Guy de Maupassant

Une vie, le premier roman de Maupassant, raconte une vie parmi d'autres - n'importe laquelle, celle de n'importe qui, la vie. L'histoire banale d'une jeune fille qui, sortant du couvent, trouve l'amour, se marie et découvre la jouissance sexuelle, avant de s'apercevoir que son époux désire ailleurs, et de faire peu à peu le deuil de ses illusions... De la première à la dernière page de ce récit naturaliste exemplaire, Maupassant dévoile la profondeur sublime d'une existence ordinaire. Ainsi que l'écrit Annie Ernaux, Une vie est « un roman magnifique, d'une lucidité noire et d'une profonde compassion pour la condition humaine ».

Πρόκειται για το τελευταίο από τα έξι, συνολικά, μυθιστορήματα που έγραψε ο κορυφαίος Γάλλος διηγηματογράφος. Οι σελίδες του ξεδιπλώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο τους παλμούς μιας καρδιάς η οποία φλέγεται από την επιθυμία της ζωής και του έρωτα, χαρίζοντας έτσι στον αναγνώστη την απόλαυση μιας περιδιάβασης στις πιο λεπταίσθητες πτυχές των συναισθηματικών αναστατώσεων και ψυχικών μεταπτώσεων που θα συνοδεύουν πάντα την περιπέτεια του έρωτα, ανεξάρτητα από εποχές και από ιδιαίτερες περιστάσεις. Καθώς αποτελεί μια ειλικρινή και επίπονη διείσδυση στα βάθη της ανδρικής καρδιάς, το μυθιστόρημα αυτό προσφέρει συγχρόνως μιαν εξόχως έγκυρη μαρτυρία για τη στάση του αρσενικού απέναντι στο ωραίο φύλο, για το πώς ο άνδρας εκτιμά τη γυναίκα και τι προσδοκά από αυτήν. Πρόκειται για ένα έργο που καταξιώνει τον Μωπασσάν ως ευαίσθητο ανατόμο του ανθρώπινου ψυχισμού και οξυδερκή σχολιαστή των κοινωνικών παραμέτρων. Η νέα αυτή έκδοση είναι επαυξημένη κατά 32 σελίδες με εργοβιογραφικό και φωτογραφικό υλικό για το συγγραφέα.

Έξι ιστορίες για τις γυναίκες, το θάνατο και το Υπερφυσικό από έναν κορυφαιό διηγηματογράφο του 19ου αιώνα.

Τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας όταν δεν θέλει πια μια γυναίκα, είτε επειδή απλώς βαρέθηκε είτε για κάποιον πιο "ιδιαίτερο" λόγο; Ο Μωπασσάν θέτει το ερώτημα σ’ ένα ιδιαίτερα χιουμοριστικό κείμενο - και, στη συνέχεια, ο καθένας απ’ τους ήρωες των διηγημάτων της συλλογής σκαρφίζεται τον δικό του τρόπο προκειμένου να χωρίσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, ανάλογα βέβαια με τα κίνητρά του. Άλλος γιατί βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο που δεν είχε προβλέψει, άλλος γιατί είχε θεοποιήσει το αντικείμενο του πόθου του και τώρα υποφέρει, άλλος γιατί η κοινωνική του θέση δεν του επιτρέπει την επισημοποίηση του εφήμερου δεσμού του, άλλος με εντελώς ταπεινά ελατήρια. Και υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι που... επιστρέφουν! Μα και οι γυναίκες, όταν αναγκάζονται να κάνουν πρώτες το αποφασιστικό βήμα, δεν υπολείπονται σε έμπνευση - χρησιμοποιώντας αν χρειαστεί και τη δικαστική οδό.Σε δύο ακόμα, παραρτηματικά προς το κύριο θέμα αυτής της συλλογής, κείμενά του, ο Μωπασσάν προσεγγίζει το θέμα των σχέσεων των δύο φύλων μέσα από τα μάτια ηλικιωμένων πια κυριών, που έζησαν τη ζωή τους με άφθονη ερωτική τρέλα και τώρα θλίβονται βλέποντας τις νεότερες γενιές γυναικών να αντιδρούν με τόση ανωριμότητα απέναντι στους άνδρες - τους οποίους είτε απαξιώνουν είτε "περιποιούνται" με βιτριόλι!Με την έκδοση αυτή συγκροτείται στις εκδόσεις Ροές μια ιδιαίτερη θεματική τριλογία με συλλογές διηγημάτων του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα που -κατά τον Λέοντα Τολστόι- "περιέγραψε τη γυναίκα και τον έρωτα με τέτοιο πάθος όσο κανείς άλλος"· η τριλογία περιλαμβάνει επίσης τους τόμους "Λόγια του έρωτα" και "Περί απιστίας".

«Ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα, παρασύροντας από τον ουρανό τεράστια χειμωνιάτικα σύννεφα, μαύρα και πυκνά, που έριχναν περνώντας στη γη σφοδρές νεροποντές. Η αγριεμένη σαν θεριό θάλασσα μούγγριζε και κτυπούσε με δύναμη στην όχθη πετώντας εκεί πελώρια κύματα, που με κίνηση αργή άφριζαν κι έσκαγαν σαν ριπές πολυβόλου. Ξανάρχονταν ρυθμικά το ένα μετά το άλλο, ψηλά σαν τα βουνά, σκορπίζοντας στον αέρα, κάτω από τα απόκρημνα βράχια, τον λευκό αφρό των κορυφών τους σαν οργισμένο ξέσπασμα τεράτων...». Οι «Ιστορίες της μέρας και της νύχτας» του κορυφαίου εκπροσώπου του γαλλικού νατουραλισμού, Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), μας ταξιδεύουν στις απόκρημνες ακτές της Νορμανδίας, στο γλυκό φως του γαλλικού Νότου, όμως και στην άγρια και σκληρή Κορσική: αγάπη, τρυφερότητα, επιθυμίες, αλλά και φόνος γονιών, μέθυσοι, δειλοί αστοί, πανούργοι χωριάτες, εικόνες από έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις, όπου ο συγγραφέας αποτυπώνει τη ροή της ζωής, τη μέρα και τη νύχτα, σε μια συνέχεια, δίχως τέλος.

"Μία φορά παντρεύεται ο άνθρωπος, μικρή μου, γιατί αυτό προστάζει ο κόσμος, μα μπορεί να ερωτευτεί ίσαμε είκοσι φορές στη ζωή του γιατί η φύση τον έχει πλάσει έτσι. Ο γάμος, βλέπεις, είναι νόμος κι ο έρωτας ένστικτο, που μας πάει μια δώθε μια κείθε. Φτιάξαμε νόμους που παλεύουν ενάντια στα ένστικτά μας, ήταν αναγκαίο· όμως, τα ένστικτα είναι πάντα πιο δυνατά και δεν ωφελεί να τους αντιστεκόμαστε, γιατί είναι του Θεού ενώ οι νόμοι δεν είναι παρά έργο των ανθρώπων. Αν δεν καρυκεύαμε τη ζωή μας με έρωτα, με όσο το δυνατόν περισσότερο έρωτα -όπως όταν ρίχνουμε ζάχαρη στα φάρμακα των παιδιών- κανείς δε θα ήθελε να τη ζήσει έτσι όπως είναι".

Μου ζητάς, αγαπητέ μου φίλε, να σου μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από την Αφρική, να σου γράψω για τις περιπέτειές μου, μα πάνω απ’ όλα για τις ερωτικές ιστορίες μου σ’ αυτή την ήπειρο που από καιρό με είχε μαγέψει. Θυμάμαι πόσο αστειευόσουν με τους "σκουρόδερμους έρωτες", όπως τους αποκαλούσες, λέγοντάς μου πως με βλέπεις να επιστρέφω μια μέρα συνοδευόμενος από κάποια πανύψηλη εβένινη ύπαρξη με κίτρινο μεταξωτό φουλάρι στα μαλλιά και ζωηρόχρωμη ενδυμασία.

Θα πάρουν κάποια στιγμή σειρά και οι γαζέλες της μαυριτανικής ερήμου, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι’ αυτό. Άλλωστε, έχω δει κάμποσες από δαύτες που μου ’χουν ανάψει τον πόθο να βουτήξω την πένα μου και στο δικό τους μελάνι. Για την ώρα, όμως, είμαι απασχολημένος με κάτι καλύτερο και απροσδόκητα αυθεντικό!

Στην τελευταία σου επιστολή έγραφες: "Αν ξέρω πώς βιώνει τον έρωτα ένας λαός, τότε τον ξέρω αρκετά καλά ώστε να τον περιγράψω, ακόμη και αν δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου".

