Thomas Melle

Τις τελευταίες εβδομάδες, όταν ο Άντον ονειρεύεται, ονειρεύεται τα παλιά όπως δεν ήταν ποτέ. Εναλλακτικές εκδοχές της νεότητάς του: τα ίδια πρόσωπα, αλλά εντελώς φανταστικά γεγονότα. Κοιμάται με τα κορίτσια που ποτέ δεν μπορούσε να έχει, σώζει φίλους που δεν είναι πια στη ζωή του, γιορτάζει τις επιτυχίες που δεν είχε ποτέ. Θαλασσόξυλα ξεβρασμένα από την εποχή όπου όλα ακόμη φάνταζαν εφικτά.
 
 
Ο Άντον κάθεται σε ένα παγκάκι και περιμένει. Μπορεί η Ντενίζ να ψήνεται να πιεί ένα ποτηράκι μαζί του, μπορεί και όχι. Αξίζει πάντως την προσπάθεια. Δεν έχει βγει ποτέ του ραντεβού με ταμία σούπερ μάρκετ. Κι όμως, όταν ήταν παιδί έκανε παρέα με εργατόπαιδα, αφού κι ο ίδιος εργατόπαιδο ήταν. Αλλά το απολυτήριό του με καλό βαθμό και οι σπουδές Νομικής που άρχισε τον απομάκρυναν βίαια από την ίδια του την κοινωνική τάξη και – και τί ; Τον ανέβασαν σε άλλο κοινωνικό επίπεδο ; Τον οδήγησαν σε αχαλίνωτη άνοδο ; Όχι, τον παράτησαν στο περίπου, δεν πάτησε στην πραγματικότητα πουθενά. Ο Άντον είναι αταξικός, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πάντοτε όμως έτσι ένιωθε, ένας μπάσταρδος ανάμεσα στις τάξεις, σε αριστοκρατικές παρέες εξίσου άνετα αλλά και χαμένος όπως και στο εργατικό μπαρ. Πάντως την Ντενίζ τη βρίσκει ευχάριστη και, ναι, σέξυ. Αυτό το γατίσιο, το σκληρό, το απόμακρο που έχει τον ερεθίζει. Θα μπορούσε να φανταστεί να περάσει μερικές όμορφες ώρες μαζί της. Ή και κάτι παραπάνω. Το μόνο που θα έπρεπε να αγνοήσει θα ήταν το πήρσινγκ.