Novel

Κάιρο, 1984, ένα ζεστό καλοκαίρι. Ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει στην οικογενειακή έπαυλη. Παράπονό της η απουσία του Πατέρα και η αποστασιοποιημένη αυστηρότητα της Μητέρας. Οι μέρες της περνούν στη σιωπή: κοιτάζει τον ήρεμο Νείλο από το παράθυρό της, παρακολουθεί χωρίς ήχο τα τρία μη απαγορευμένα κανάλια, πλάθει με τη φαντασία της τις ζωές των άλλων. Η Yasmine El Rashidi αποτυπώνει την εντελώς ρευστή πραγματικότητα που ζει ως κορίτσι, ως έφηβη, ως γυναίκα. Ισορροπώντας μεταξύ επιβίωσης και συνενοχής, διηγείται την πορεία μιας γενιάς που μεγάλωσε στη σιωπή και συγχρόνως το πρόσφατο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό της γειτονικής Αιγύπτου. "Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Η Ελ Ρασίντι μεταφέρει τις αναταραχές στην πατρίδα της με απίστευτη ζωντάνια". The New York Times

Η οικογένεια Όμπρι είναι μια ασυνήθιστη οικογένεια. Η σύζυγος του κυρίου Όμπρι, μια ευγενική αλλά εκκεντρική γυναίκα, φροντίζει τα τέσσερα παιδιά, τις δίδυμες κόρες τους, τη Μαίρη και τη Ρόουζ, που είναι εξαιρετικά ταλαντούχες στο πιάνο, τον μικρό γιο τους, τον Ρίτσαρντ Κουίν, ένα ζωηρό αγόρι, και τη μεγαλύτερη κόρη τους, την Κορντίλια, μια όμορφη και δυναμική κοπέλα με μουσικές φιλοδοξίες. Όμως η εκκεντρική αυτή οικογένεια σπανίως βιώνει στιγμές ηρεμίας, καθώς τα μέλη της πασχίζουν να ξεπεράσουν τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή τους ο ασταθής χαρακτήρας και οι σπατάλες του πατέρα. Τώρα πρέπει να αναλάβουν δράση μέχρι εκείνος να βρει σταθερή εργασία. Παρότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους, οι Όμπρι ελπίζουν ότι η τέχνη θα τους σώσει από τη φτώχεια και τις δυσκολίες. Με Το σιντριβάνι ξεχειλίζει η Rebecca West απεικονίζει μια ολόκληρη εποχή και μας μαγεύει με τους δυνατούς και γοητευτικούς χαρακτήρες της. Προχωρά στη γυμνή αλλά τρυφερή σκιαγράφηση μιας ξεχωριστής οικογένειας και διερευνά τα ασύλληπτα όρια μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενήλικης ζωής, μεταξύ ελευθερίας και εξάρτησης, μεταξύ καθημερινού και μυστηριώδους. Ένα κλασικό βιβλίο που πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας βασιλιάς που έταξε να χτίσει ένα τεράστιο μοναστήρι σε μια μικρή κωμόπολη αν ο Θεός τού έδινε διάδοχο. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό 50.000 εργάτες που εξαναγκάστηκαν να το χτίσουν. Ήταν ακόμα ένας κουλός στρατιώτης που αγάπησε μια γυναίκα η οποία έβλεπε αυτό που δεν μπορούσε να δει κανείς. Ήταν κι ένας ιερέας-εφευρέτης που ήθελε να πετάξει, αλλά πέθανε τρελός. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό η Ιερά Εξέταση. Κι ήταν μια φορά κι έναν καιρό, στην Πορτογαλία του 18ου αιώνα...

Το Χρονικό του μοναστηριού θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα του Πορτογάλου νομπελίστα και επανεκδίδεται στα ελληνικά σε νέα μετάφραση, σύμφωνα με την επιθυμία του συγγραφέα.

