Paco Ignacio Taibo II

Η ζωή του ιδιόρρυθμου ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάιν έχει αναστατωθεί από τον θάνατο της μητέρας του και τις αποκαλύψεις για την κρυφή ζωή του πατέρα του. Επιπλέον, εκτός από τις εξουθενωτικές αϋπνίες, καλείται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τρεις υποθέσεις: να ανακαλύψει ποιος και γιατί απειλεί τη ζωή της έφηβης κόρης μιας πρώην στάρλετ ταινιών σαπουνόπερας, να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας ενός μηχανικού σε ένα εργοστάσιο όπου διεξάγεται ένας ανελέητος αγώνας ανάμεσα στους απεργούς και την εργοδοσία και να αναζητήσει τον λαϊκό ήρωα και ηγέτη της Μεξικανικής Επανάστασης Έμιλιάνο Ζαπάτα, για τον οποίο υπάρχουν πληροφορίες ότι δεν σκοτώθηκε αλλά κρύβεται σε μια σπηλιά έξω από την Πόλη του Μεξικού. Το μυθιστόρημα Μια εύκολη υπόθεση είναι το δεύτερο της σειράς με τον διάσημο πλέον ντετέκτιβ Μπελασκοαράν Σάιν του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους στιλίστες της λατινοαμερικάνικης αστυνομικής λογοτεχνίας. Με έντονο το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας και με αναφορές στην κοινωνική ιστορία, ο Τάιμπο συνθέτει ένα συναρπαστικό και μυστηριώδες αφήγημα με φόντο τη σκοτεινή όψη της Πόλης του Μεξικού.

"Από εκεί προέρχεται όλη μου η δυσπιστία για τη μέθοδο των λογικών συμπερασμάτων. Είπα στη δικηγόρο μου να μη σε προσλάβει με καμία δύναμη αν πρώτα δεν σιγουρευτεί ότι ήσουν απολύτως παράλογος, φίλε". Ο Έκτορ ήταν πάντα ξένος, εκτός τόπου. Δεν είχε δικά του σκηνικά, είχε μόνο δανεικά σκηνικά, κατασκευασμένα ειδικά για εκείνον, έναν απελπισμένο ηθοποιό χαμένο στη μέση μιας παράστασης, στο κέντρο των σανιδιών, χωρίς σενάριο στα χέρια, χωρίς κανένα ταλέντο, χωρίς καμιά ικανότητα αυτοσχεδιασμού. Ήταν χαμένος σ'εκείνο το χωριό όπου σύμμαχοι δεν έλεγαν να φανούν και όλος ο κόσμος είχε απαντήσεις σε ανύπαρκτες ερωτήσεις. [...] Άρχιζε να χάνεται μέσα στην ομίχλη του Μεξικού, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στους δρόμους. Γερνούσε, και μαζί με την ηλικία ερχόταν η αίσθηση απουσιών, πολλών μικρών αμνησιών για πράγματα που έπρεπε να ήταν σημαντικά κάποτε, αλλά είχε ξεχάσει να τα σημειώσει στην καρδιά του. Δεν ένιωθε ούτε καν θλίψη για τον εαυτό του. Άρχιζε να μοιάζει με τον άνθρωπο που γύρευε. Ήταν και οι δύο χαμένοι στον Σαν Αντρές. Δάσκαλοι απεργοί από το Νότο και τις περιοχές των Τσιάπας έρχονται στο κέντρο της Πόλης του Μεξικού. Οι αρχές έχουν συλλάβει και φυλακίσει τον ηγέτη τους Μεδάρδο Ριβέρα για τον "φόνο" ενός επαρχιακού άρχοντα. Παραποιούν και εξαφανίζουν συνειδητά τις μαρτυρίες και τα στοιχεία που αποδεικνύουν την αθωότητα του κατηγορουμένου. Και μια δραστήρια ακτιβίστρια νέα δικηγόρος, η Μαρισέλα Καλντερόν Γκαλβάν, προσλαμβάνει τον ιδιότυπο ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ο οποίος ξεκινάει την αναζήτηση "νεκρών" που χορεύουν σε ντισκοτέκ και συζητάει στη φυλακή με τον Ριβέρα για ζητήματα περί αληθοφάνειας και παραποιημένης λογικής μέσα από τα λεγόμενα του Σέρλοκ Χολμς στις ιστορίες του Κόναν Ντόυλ, σ' ένα Μεξικό παράλογο, τραυματικό και διεφθαρμένο.

