημη ιστορία αποσιωπά εκ συστήματος, όπως λόγου χάρη: • Ότι στη Λευκάδα (Santa Maura), λίγο πριν την έκρηξη της Επανάστασης, κυκλοφορούσε ένας καουμπόης με την παραδοσιακή στολή του (καπέλο αλά Τζον Γουέιν, μπότες με σπιρούνια κτλ.). • Ότι στα 1824, όταν ο λόρδος Μπάιρον εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά ως «τουρίστας», ακολούθησε επακριβώς το… παραδοσιακό παιδοφιλικό πρόγραμμα (όπως γράφει η βιογράφος του Βύρωνα Μπενίτα Άισνερ) που «προσέφερε» η νήσος σ’ εκείνους που είχαν το πουγκί με τους απαιτούμενους παράδες· ξεναγός δε του ρομαντικού Άγγλου ποιητή ο γνωστός μας εθνικός ήρως Ανδρούτσος. • Ότι ο Ιμπραήμ διέδιδε πως ο Κολοκοτρώνης δεν αξίζει ούτε μία πρέζα ταμπάκο και πως ο Κολοκοτρώνης από τη μεριά του τον καλούσε να παλέψουν (σε μονομαχία). • Ότι ο Καποδίστριας δεν ήταν Έλληνας, αλλά ένας ελληνοποιημένος αριστοκράτης Βενετζάνος (Βενετσιάνος). • Ότι ο προαναφερόμενος Καποδίστριας είχε σκεφθεί να εποικήσει την Ελλάδα με Ελβετούς χωρικούς. • Ότι η παροιμία «Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα» στα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη παρουσιάζεται παντελώς αντεστραμμένη, διέπεται από το δίκαιο των αγρίων και ουχί το αντίθετο: «τα ήμερα δεν θα διώξουν τα άγρια, όλα φεύγουν, ο σπουργίτης πάντοτε μένει». Που πάει να πει πως από τότε (1821) μέχρι και σήμερα πολλά άλλαξαν, ακόμη και η σημασία των παροιμιών…

Για να γραφτούν και να οπτικοποιηθούν τα χιλιάδες λήμματα του "Ουαλικού λεξικού" χρειάστηκε να περάσουν πίσω... ποτάμι από τη ζωή μου περισσότερες από 35.000 ώρες (4 χρόνια και βάλε), να διαβαστούν (έστω και... διαγωνίως) πάνω από διακόσια βιβλία, να αποδελτιωθούν απίστευτες ποσότητες πληροφοριών, να εντοπιστούν και να σκαναριστούν εκατοντάδες φωτογραφίες, να μάθω το Nero (για τις όποιες αντιγραφές) και το Clone DVD (προκειμένου να κοπιάρω τις ταινίες εκείνες που κάποιες εικόνες τους σκόπευα να τις κάνω στοπ καρέ και να τις χρησιμοποιήσω στο οπτικό θέμα κάποιου λήμματός μου), να ξεφυλλίσω όλο τον ημερήσιο Τύπο της κάθε ημέρας του προαναφερόμενου χρονικού διαστήματος, να μυηθώ στα μυστικά της ψηφιακής φωτογράφισης, να πάρω και να στείλω e-mail αμέτρητα, να χαλάσω λεφτά αρκετά και να χρεωθώ στην πιστωτική μου διάφορα ποσά [...]. Δεν θα ήθελα να καταχραστώ την ιδιωτική και συναισθηματική ζωή κανενός, ούτε να φανώ αδιάκριτος με φιλικά μου πρόσωπα (αλλά και με τον εαυτό μου). Δια τούτο δεν θα κάνω μνεία για την πρακτική μου εξάσκηση περί τα ερωτικά (σε μια, κάθε φορά, διαφορετική κυρία ή δεσποινίδα), παρά μόνο σε ό,τι αφορά στη χαρά του να εργάζεται κανείς επάνω σ΄ ένα θέμα που τον θέλγει και τον εμπνέει. Οι σχετικές εμπειρίες που απέκτησα είναι διάσπαρτες σε διάφορα λήμματα του "Ουαλικού λεξικού του σεξ" (διανθισμένες, εννοείται, και επί το... λογοτεχνικότερον).