Alessandro Baricco

Non exchangeable & non refundable

Βραβείο MÉdicis ξένου μυθιστορήματος 1995 Μέσα του 19ου αιώνα, στη μικρή (φανταστική) πόλη του Κουίννιπακ. Η ζωή μιας ολόκληρης κοινότητας περιστρέφεται γύρω από την πανέμορφη Τζουν Ράιλ και τον σύζυγό της, διευθυντή του ομώνυμου υαλουργείου. Στο Κουίννιπακ όλοι έχουν τη δική τους τρέλα: ο Πέκις, ο εκκεντρικός εφευρέτης του ανθρωπόφωνου, μιας ορχήστρας της οποίας το κάθε μέλος τραγουδάει μία μόνο νότα, την ίδια πάντα, ο Πεχντ, ο νεαρός βοηθός του, ορφανός και ντυμένος πάντα με το ίδιο τεράστιο ταλαιπωρημένο σακάκι, η Αμπέγκ, χήρα ενός άντρα που ποτέ δεν παντρεύτηκε, ο Ορό, ο Γάλλος αρχιτέκτονας που ονειρεύεται τεράστιες διάφανες κατασκευές από γυαλί, η Ελίζαμπεθ, η ατμομηχανή... Τα Κάστρα της οργής, το πρώτο μυθιστόρημα του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο, είναι ένα βιβλίο ονειρικό και παράξενο, δομημένο σαν μια μουσική φούγκα όπου ο κάθε ήρωας τραγουδάει την παρτιτούρα του με ακρίβεια και ηδονή.

Αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Ούτε και διήγημα. Είναι μια ιστορία. Αρχίζει με έναν άντρα που διασχίζει τον κόσμο, και τελειώνει με μια λίμνη που βρίσκεται εκεί, μια μέρα με αέρα. Ο άντρας λέγεται Ερβέ Ζονκούρ. Δεν είναι γνωστό πώς λέγεται η λίμνη. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μια ερωτική ιστορία. Αλλά αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα άξιζε τον κόπο να τη διηγηθείς. Υπάρχουν στη μέση επιθυμίες και πόνος, που ξέρεις πολύ καλά τι είναι, αλλά δεν έχεις μια λέξη για να τα ορίσεις. (Αυτό είναι παλιά συνήθεια. Όταν δεν έχεις μια λέξη για να ορίσεις τα πράγματα, τότε χρησιμοποιείς ιστορίες. Πετυχαίνει. Εδώ και αιώνες.) Όλες οι ιστορίες έχουν τη μουσική τους. Αυτή έχει μια μουσική λευκή. Έχει σημασία να το πούμε, γιατί η λευκή μουσική είναι μια παράξενη μουσική, μερικές φορές σε αναστατώνει... Είναι σαν ν’ ακούς να παίζουν τη σιωπή, και αυτούς που τη χορεύουν καλά τους κοιτάζεις και μοιάζουν ακίνητοι. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η λευκή μουσική. Δεν υπάρχουν πολλά να προσθέσουμε. Ίσως είναι καλό να διευκρινίσουμε πως πρόκειται για μία ιστορία του 19ου αιώνα, για να μην περιμένει κανείς αεροπλάνα, πλυντήρια και ψυχαναλυτές. Δεν υπάρχουν. Μια άλλη φορά ίσως...