Steven Runciman

29 mai 1453 : Constantinople, capitale de l'Empire romain d'Orient depuis sa fondation en 330, tombe aux mains des Turcs. Le choc est terrible pour l'Occident chrétien, qui a pourtant négligé de secourir la ville. L'année 1453 a longtemps symbolisé la fin du Moyen Age et le début des Temps modernes. Elle fut, de fait, décisive pour deux peuples : les Turcs, qui y gagnèrent une capitale et s'établirent durablement sur le sol européen ; les Grecs qui virent se clore le long chapitre byzantin. Steven Runciman raconte à travers les fiévreux préparatifs du siège la violence de l'assaut, la résistance héroïque d'une poignée de héros, l'effondrement sans surprise d'une cité depuis longtemps moribonde.

non-exchangeable & non-refundable

Το κλασικό έργο "Βυζαντινός Πολιτισµός" (1933) του Steven Runciman, ενός από τους σηµαντικότερους βυζαντινολόγους του 20ού αιώνα, είναι ένα πλήρες αν και συνοπτικό πανόραµα της Βυζαντινής Ιστορίας, από την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης τον 4ο αιώνα έως την άλωσή της από τους Οθωµανούς το 1453.

Επί αιώνες οι ιστορικοί της ?ύσης αντιµετώπιζαν τον βυζαντινό πολιτισµό ως κατώτερο από τον αρχαίο ελληνικό και τον ρωµαϊκό, αλλά και από µεταγενέστερους πολιτισµούς της δυτικής Ευρώπης. Ο Steven Runciman ήταν από τους πρώτους που αµφισβήτησαν αυτή την άποψη, αναδεικνύοντας όχι µόνον τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά και τα επιτεύγµατά της σε ποικίλα πεδία.

Στο βιβλίο αυτό, µε διεισδυτικότητα και µε κριτικό πνεύµα, ο συγγραφέας προσεγγίζει θέµατα όπως η κρατική δοµή και η διοίκηση στο Βυζάντιο, ο ρόλος της θρησκείας και της Εκκλησίας, ο στρατός και η διπλωµατία, η οικονοµική και κοινωνική ζωή, η εκπαίδευση, η λογοτεχνία και οι καλές τέχνες, οι σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας µε άλλους λαούς αλλά και µε το Ισλάµ και τη ?ύση.

«Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να δώσει µια γενική εικόνα του πολιτισµού της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας κατά την περίο¬δο που πρωτεύουσά της ήταν η Κωνσταντινούπολη. Με άλλα λόγια, του ανατολίζοντος εκείνου ελληνορωµαϊκού πολιτισµού που είναι πιο γνωστός ως βυζαντινός. Πρόκειται για µια εξαιρετικά παρατεταµένη περίοδο, περίπου έντεκα αιώνες, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρξαν πολλές αλλαγές και πολλοί µετασχηµατισµοί. Προσπάθησα, ωστόσο, να επικεντρωθώ στα στοιχεία εκείνα που χαρακτήρισαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία καθ’ όλη τη µακρά διάρκειά της».

Από τον πρόλογο του συγγραφέα

?εν είναι περίεργο που οι περισσότεροι σοβαροί ιστορικοί πλέον αποφασίζουν να επικεντρωθούν σε σχετικά σύντοµες περιόδους και ίσως και σε περιορισµένες γεωγραφικές περιοχές. Είναι όµως σωστό αυτό για την ιστορία; Κάθε ιστορική περίοδος εξαρτάται απ’ αυτά που συνέβησαν πριν απ’ αυτήν και η σηµασία της εξαρτάται από τα γεγονότα που έπονται. Η ιστορία δεν είναι µια σειρά από λιµνούλες µε στάσιµα νερά. Είναι ποταµός που κυλά.

Steven Runciman

Τι ακριβώς είναι η πολιτική; Γιατί τη χρειαζόμαστε; Και πού οδηγείται σ’ αυτή την ταραγμένη εποχή; Πώς συνέβη το αβυσσαλέο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών; Γιατί χώρες όπως η Συρία και η Δανία διαφέρουν τόσο;Σ’ αυτό το σύντομο αλλά εξαιρετικά περιεκτικό βιβλίο, ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς επιστήμονες του καιρού μας θέτει καίρια ερωτήματα. Ο David Runciman ερευνά τις αντιλήψεις για την εξουσία, το κράτος και τις ηγεσίες, από τον Μακιαβέλλι ως τον Χομπς και από τον Μαξ Βέμπερ ως τη λειτουργία των social media. Επιπλέον, εξετάζει την ισχύ, τη δικαιοσύνη και τη βία όχι μόνο ως ιστορικές έννοιες, αλλά και ως επιτακτικά προβλήματα της εποχής μας.Οι κοινωνίες που δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις προκλήσεις διαλύονται. Ο πλανήτης είναι γεμάτος ερείπια πολιτικών συστημάτων που κατέρρευσαν. Ο Παρθενώνας είναι η διαθήκη της δόξας της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, που άκμασε για διακόσια χρόνια και πέθανε στα χέρια του Φιλίππου και του γιου του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι τεράστιοι λαξευμένοι μονόλιθοι στο Νησί του Πάσχα δημιουργήθηκαν από μια ευημερούσα κοινότητα και συμβόλιζαν την ισχύ και την αποφασιστικότητα των ηγετών της. Το μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα ήταν κάποτε το εστιακό σημείο του παγκόσμιου κομμουνισμού, που δόξαζε τον άνθρωπο και η πολιτική του οποίου θα κατακτούσε τον κόσμο. Είναι λοιπόν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες, που ο Φουκουγιάμα χαρακτήρισε «τέλος της ιστορίας», προορισμένες για παρόμοια καταστροφή;