Οδοιπόρος

Είμαι κι εγώ ένα πουλί, με το τραγούδι μου. Το τραγούδι που τραγουδώ απ' τα μικρά μου χρόνια όλο το ίδιο πράγμα- όλο η ίδια παιδική άγνοια.
Από που τραβώ και που πάω. Τραβώ από μακριά και πάω ακόμα πιο μακριά. Τραβώ μες απ' την αντάρα και πάω εκεί που λάμπει ένας ήλιος. Τραβώ και ουρλιάζω, κλαίοντας και γελώντας μες από σκοτεινά φαράγγια.
Πέρασα πια μες σε βουνά παραμυθένια, βουνά έρημα από κόσμο. Κι οι αναμνήσεις μ' αφήκαν σαν ένα τσούρμο μαύρα πουλιά που πετούν ψηλά κι ύστερα ανακατεύονται. Μάταια πια καλώ αγάπες και φωνές που σβήσαν. Στη φωνή μου χουίζουν λυπητερά τα δάση.
Πίσω μένει ακόμα βαρύς χειμώνας. Κι όμως μπροστά τραβώ ένας έρημος στρατολάτης. Τυλιγμένοι στην αντάρα μ' ακολουθάνε οι λύκοι. Φυσομανάνε τα στοιχειά μέσα στο κρούσταλλο της νύχτας. Οι κορφές σφυρίζουν: "Στο καλό, ορφανέ οδοιπόρε. Ο Θεός να σε φέρει εκεί που πας με τα όνειρά σου"