O αφηγητής συναντά τον Γκαουστίν, έναν περιπλανώμενο στον χρόνο ταξιδιώτη, που έχει αποσυνδέσει τη ζωή του από τη σύγχρονη πραγματικότητα και έχει δημιουργήσει την «κλινική για το παρελθόν». Πρόκειται για ένα ίδρυμα που προσφέρει μια πρωτότυπη θεραπεία για τους πάσχοντες από Αλτσχάιμερ: κάθε όροφος αναπαράγει λεπτομερώς μια δεκαετία του περασμένου αιώνα. Οι ασθενείς χάνουν την αίσθηση του παρόντος και του μέλλοντος και μεταφέρονται πίσω στον χρόνο, ξεκλειδώνουν και αναβιώνουν τις αναμνήσεις τους. Ο Γκοσποντίνοφ με την υπέροχα αποσπασματική γραφή του αποδεικνύει, ξανά, ότι μπορεί να μας ξαφνιάζει και να μας κρατά σε εγρήγορση. Τι σημαίνει άνοια, τι είναι το γήρας, πώς επιλέγει κανείς τον κόσμο που θα ζήσει αλλά και τι θα κρατήσει από τον εαυτό του πριν πεθάνει, τι σημαίνει Δύση και τι Ανατολή, πόσο απέχει το έθνος από τη μύγα; Τι είναι ο θάνατος; Συνδυάζοντας την ειρωνεία και τη νοσταλγία, και εναλλάσσοντας διαφορετικά είδη γραφής ο συγγραφέας διερευνά το τέρας του παρελθόντος και πώς αυτό επηρεάζει μια ζωή με αβέβαιο μέλλον. «Δεν είναι παράξενο, μου είπε κάποτε ο Γκαουστίν, πάντα πεθαίνουν οι άλλοι, εμείς οι ίδιοι όμως ποτέ».

Γίνεται χρονοσεισμός. Στις 13 Φεβρουαρίου 2001 η ζωή γυρίζει πίσω κατά δέκα ολόκληρα χρόνια και οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν ξανά μια ολόκληρη δεκαετία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, χρόνο τον χρόνο. Να επαναλάβουν τα ίδια ακριβώς πράγματα, να κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη. Να δουν να ξετυλίγονται οι ίδιες τραγωδίες σαν φάρσες. Δέκα χρόνια déjà-vu! Ο χρονοσεισμός τούς έχει αφαιρέσει πλήρως την ελεύθερη βούληση. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι έτσι το θέλησε ο Κίλγκορ Τράουτ, ένας γέρος συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που δεν κυκλοφορούν πια, το alter ego του Βόννεγκατ. Όταν κάποτε η ισορροπία του σύμπαντος θα αποκατασταθεί, όλοι θα ζήσουν ξανά τη ζωή τους σε πρώτη προβολή, κάτι που προϋποθέτει να τεθεί ξανά σε λειτουργία το μυαλό τους. Και τότε τα πράγματα θα αρχίσουν κι άλλο να μπερδεύονται... O Χρονοσεισμός (1997), το τελευταίο μυθιστόρημα του Κερτ Βόννεγκατ, είναι κατά κάποιον τρόπο η αυτοβιογραφία και ο αποχαιρετισμός ενός από τους ευφυέστερους και πιο σαρκαστικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Ένα μυθιστόρημα, απόσταγμα σοφίας και μαζί εγκώμιο της μωρίας, για την αγάπη της ζωής αλλά και τη γελοιότητά της, με ήρωα έναν συγγραφέα που ετοιμάζεται να αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο. «Ο Κίλγκορ Τράουτ είναι ο μοναδικός μου ήρωας που διέθετε αρκετή φαντασία για να καταλάβει πως ήταν κατασκεύασμα ενός άλλου ανθρώπου...» Κ. Β. «Σκωπτικό και καυστικό... άκρως διασκεδαστικό». The New York Times Book Review «Χιουμοριστικό, σαρδόνιο… ο Χρονοσεισμός είναι ακαταμάχητος, διαβάζεται απνευστί και λέει τις πιο σημαντικές αλήθειες… Η ηθική δεν ήταν ποτέ πιο αστεία». Chicago Sun-Times «Ο Χρονοσεισμός είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο ο Κερτ Βόννεγκατ είναι ο συγγραφέας και ο πρωταγωνιστής… Αυτό που κάνει ο Βόννεγκατ, και που κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα, είναι ότι ανασηκώνει με μεταμοντέρνο τρόπο τους ώμους του… Δε γίνεται να μην τον αγαπήσετε». The Washington Post Book World «Εν μέρει αυτοβιογραφία, εν μέρει διαλογισμός, εν μέρει σάτιρα... Ο Βόννεγκατ, στα καλύτερά του». Atlanta Journal & Constitution «Το πιο αστείο βιβλίο του Βόννεγκατ». Newsweek
Σχετικά με τον δημιουργό
Βόννεγκατ Κερτ(δείτε αναλυτικά)
Ο Κερτ Βόνεγκατ γεννήθηκε στην Ιντιανάπολη της πολιτείας της Ιντιάνα. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και η μητέρα του προερχόταν από εύπορη οικογένεια. Αρχισε να σπουδάζει ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμ

