Marie-Hélène Lafon

"Très vite, tous se demanderaient sans se l'avouer comment on avait pu jusqu'alors vivre sans André, son babillage, ses rires, sa vitalité tendre et sa douceur. Il avait été dans la maison comme une chanson vive, en dépit des ragots et de ce trou que creusait dans sa vie l'absence d'un père". André grandit heureux dans la famille de sa tante, auprès de ses cousines. Mais au fond de lui reste tapie la douleur d'être le fils d'un père inconnu et d'une mère distante.
Alors qu'André est sur le point de se marier, sa mère lui livre un nom... Dans la France rurale du KK ? siècle, l'Histoire du fils est aussi celle de trois générations qui se débattent avec le poids des silences familiaux.

J'ai l'oeil, je n'oublie à peu près rien, ce que j'ai oublié, je l'invente. J'ai toujours fait ça, comme ça, c'était mon rôle dans la famille, jusqu'à la mort de grand-mère Lucie, la vraie mort, la seconde. Elle ne voulait personne d'autre pour lui raconter, elle disait qu'avec moi elle voyait mieux qu'avant son attaque. Le Franprix de la rue du Rendez-Vous, à Paris. Une femme, que l'on devine solitaire, regarde et imagine. Gordana, la caissière. L'homme encore jeune qui s'obstine à venir chaque vendredi matin... Silencieusement elle dévide l'écheveau de ces vies ordinaires. Et remonte le fil de sa propre histoire. Nos vies est le nouveau roman de Marie-Hélène Lafon. Il aurait pour sujet la ville et ses solitudes.

Έχω μάτι, δεν ξεχνώ περίπου τίποτα, όσα ξεχνώ, τα επινοώ. Αυτό έκανα πάντα, έτσι, ήταν ο ρόλος μου στην οικογένεια, μέχρι τον θάνατο της γιαγιάς Λυσί, τον πραγματικό θάνατο, τον δεύτερο. Δεν ήθελε κανέναν άλλον για να της διηγηθεί ιστορίες, έλεγε πως με μένα έβλεπε καλύτερα ακόμη και πριν από την καρδιακή της προσβολή. [ . . .]
Οι ζωές μας κύλισαν, οι δικές τους και η δική μου. Στο Παρίσι, στο μετρό, επί σαράντα χρόνια, το βλέμμα μου κολλούσε σε πρόσωπα, σε μορφές γυναικών ή ανδρών που ποτέ δεν θα ξαναέβλεπα, και έπλεκα ολόκληρες ιστορίες. [. . .]
Η Ζαν Σαντουάρ αναζητά μυθιστορηματικούς ήρωες για να γεμίζει τη μοναξιά της με μοναξιά των άλλων, όπως το επιθυμεί και όπως το φαντάζεται. Στον μικρόκοσμό της η Γκορντανά, η ταμίας του σουπερμάρκετ έχει τον πρώτο ρόλο.
Με ιδιαίτερη ευαισθησία και αξιοθαύμαστο "σεμνό" ταλέντο η Marie-Helene Lafot τυλίγει με λέξεις τις "Ζωές μας" πάνω στη σκακιέρα του μυθιστορηματικού χρόνου, στο χώρο της απέραντης μοναχικότητας.