Jean-Patrick Manchette

Ceci est un roman noir. C'est l'histoire d'une tueuse professionnelle, solitaire et aliénée, qui fait son oeuvre sanglante. C'est l'histoire d'un contrat inhabituel, dans une ville pourrie par le fric.

Aimee Joubert is a drop-dead gorgeous femme fatale with a penchant for bloody murder. Ever on the lookout for opportunities for self-enrichment, she finds plenty to like as a newcomer to the detestable backwater town of Bleville: small-minded parochialism, self-interested parish politics, rampant corruption, dormant grudges, scandals just waiting to be uncovered - yes, there's a killing to be made here. So Aimee starts to wreak her stylish mayhem on Bleville's despicable bourgeoisie. But just when she's ready to take them all to the cleaners, something snaps, and the master manipulator falls prey to her wayward passions. A legend of the genre, Jean-Patrick Manchette transformed the modern crime thriller into something slick, chic and riotously enjoyable. A tornado of redemptive murder and a gleeful satire of small-town life, Fatale is Manchette's bloodiest, funniest and most brilliantly cathartic thriller yet.

Pas marrant le boulot, quand on s'appelle Tarpon, qu'on est ancien gendarme et détective privé à Paris.

Η έξαψη του 1968 έχει σβήσει προ πολλού και η βαριά ομίχλη του 1970 έχει εγκατασταθεί για τα καλά. Στο Παρίσι, ωστόσο, η ομάδα "Νάδα" εξακολουθεί να διατηρεί μαχητικό δεσμό με τα επαναστατικά της όνειρα. Συνδέοντας έναν αναρχικό που τον ορφάνεψε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, έναν βετεράνο ελευθεριακό κομμουνιστή της Γαλλικής Αντίστασης, έναν απογοητευμένο καθηγητή φιλοσοφίας σε λύκειο, έναν συνεσταλμένο σερβιτόρο, έναν ανίατο αλκοολικό και μια ασυμβίβαστη νεαρή γυναίκα με σπίτι στην εξοχή, η ομάδα "Νάδα" σχεδιάζει να απαγάγει τον Αμερικανό πρέσβη και απευθύνει προσκλητήριο στα όπλα.
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

O ΜΙΣΕΛ ΧΑΡΤΟΓΚ , πρώην αρχιτέκτονας, είναι ένας ισχυρός επιχειρηματίας και διάσημος φιλάνθρωπος ο οποίος διαχειρίζεται την τεράστια περιουσία του αδελφού του που σκοτώθηκε σε ατύχημα. Ο Πέτερ είναι ο ορφανός ανιψιός του, υπό την κηδεμονία του, ένα προβληματικό, κακομαθημένο παιδί. Η Ζυλί παίρνει εξιτήριο από ένα ψυχιατρικό άσυλο. Ο Τόμσον είναι πληρωμένος δολοφόνος που υποφέρει από σοβαρό έλκος. Ο Μισέλ Χάρτογκ προσλαμβάνει τη Ζυλί για να φροντίζει τον Πέτερ. Προσλαμβάνει επίσης τον Τόμσον για να τους σκοτώσει. Η Ζυλί και ο Πέτερ το σκάνε. Ο Τόμσον τούς ακολουθεί. Σφαίρες πετούν στον αέρα. Τα πτώματα στοιβάζονται. Η τρέλα έχει μόλις αρχίσει. Στην καρδιά της Ζυλί ζει μια ελπίδα: ν' ανακαλύψει τον περίφημο πύργο όπου την περιμένουν η λύτρωση και η γαλήνη. Θα τον βρει όμως; Ξέρει άραγε η Ζυλί, το αξιολύπητο αστέρι σε αυτή τη μακάβρια χορογραφία, ότι οι άλλοι χορευτές είναι ακόμα πιο τρελοί από την ίδια; Οι ήρωες είναι γελοιωδώς κακοί και υπάρχει μια παρωδία της άχρηστης βίας, που θυμίζει την ταινία "Φάργκο" των αδελφών Κοέν εικοσιπέντε χρόνια μετά. «Σε αυτό το πρώιμο αριστούργημά του, ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ εμφανίζεται με όλο το εκτυφλωτικό και ψυχρό μένος του, βάλλοντας με την καυστική κριτική του κατά της απληστίας και του καπιταλισμού. Σίγουρα θα διαβάζετε τη μια σελίδα μετά την άλλη ακολουθώντας τον φρενήρη ρυθμό του μυθιστορήματος· ωστόσο, αν επιβραδύνετε λίγο, θα δείτε πόσο πολλά έχει στριμώξει ο Μανσέτ στο βιβλίο του - και με πόσες γερές γροθιές χτυπάει το κατεστημένο». (Σάρα Βάινμαν) «Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ: λαμπρός αφηγητής, στρατευμένος αριστερός, προβοκάτορας, άσωτος, μεγάλη μορφή του γαλλικού νουάρ, αμφισβητίας, εχθρός της Πέμπτης Δημοκρατίας. Ο αιρετικός Μανσέτ ήταν για δεκαετίες καταπέλτης στην πολιτιστική σκηνή του Παρισιού. Τού οφείλουμε σεβασμό και αναγνώριση - το συντομότερο»

"Και συνέβαινε καμιά φορά αυτό που συμβαίνει τώρα: ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με τ' αμάξι του στον εξωτερικό περιφερειακό. Μπήκε στην Πορτ ντ' Ιβρύ. Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο. Αρκετοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι. Ο Ζωρζ Ζερφώ είναι. Έχει πιει πέντε μπέρμπον "Four Roses". Επίσης, πριν από τρεις ώρες περίπου, ήπιε δύο χάπια ισχυρού βαρβιτουρικού. Το ότι τα ανακάτεψε δεν τον νύσταξε, αντίθετα του προκάλεσε μια τεταμένη ευφορία που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε οργή ή σε ένα είδος μελαγχολίας, κατά κάποιον τρόπο τσεχοφικής και κυρίως πικρής, που είναι συναίσθημα ούτε πολύ ανδρείο ούτε ενδιαφέρον. Ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με 145 χιλιόμετρα την ώρα. Μέσα από δύο ηχεία - ένα κάτω από το ταμπλό, ένα στο πίσω μέρος- ακούγεται σε χαμηλή ένταση η μουσική που παίζει στο κασετόφωνο, τζαζ στο στυλ West Coast: Τζέρρυ Μάλλιγκαν, Μπαντ Σανκ, Τσίκο Χάμιλτον. Την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με αμβλυμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή τη μουσική, θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά κύριο λόγο στη θέση του Ζωρζ στο πλέγμα των παραγωγικών σχέσεων. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ σκότωσε τουλάχιστον δυο ανθρώπους στη διάρκεια του έτους δεν έχει να κάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα συνέβαινε καμιά φορά και στο παρελθόν."