Ο Πίτερ και ο Πολ, δίδυμα δεκατριάχρονα αδέρφια, κάτοικοι του αγροτικού Τρινιντάντ, παρά την εξωτερική τους ομοιότητα, διαφέρουν τελείως στην ψυχική και νοητική τους συγκρότηση: ο πρώτος θεωρείται ιδιοφυΐα προορισμένη για λαμπρό μέλλον, ο άλλος είναι «παράξενος». Όταν ο Πόλ πέφτει θύμα απαγωγής, ο πατέρας τους βρίσκεται αντιμέτωπος μ' ένα τρομερό δίλημμα: να τον σώσει δίνοντας για λύτρα τα χρήματα που έχει εξασφαλίσει για τις σπουδές του «χαρισματικού» του παιδιού ή να τον θυσιάσει; Το "Χρυσό παιδί" είναι το πεζογραφικό ντεμπούτο της Κλερ Άνταμ, η οποία μεγάλωσε στο Τρινιντάντ της δεκαετίας του 1980. Το BBC News έχει κατατάξει το βιβλίο στα 100 πιο συναρπαστικά αγγλόφωνα μυθιστορήματα.

Tον τόπο ετούτο, ποτέ δεν τον αντιμετώπισα σαν φόρτωμα, ούτε τον καιρό σαν χάλασμα. Το μυστικό για να κάμεις το καλό είναι η αγάπη. Αυτό αποζητούσα, ίσως περισσότερο απ’ όσο έπρεπε κάποιες φορές. Η ζωή μου, βλέπεις, ήθελα να ’ναι ένα χωράφι σπαρμένο κάτω από τον ήλιο, όπου μέσα του θα πατούσαν άνθρωποι οικείοι και ξένοι, τα παιδιά μου και τα παιδιά των άλλων, το σημείο όπου θ’ άφηνα τα κόκαλά μου απάνω στο υγρό χώμα, εκεί όπου νέος σπόρος θα φύτρωνε κι όλα θα κάρπιζαν, δίνοντας τροφή κι ελπίδα στις επόμενες γενιές… Tο 1880 γεννιέται ο Ηλίας. Φυτιλής, ιδρυτής του πρώτου κτηνοτροφικού συλλόγου της χώρας αποκαθιστώντας νομάδες κτηνοτρόφους, που ώς τότε ζούσαν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Η φτώχεια μαστίζει την ελληνική ύπαιθρο. Η μετανάστευσή του στην Αμερική, το όραμα της αγροτικής πολιτικής του Βενιζέλου, φωτισμένοι άνθρωποι –όπως ο δάσκαλος Νικόλαος Μιχόπουλος, ο Αλέξανδρος Μέρος, o Δημήτρης Γρηγοριάδης, ο Σοφοκλής Τριανταφυλλίδης– αλλά και οι ανάγκες της εποχής ρίχνουν τον σπόρο στην ψυχή του για να συμπορευτεί μαζί τους και να γίνει ένας από τους πρωτεργάτες στο κίνημα του συνεργατισμού. Δίπλα του υπάρχει μια γυναίκα, η Μαγδαληνή, που τον εμπνέει και που του παραστέκεται. Ο πόλεμος του ᾽40 κι ο Εμφύλιος βάζουν φρένο στην πορεία των συνεταιρισμών Παρά τα εμπόδια όμως, η ζωή βρίσκει τρόπο και συνεχίζει. Ένα μυθιστόρημα για τη ζωή μιας οικογένειας που βηματίζει παράλληλα με την τοπική ιστορία αλλά και με την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας, σε εποχές που η συλλογική προσπάθεια ένωνε τους ανθρώπους. Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα το 1974. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Πατρών. Ζει κι εργάζεται στον Βόλο. Έργα της: Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας, νουβέλα (Καστανιώτης 1997), Τώρα είναι αργά (Απόπειρα 2011), Μυθική μέρα, ποιήματα (Ενδυμίων 2014), Παράξενο Καλοκαίρι, διηγήματα (Εστία 2016), Ισόβιο Πρόσωπο, ποιήματα (Μελάνι 2018).

