Ο Σηματωρός: Μια ιστορία φαντασμάτων

Όταν ο αφηγητής του Ντίκενς στον Σηματωρό, την αριστοτεχνική αυτή ιστορία φαντασμάτων, κατεβαίνει, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, στο απόμερο κουβούκλιο, στο πλάι της σιδηροδρομικής γραμμής, συνειδητοποιεί πως έχει βρεθεί « στο πιο απομονωμένο και καταθλιπτικό μέρος που είχε δει ποτέ του », νιώθοντας « μια ανατριχίλα λες και είχε εγκαταλείψει τον φυσικό κόσμο ». Η ανησυχία του αποδεικνύεται δικαιολογημένη, αφού ο σηματωρός που ζει εκεί έχει ένα μυστικό: έναν απόκοσμο επισκέπτη που τον έχει προειδοποιήσει ήδη δύο φορές για επικείμενες καταστροφές και τώρα έχει εμφανιστεί και πάλι, προαναγγέλλοντας κάποια συμφορά που κανείς από τους δύο άνδρες δεν είναι σε θέση να προβλέψει ή να κατανοήσει. Ο Σηματωρός είναι το τελευταίο ολοκληρωμένο αριστούργημα του Ντίκενς. Έζησε άλλα τριάμισι χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, τα Χριστούγεννα του 1866, αφήνοντας, ως γνωστόν, Το μυστήριο του Έντουιν Ντρουντ, το τελευταίο του μυθιστόρημα, ημιτελές. Πρόκειται επίσης για την τελειότερη από τις ιστορίες φαντασμάτων του – ενδεχομένως και την τελειότερη από όλες τις αγγλικές ιστορίες φαντασμάτων. Η απαρχή της θα πρέπει να αναζητηθεί στο σιδηρόδρομο και στο ρόλο που έφτασε να παίζει στη ζωή του ίδιου του συγγραφέα. Η διαρκής περιέργειά του τον έσπρωχνε να μαθαίνει με κάθε τρόπο τα πάντα για τη λειτουργία του και για τη ζωή εκείνων που εργάζονταν σ’ αυτόν. Το 1857, ο Ντίκενς μαζί με τον φίλο και επίσης μυθιστοριογράφο Wilkie Collins πέρασαν μια ολόκληρη νύχτα ξάγρυπνοι στο σταθμό Κάρλαϋλ, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν τί συνέβαινε εκεί τις πρωινές ώρες.