Vincenzo Rotolo

Με παίρνουν κάθε τόσο και με γυρίζουν τα τρένα, σαν έναν αξόριστο που δεν ξέρουν που να τον αφήσουν, σαν έναν κρατούμενο που δεν εμπιστεύονται σε καμιά φυλακή - έναν κρατούμενο που δεν γνωρίζει το λάθος του εκτός αν η λύπη για τη ζωή είναι φόνος, εκτός αν η καρδιά που αγαπά έχει χάσει τη λογική της