Έφτασα στη Σμύρνη τον Σεπτέμβριο του ’91... Τέτοιες μέρες που οι Τούρκοι γιορτάζουν την καταστροφή της πόλης με θεόρατες σημαίες κρεμασμένες στα κρατικά κτίρια, κατακόκκινα σεντόνια λες και βάφουν με αίμα τις προσόψεις τους. Άπειρη στις επαγγελματικές μετακινήσεις του διπλωμάτη συντρόφου μου, με ένα δίχρονο μωρό στις αποσκευές μου, έστησα τη ζωή μου στα χοντρά ντουβάρια του παλιού δίπατου της παραλίας, στο αρχοντικό του Καπετανάκη. Να αγναντεύω την αντικρινή ακτή, να μετρώ τα καραβάκια που τραβούσαν απέναντι για το Κορδελιό, να ξαναδιαβάζω για το εθνικό τραύμα. Ύστερα ανυπόμονη ξεχύθηκα στους δρόμους της Σμύρνης ψάχνοντας σημάδια του αλλοτινού της μεγαλείου και νιώθοντας στην ατμόσφαιρα την αποφορά της πυρκαγιάς. Στις πόρτες των διατηρητέων ελληνικών σπιτιών με καλωσόριζαν νέες κυράδες, στα μαγαζιά με φίλευαν χαμόγελα και γαλιφιές κι εγώ κρυφάκουγα στα καφενεία τις λεβαντίνες που αντάλλαζαν σχόλια στα ελληνικά. Με ρωτούσαν οι φίλοι, πώς είναι η Σμύρνη απέναντι; Τότε, εβδομήντα χρόνια μετά την καταστροφή, όλοι ήξεραν για τον χαμένο παράδεισο και τη μικρασιατική τραγωδία, κανείς όμως για τη Σμύρνη στο ξεψύχισμα του εικοστού αιώνα, για τους λιγοστούς χριστιανούς που σεργιανούσαν ακόμα στο «Και», για τα ρωμαίικα σπίτια, αγέρωχα να θυμίζουν την ιστορική όψη μιας προκυμαίας, συνώνυμης με τον ανθρώπινο πόνο και τον ξεριζωμό. Πρόκειται για μία συλλογή επτά διηγημάτων, επτά «στιγμών» της καθημερινής ζωής στη σύγχρονη Σμύρνη. Η επαφή της συγγραφέα με τη σημερινή πόλη, η αγάπη της για τους εναπομείναντες Ρωμιούς και για τα λιγοστά νεοκλασικά σπίτια, αποτυπώνονται στο βιβλίο αυτό με λυρισμό, ζεστασιά και ευαισθησία. Χωρίς καμία ιστορική καταγραφή καταφέρνει να παρασύρει τον αναγνώστη σ' ένα παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.

