Jean Giono

Publié d'abord dans la revue "Commerce", puis chez Grasset en 1929, ce roman est rapidement devenu un succès. Il a pour cadre les Bastides Blanches, à l'ombre des monts de Lure, et évoque la profondeur des liens qui unissent les paysans à la nature. Il est le premier opus la trilogie de Pan constituée également de "Un de Baumugnes" et "Regain".

« Ce qui me dégoûte dans la guerre, c'est son imbécillité. J'aime la vie. Je n'aime même que la vie. C'est beaucoup, mais je comprends qu'on la sacrifie à une cause juste et belle. J'ai soigné des maladies contagieuses et mortelles sans jamais ménager mon don total. À la guerre j'ai peur, j'ai toujours peur, je tremble, je fais dans ma culotte. Parce que c'est bête, parce que c'est inutile. Inutile pour moi. Inutile pour le camarade qui est avec moi sur la ligne de tirailleurs. Inutile pour le camarade en face. Inutile pour le camarade qui est à côté du camarade en face dans la ligne de tirailleurs qui s'avance vers moi. » Ce volume réunit « Refus d'obéissance », « Précisions » et « Recherche de la pureté », trois textes pacifistes d'un homme qui n'oublia jamais l'horreur de la Première Guerre mondiale.

En Provence, dans une région aride et sauvage, un berger solitaire plante des arbres, des milliers d'arbres. Au fil des ans, les collines autrefois nues reverdissent et les villages désertés reprennent vie. Voici l'histoire d'Elzéard Bouffier, le silencieux, l'obstiné, celui qui réconcilie l'homme et la nature. Un portrait émouvant et un hymne à la nature qui a fait le tour du monde.

A nomad and a swindler embark on an eccentric road trip in this picaresque, philosophical novel by the author of The Man Who Planted Trees. <p/>The south of France, 1950: A solitary vagabond walks through the villages, towns, valleys, and foothills of the region between northern Provence and the Alps. He picks up work along the way and spends the winter as the custodian of a walnut-oil mill. He also picks up a problematic companion: a cardsharp and con man, whom he calls "the Artist." The action moves from place to place, and episode to episode, in truly picaresque fashion. Everything is told in the first person, present tense, by the vagabond narrator, who goes unnamed. He himself is a curious combination of qualities--poetic, resentful, cynical, compassionate, flirtatious, and self-absorbed. <p/>While The Open Road can be read as loosely strung entertainment, interspersed with caustic reflections, it can also be interpreted as a projection of the relationship of author, art, and audience. But it is ultimately an exploration of the tensions and boundaries between affection and commitment, and of the competing needs for solitude, independence, and human bonds. As always in Jean Giono, the language is rich in natural imagery and as ruggedly idiomatic as it is lyrical.

non-exchangeable & non-refundable

Το κείμενο του Ζιονό έχει μια μικρή ιστορία, η οποία δεν στερείται πολιτικού ενδιαφέροντος -αλλά πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά με πρωταγωνιστή του κειμένου τον Μακιαβέλλι; Το καλοκαίρι του 1948 ο Ζιονό προτείνει στις εκδόσεις Gallimard, να περιλάβει το έργο του Μακιαβέλλι στη διάσημη σειρά Pleiade. Ο Κλωντ Γκαλλιμάρ δέχεται και προτείνει μάλιστα στον Ζιονό να αναλάβει την ευθύνη της έκδοσης και να την προλογίσει. Το έργο σχεδιάζεται σε δύο τόμους, ο ένας για τα θεωρητικά και λογοτεχνικά κείμενα, ενώ ο δεύτερος για την ιδιωτική αλληλογραφία του Φλορεντινού, στην οποία όμως συμπεριλαμβάνονται οι αναφορές του Μακιαβέλλι στη Σινιορία, όπου περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια από τον ίδιο οι συναντήσεις και οι συζητήσεις του με τους εκπροσώπους των ξένων δυνάμεων, στους οποίους συγκαταλέγονται ο βασιλιάς της Γαλλίας και ο τρομερός Καίσαρ Βοργίας, ένα από τα πρότυπα του "Ηγεμόνα". Ο ιδρυτής του οίκου Γκαστόν Γκαλλιμάρ παρεμβαίνει στο θέμα και ζητά φιλικά από τον Ζιονό να ξαναγράψει το κείμενό του σε τόνο πιο συμβατό με το ύφος της σειράς. Ο συγγραφέας τελικά υποχωρεί στις υποδείξεις του φίλου του εκδότη, χωρίς όμως η υποχώρησή του να σημαίνει και συμφωνία. Σε μία επιστολή ο Ζιονό γράφει: "Η σειρά της Pleiade δεν δέχτηκε την πρώτη εισαγωγή που είχα κάνει. Υπερβολικά εκτός κανόνων. Υπερβολικά ελεύθερη. Έκανα μία άλλη σοφότερη, δηλαδή τίποτα". Τελικά, η συμβιβαστική λύση που βρέθηκε ικανοποίησε σχεδόν όλο τον κόσμο: Το σοφό κείμενο έσωσε το κύρος της σοβαρής σειράς, ενώ ο "Κύριος Μακιαβέλλι", κάπως πιο καθημερινός, κάπως πιο οικείος και κάπως πιο λαϊκός, ανοίγει τη δίτομη έκδοση των επιστολών του Φλορεντινού συγγραφέα, δημοσιευμένη και αυτή στον οίκο Gallimard, αλλά στη σειρά "Απομνημονεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία του παρόντος". Αυτόν τον Μακιαβέλλι θα διαβάσει ο αναγνώστης στο κείμενο που ακολουθεί: Ο καθένας και ο Μακιαβέλλι του.