«Κανένας δρόμος δε θα πάρει το όνομα του Σάν Βισέντε. Ακόμα και σήμερα είναι μονάχα ένας λεκές, ένα κομμάτι σύννεφο. «Η σκιά της σκιάς» θα πω για εκείνον και για άλλους φίλους του σε κάποιο μυθιστόρημα. »Σκαλίζοντας αρχεία, μέσα σε παλιά χαρτιά και μικροφίλμ, το όνομά του εμφανιζόταν εδώ και κει. Μερικές φορές αρκεί για να υφάνεις ένα κομματάκι ιστορία· ποτέ δεν φτάνει για να ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει κείμενο με την υπογραφή του, ούτε μια παρέμβασή του σε συνέδριο στενογραφημένη, ούτε ένα δικό του άρθρο ολόκληρο. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ούτε αποδείξεις ενοικίου στο όνομά του (ποτέ δεν είχε σπίτι), ούτε πιστοποιητικό γάμου ή εγγραφές γεννήσεων παιδιών σε μητρώα. Μόνο σκόρπια αποσπάσματα σε στήλες εφημερίδων, που δημιουργούν μια σκιά του ανθρώπου εκείνου».

Τα διηγήματα του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II που παρουσιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα χρόνων και συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σε έναν τόμο, αποτελώντας μια γιορτή για τους αναγνώστες. Μέσα από τον ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό τρόπο γραφής του, που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, ο Τάιμπο μας παραθέτει ιστορίες αστυνομικές, μυστηρίου, κοινωνικών αγώνων, ιστορίες που αντανακλούν τόσο τα προσωπικά βιώματα και τη διαδρομή του συγγραφέα τους όσο και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τη ζώσα πραγματικότητα. "Η ιστορία είναι άσκηση πυγμαχίας: σκληρή, στο κεφάλι και γρήγορη. Αυτό που μου αρέσει σε τούτες τις ιστορίες είναι ότι μοιάζουν με χτυπήματα, έτσι ώστε να τις διαβάζεις και να σου αφήνουν την αίσθηση μιας ιστορίας που κλείνεται ξαφνικά στον ίδιο της τον εαυτό".

Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ήταν γοητευμένος από το αδύνατο. Και έτσι συνέλαβε, τετρακόσια χρόνια νωρίτερα, το σκίτσο ενός μεταφορικού οχήματος με δύο τροχούς, μία σέλα, οπίσθια κίνηση με πετάλια και ένα τροχό με οδοντωτή αλυσίδα: αυτό που θα ονομάζαμε πολύ αργότερα ποδήλατο. . . Ο χειρόγραφος κώδικας με το σχέδιο βρέθηκε επίσημα το 1972 στη Μαδρίτη, αλλά. . . Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο είναι ερωτευμένος με μια αμερικανίδα μπασκετμπολίστρια. Αν δεν είχε σπάσει τον αστράγαλό του κατεβαίνοντας τις σκάλες της Ταινιοθήκης, δεν θα είχε ανακαλύψει το γυναικείο μπάσκετ. . . για να μπλέξει σε μια υπόθεση απαγωγής και αφαίρεσης νεφρού της εν λόγω μπασκετμπολίστριας, στο Μεξικό. Ο Τζέρυ εγκατέλειψε τη Σαϊγκόν με το τελευταίο αμερικάνικο ελικόπτερο. Ένας Βούλγαρος, παλιός συνεργάτης στη διακίνηση ναρκωτικών, επιστρέφει από το παρελθόν για μια ύποπτη αποστολή. . . Αναρχικός ακτιβιστής, ο Άνχελ δελ Ιέρρο, ο επονομαζόμενος και Άγγελος του Θανάτου, μεταμφιέζεται διαδοχικά σε καλόγρια, σενεγαλέζο καμπούρη, οργανοπαίχτη, ινδό Βραχμάνο, απόστρατο συνταγματάρχη και ζητιάνο, για να πολεμήσει τους φασίστες και, κυρίως, το φρικτό Βαρόνο ντε Κένιγκ, ειδικό στους εκβιασμούς, τις μίζες και τις δολοφονίες, στις συνδικαλιστικές αντιπαραθέσεις της Βαρκελώνης της δεκαετίας του είκοσι. Τι συνδέει έναν ιδιοφυή ιταλό ζωγράφο - εφευρέτη, έναν κουτσό μεξικάνο συγγραφέα, έναν αμερικανό μισθοφόρο, έναν ισπανό επαναστάτη και πολλούς άλλους ήρωες; Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, με τη μαγεία του λόγου, σπάζοντας τα σχήματα του παραδοσιακού αστυνομικού μυθιστορήματος, συγκεντρώνει διαφορετικούς κόσμους κάτω από τη «μεγάλη έναστρη νύχτα των παραμυθάδων» στο«Ποδήλατο του Λεονάρντ», που του έφερε το 1996, για τρίτη φορά, το Βραβείο Χάμμετ (βραβείο του καλύτερου λατινοαμερικανικού αστυνομικού μυθιστορήματος), μετά τη «Ζωή την ίδια» και το «Με τέσσερα χέρια».