Την πρώτη κιόλας μέρα του στο νέο του σχολείο, στο Μάριαμπρον, ένα μοναστήρι της Μεσαιωνικής Γερμανίας, ο νεαρός Χρυσόστομος που έφτασε εκεί με άμαξα συνοδευόμενος από τον πατέρα του, θα αναγκαστεί να α νταλλάξει γροθιές με κάποιους από τους συμμαθητές του και θα δεχθεί την πρώτη του επίπληξη από τον εποπτεύοντα, όμως, θα κάνει και τη γνωριμία του με τον αδελφό Νάρκισσο, σχεδόν συνομήλικό του, που θα τον εντυπωσιάσει με την εμφάνιση και την προσωπικότητά του. Ο αδελφός Νάρκισσος πάλι, από τη μεριά του, που έχει τη δύναμη, όπως πιστεύει, να διαβάζει τη μοίρα των ανθρώπων, θα δει πως έχει μπροστά του ένα όμορφο και χαρισματικό αγόρι που ο προορισμός του, σε καμιά περίπτωση, δεν είναι να απαρνηθεί τα εγκόσμια και γενικά να ακολουθήσει την ασκητική ζωή των μοναχών. Έτσι, με τη φιλία και τη συμπάθεια που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, προσπαθεί να βοηθήσει τον νεαρό προστατευόμενό του να βρει το δρόμο του και να πραγματοποιήσει τα οράματά του. Κι ενώ ο ίδιος αφοσιώνεται στους φιλοσοφικούς του διαλογισμούς και στη νηστεία και προσευχή, έγκλειστος του Μάριαμπρον, ο Χρυσόστομος εγκαταλείπει το μοναστήρι και, αδίστακτα, "βουτάει" κυριολεκτικά σε μια θάλασσα αίματος και λαγνείας. Ακολουθώντας το δρόμο που χαράσσει η μοίρα του, θα περάσει δια πυρός και σιδήρου κάνοντας τη γνωριμία και των πιο ανομολόγητων πράξεων, μα παντού και πάντα, κυνηγώντας αδιάκοπα το όραμα της καλλιτεχνικής τελειότητας που, αλίμονο, είναι τόσο φευγαλέο.

Τ Ο «ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ» (1929) είναι ένα μυθιστόρημα για τις ποικίλες εκδοχές της ομοερωτικής επιθυμίας, για τη ρευστότητα των έμφυλων ταυτοτήτων, αλλά και για τις ηδονές και τη μνήμη του σώματος. Σταθμός στην ομοερωτική λογοτεχνία, όπως δείχνουν και οι σύγχρονες εκδόσεις του σε ευρωπαϊκές γλώσσες, μιλά με τόλμη και απροσποίητα για τους αποκλεισμούς και τη σεξεργασία, για τις βαθύτατες ταξικές διακρίσεις και την πατριαρχική οπτική που διαχέει παντού την υποκρισία της. Το μεγάλο ταλέντο του Alec Scouffi έγκειται στη ζωντάνια με την οποία περιγράφει τον κόσμο του «Χρυσόψαρου». Μας καλεί να ακολουθήσουμε τους ήρωες στα νυχτερινά κέντρα της Μονμάρτρης και της Πιγκάλ, να αισθανθούμε την ατμόσφαιρα του πρόσκαιρου πανηγυριού, ν’ ακούσουμε τον απόηχο της τζαζ, να νιώσουμε την έξαψη των σωμάτων, αλλά και να καταδυθούμε στο σκοτάδι και στη σιωπή, να τρέξουμε μαζί με τους φευγαλέους ίσκιους, να γίνουμε μάρτυρες του εσωτερικού διχασμού προσώπων έωλων και ξεριζωμένων, που δεν είναι μόνο θύτες ή μόνο θύματα, αλλά παραδέρνουν διαρκώς σε μια αμφιθυμική κρίση, κατατρύχονται από ανεκπλήρωτα πάθη, περιδινούνται στον κρατήρα των ηδονών, σε μια φρενήρη κίνηση χωρίς δυνατότητα εξόδου.