Κική Δημουλά

ΠΡΕΠΕΙ Τηρώ, Χρέος, το κατά δύναμιν τις εντολές σου τα δύσκολα Πρέπει σου. Υπάκουες δείχνουν οι σκέψεις αλλά όρκο δεν παίρνω μια και έχουν την άνεση να παραβαίνουν εν κρυπτώ. Αλλά τις πράξεις μου πώς να τις δαμάσω; Βγαίνουν έξω κόσμο συναντούν γείτονες πειρασμούς να μην κοντοσταθούν; Μα φταίνε κι οι εντολές σου ούτε πλήρεις ούτε ξεκάθαρες είναι. Για παράδειγμα: Πρέπει να είναι πιστή η αγάπη; Κι αν δεν είναι, εμείς τι πρέπει; με σταυρωμένα τα χέρια ν' αγαπάμε;

Κι όμως κινείται Σήκω μέρα. Νίψου έτοιμο το πρωινό σου σερβιρισμένος ο κόσμος φρέσκος μόλις τον έκοψαν από το δέντρο του ύπνου. Πάρε μαζί σου και τ όνειρό του για μεσημεριανό σου. Κράτα λίγο και για το σούρουπο θα πεινάσεις θα ναι τα τρόφιμα κλειστά. Μόνο συγκράτησε όσο μπορείς την επιδεικτική φιλάρεσκη εξάπλωσή σου. Αφού ξέρεις η πίσω μεριά ενός βουνού ένα φού να σου κάνει έσβησες πας.

Δεν πήρα μόνη την απόφαση να συγκεντρωθούν σε έναν τόμο λόγοι που εκφώνησε η μητέρα μου σε συνέδρια, εκδηλώσεις, χαιρετισμούς και αποχαιρετισμούς. Την πήραμε μαζί, λίγο πριν ανέβει στη βάρκα του ανέκκλητου. Καταθέτω, ως αποδεικτικό της εξουσιοδότησής της να κινούμαι ελεύθερα και να στεγάζω όπως νομίζω τα λόγια της, ένα αδιάσειστο τεκμήριο: τον πρότερο, ενωμένο δια βίου, βίο μας. Ξεχώρισα, έτσι, είκοσι οκτώ από τα ποιητικά χρονογραφήματα, αυτά που θεώρησα πως παρουσιάζουν ατμοσφαιρικά τις εσωτερικές διαθέσεις της, τους μετασυμβολισμούς των επίκαιρων τότε θεμάτων και φωτογραφίζουν το χρόνο. Τα διάλεξα για να δώσω ένα μέλλον στο υποσχετικό παρελθόν και μια ευκαιρία να ανιχνεύεται η απουσία της». ―Έλση Δημουλά

ΕΚΔΟΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
ΣΑΝ ΜΠΛΟΥΖ
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Η ΧΩΡΙΣΤΡΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ
Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΥΛΟΓΟΥ
ΕΥΓΕ ΣΟΥ ΗΧΩ. ΕΜΑΘΕΣ ΑΠ' ΕΞΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΘΕΡΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
ΕΠΕΙΓΟΝ
ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΜΟΥ ΟΜΙΛΩ
ΠΛΑΓΙΟΣ ΥΜΝΟΣ
ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ
ΣΥΝΘΕΣΗ
ΤΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ
ΘΥΜΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ
ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ
ΣΥΝΕΝΟΧΕΣ ΕΑΡΙΝΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ
ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΦΟΥΡΝΟ
Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΟΡΟΦΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ ΑΙΩΝΕΣ
ΕΛΑ ΛΟΛΑ
ΒΑΣΙΛΙΑΣ Ή ΠΕΝΗΣ;
ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ;
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, ΙΙ
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ
ΚΑΡΤΟΥΝ
Η ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ ΛΕΞΗ
ΤΡΙΛΑΜΠΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΟ

Ο "Έρανος σκέψεων για την ανέγερση τίτλου υπέρ της αστέγου αυτής ομιλίας" είναι το κείμενο που εκφώνησε η Κική Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία στις 26 Ιανουαρίου 2009.

Οικοδόμημα
Πόθεν έσχες
Σας άφησα μήνυμα
Φιλί
Νηστίσιμο
Τα αγνοούμενα
Αληθινή απάντηση
Εκτροπή
Υπάρχουν περιθώρια
Η ευγνωμοσύνη προς το έλαττον
Μετακομιδή - Θεοφάνεια
Υπό το μηδέν
Εκρηκτικό πόρισμα
Επ' ευκαιρία
Συμπληγάδες συγκρίσεις
Εύα
Οικολογικό
Πάλι σε συγχωρώ
Συγκοινωνούντα φαινόμενα
Τυφλό σύστημα επαφής
Ανώτατος κριτής
Άνευ μικροσημασίας
Απεξάρτηση
Λίγο λίγο αντίο
Όλο μαζί τίποτα δε χάνεται
Μικροκύματα
Αντιγραφείς αισιοδοξίας Ι
Αντιγραφείς αισιοδοξίας ΙΙ
;
Διαδικαστικά
Προεόρτια επιθυμιών
Μεγάλη Πέμπτη
Έρμαιος ψυχισμός
Εύφλεκτη η απόσταση
Μυγδαλιάς Απόκριες
Προτομή Αρλεκίνου
Η εξαγορά
Πολύσπορο;
2001 μεγαθήριο
Αντίγραφα ορατών τε αοράτων

"Ο φιλοπαίγμων μύθος" είναι το κείμενο που εκφώνησε η Κική Δημουλά κατά την τελετή υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 2003.

 

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών: "Έρεβος" (1956), "Ερήμην" (1958), "Επί τα ίχνη" (1963), "Το λίγο του κόσμου" (1971), "Το τελευταίο σώμα μου" (1981), "Χαίρε ποτέ" (1988) και "Η εφηβεία της λήθης" (1994).

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη που δημιουργήθηκαν ειδικά γι’ αυτή την έκδοση από τον Αύγουστο έως το Δεκέμβριο του 2006, σαν μια μορφή εμπνευσμένης συνομιλίας του ζωγράφου με την ποιήτρια Την ανθολόγηση των ποιημάτων της Κικής Δημουλά έκανε ο ίδιος ο ζωγράφος από το σύνολο του έργου της. Στην έκδοση περιέχεται ακόμη το ανέκδοτο ποίημα της Κικής Δημουλά «Σου ταχυδρόμησα ένα βότσαλο χτες» που γράφτηκε με αφορμή αυτή την ποιητική- εικαστική «Συνάντηση». Όπως γράφει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης στον πρόλογο του βιβλίου: «…Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δυο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης, και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο… Kαι όσο περισσότερο ζωγραφική και ποίηση είναι ο αυθεντικός εαυτός τους, τόσο περισσότερο μπορούν να κατανοήσουν η μια την άλλη και να καταγράψουν το βαθύτερο ψυχικό τοπίο, τον κοινό τόπο που τους συνδέει και που μέσα του άνθησαν…»