Jules de Goncourt

Les frères Goncourt ont laissé à la postérité deux monuments, qui ont quelque peu éclipsé leurs romans : le prix littéraire qui porte leur nom, et leur Journal. Celui-ci commence le 2 décembre 1851, jour du coup d'Etat de Napoléon III, et s'achève à la mort d'Edmond, en 1896. C'est une inestimable mine d'informations sur la vie littéraire, artistique et politique du XIX ? siècle. Habités par un idéal de vérité et de transparence, ils s'y montrent d'une lucidité sans concession, jusqu'à en être fielleux. Ils ne cessent d'exposer leurs contemporains, révélant les secrets, moquant les ridicules. Leur Journal est comme un réseau social avant l'heure. Brouillant la frontière du dicible et de l'indicible, ils racontent le sexe, la mort, la violence du temps. Secrétaires de leurs perceptions, sensations, humeurs - et de celles des autres -, ils redéfinissent la notion d'intimité. Ce tombeau littéraire que les deux frères, hantés par la mort, ont édifié pour leur gloire est aussi le mémorial de leurs contemporains. Il est temps de redécouvrir ces témoins capitaux que furent les Goncourt.

"Ο έρωτας που της έλειπε έγινε τώρα το μαρτύριο της ζωής της, ένα αδιάκοπο και φρικτό βασανιστήριο. Έπρεπε να αντιστέκεται στους πυρετούς του κορμιού της και στα εξωτερικά ερεθίσματα, στις εύκολες συγκινήσεις και στις χαλαρές αδυναμίες της σάρκας της, στις παρακλήσεις της φύσης που την πολιορκούσαν. Έπρεπε να παλεύει με τις εξάψεις του πρωινού, με τις προτροπές της νύχτας, με τις υγρές ζέστες της καταιγίδας, με την ανάσα του παρελθόντος της και των αναμνήσεών της, με τις φωνές που τη φιλούσαν σιγανά στο αυτί, με τα ρίγη αισθησιασμού που διαπερνούσαν όλα τα μέλη της". Οι αδελφοί Γκονκούρ, γνωστοί ως οι εμπνευστές του φερώνυμου γαλλικού λογοτεχνικού βραβείου που εξακολουθεί να απονέμεται κάθε χρόνο, υπήρξαν δυο εξαιρετικοί λογοτέχνες, πρόδρομοι του νατουραλιστικού μυθιστορήματος που καθιερώθηκε αργότερα από τον Εμίλ Ζολά, και δημιουργοί του όρου και της έννοιας της "έντεχνης γραφής". Η "Ζερμινί Λασερτέ", το πρώτο έργο τους που μεταφράζεται στα Ελληνικά, είναι ένα μυθιστόρημα ριζωμένο στην πεζή πραγματικότητα του απλού παριζιάνικου λαού, την πραγματικότητα των παθών που εξευτελίζουν, των προστυχιών που σκοτώνουν. Τολμηρό στη σύλληψή του, έχει ως ηρωίδα μια υπηρέτρια που ζει μια διπλή ζωή, τη μια μέσα στο φως της αφοσίωσής της στην αριστοκράτισσα κυρία της, την άλλη βουτηγμένη στο σκοτάδι της παράφορης φύσης της. "Ένα έργο δυνατό, σκληρό, δραματικό και συγκλονιστικό". (Γκυστάβ Φλωμπέρ) "Μπράβο σας, κύριοι, δημιουργήσατε ένα ακόμη ωραίο και καλό βιβλίο". (Βικτόρ Ουγκώ) "Αυτό το έργο επιδρά στον αναγνώστη σαν ένα δυνατό κρασί· διαβάζοντάς το, ξεχνιέσαι, αισθάνεσαι μια αόριστη δυσφορία και συγχρόνως γεύεσαι παράξενες απολαύσεις". (Εμίλ Ζολά)