Μάθε λοιπόν, φίλε μου, πως εδώ οι άνθρωποι ερωτεύονται ξέφρενα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώθεις να σε διατρέχει ένα ρίγος έξαψης, να σε κυριεύει ένας αναβρασμός, μία αιφνίδια όξυνση των επιθυμιών, μία διαρκής υπερένταση που ερεθίζει τις ορέξεις και τις αισθήσεις μέχρις εξουθενώσεως, από την απλή επαφή των χεριών έως εκείνη την άλογη παρόρμηση που σε ωθεί
στις πιο ακατονόμαστες πράξεις.

«Ο άνθρωπος που επιδιώκει μονάχα να διασκεδάσει το κοινό του με μέσα που είναι ήδη γνωστά, γράφει με τόλμη, μέσα στην αθωότητα της μετριότητάς του, έργα προορισμένα για το ανυποψίαστο κι αργόσχολο πλήθος. Μα αυτοί που πάνω τους βαραίνουν όλοι οι αγώνες της περασμένης λογοτεχνίας, αυτοί που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, που όλα τους αηδιάζουν γιατί ονειρεύονται τα καλύτερα, όσοι τα βλέπουν όλα και το έργο τους τούς δίνει την εντύπωση μίας μάταιης και κοινής δουλειάς, όλοι αυτοί καταλήγουν να θεωρούν την τέχνη της λογοτεχνίας σαν κάτι το ασύλληπτο, το μυστηριώδες, που μόλις μας το φανερώνουν μερικές σελίδες των πιο μεγάλων μαιτρ".

Είναι ο σπουδαίος ζωγράφος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ανατόλ Φρανς Ο "Φιλαράκος" γράφτηκε όταν ο Γκυ ντε Μωπασσάν βρισκόταν στο απόγειο της συγγραφικής του τέχνης. Είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα αποπλάνησης, ίντριγκας και αθέμιτης κοινωνικής αναρρίχησης την περίοδο της belle epoque του Παρισιού. Ο Ζωρζ Ντυρουά, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας ξοφλημένος δημοσιογράφος και πρώην υπαξιωματικός των Ουσσάρων με ταπεινή καταγωγή, ο οποίος με δόλια μέσα και συνάπτοντας σχέσεις με ισχυρές και ευκατάστατες γυναίκες καταφέρνει να αναρριχηθεί στην κορυφή της παριζιάνικης κοινωνίας. Mε τη γοητεία και τους αβρούς τρόπους του εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων προς ίδιον όφελος - προδίδοντας ακόμη και τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα του με αυταπάρνηση. Δημοσιευμένο το 1885, "Ο φιλαράκος" δεν είναι μόνο ένα γλαφυρό πορτραίτο τής τότε φαντεζί, αλλά διεφθαρμένης και παρηκμασμένης, παριζιάνικης κοινωνίας, είναι επιπλέον μια συγκλονιστική σύγχρονη έκθεση για την καταστροφική δύναμη των αχαλίνωτων φιλοδοξιών, της εξουσίας και του σεξ. Σε σχέση με τους Γάλλους νατουραλιστές, οι χαρακτήρες του Μωπασσάν είναι πολύ πιο αληθοφανείς και πολύπλοκοι. Ο "Φιλαράκος", το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημά του, είναι άκρως απολαυστικό. Οι αναλογίες του σήμερα με τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο είναι αδιαμφισβήτητες. Σκάνδαλα, πολιτικές ραδιουργίες και σεξ παρουσιάζονται με κυνικό πεσιμισμό, που ωστόσο ισορροπεί ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την περιγραφή των μικρών απολαύσεων της ζωής.

Ο Ζωρζ Ντυρουά είναι ο «Φιλαράκος» όπως τον βαφτίζει μία από τις ερωμένες του. Όμορφος νέος από τη γαλλική επαρχία, άφραγκος, χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, αλλά επιρρεπής στις απολαύσεις, αναζητά την τύχη του στο Παρίσι. Συναντιέται τυχαία με έναν παλιό του φίλο, τον Φορεστιέ, που τον βοηθά να βρει δουλειά ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Γαλλική Ζωή» δίνοντάς του την ευκαιρία να κάνει μια αρχή… Καρδιοκατακτητής και τυχοδιώκτης με πέραση στις γυναίκες! Χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό τις χρησιμοποιεί για να αναρριχηθεί κοινωνικά και να αποκτήσει την πλούσια ζωή που ονειρεύεται. Ο Μωπασάν σκιαγραφεί τους ανθρώπους και το περιβάλλον της Belle Epoque και χαρίζει ένα αριστούργημα στο κοινό σατιρίζοντας μια κοινωνία που βασιζόταν στο χρήμα και που κλονίστηκε από τα πολιτικά σκάνδαλα στα τέλη του 19ου αιώνα.