Ένας καλλιτέχνης της πείνας

Η λογοτεχνία δεν μπόρεσε να σώσει τον Κάϕκα. Θα φύγει από τη ζωή νέος, ρημαγμένος εσωτερικά από το ανέφικτο της γαλήνης, την αδυναμία να βρεθεί πραγματικά κοντά σε όσα και όσους αγάπησε, τις αμφιβολίες για τα γραπτά του, πρωτίστως για τον εαυτό του. Πεπεισμένος πως το λογοτεχνικό του αποτύπωμα είναι αμελητέο, ο Κάφκα αφήνει ρητή εντολή να καταστραφούν όλα του τα γραπτά, ελπίζοντας ίσως πως μαζί τους θα διαλυθούν οι φόβοι και οι ματαιώσεις που τα είχαν υπαγορεύσει. Μια ασφυκτική αμφιβολία δονεί υπόγεια κάθε σελίδα του Κάφκα ακόμα και στις πιο εύθυμες στιγμές της τέχνης του. Αυτήν την αμφιβολία και ματαίωση αντανακλούν οι τρεις αφηγήσεις που ανθολογούνται στην παρούσα έκδοση. Αν η Σωφρονιστική Αποικία μπορεί να διαβαστεί ως μια παραβολή για την εξουσία που μολύνει ύπουλα τις ανθρώπινες σχέσεις –καθέτως και οριζοντίως– ακυρώνοντας κάθε απόπειρα επικοινωνίας, κατανόησης, συγχώρεσης και οίκτου, ο Καλλιτέχνης της Πείνας και η Ζοζεφίνα, οι έσχατες λογοτεχνικές του δημιουργίες, αντανακλούν με διαύγεια τις βασανιστικές σκέψεις που τον κατατρύχουν λίγο πριν το τέλος. [Από το Σημείωμα του μεταφραστή.]