Philippe Jaccottet

Les deux recueils rassemblés ici se tiennent sur un versant apaisé de l'oeuvre de Philippe Jaccottet, et témoignent d'une prise de distance avec les peurs, les douleurs, les alarmes passées. Non que la destinée humaine ait changé de trajectoire et se soit magiquement affranchie de sa finitude, mais des passages, des éclaircies sont ici entrevus qui tentent de déjouer les pièges du temps. Depuis le dessin général des paysages jusqu'à la floraison ascensionnelle de la rose trémière (que le poète nomme la "passe-rose"), la nature se donne pour la médiatrice privilégiée, celle qui, fragmentée, diversifiée, voire chaotique, suggère pourtant l'unité de la création.
Et cette unité perceptible en chaque détail s'incarne dans l'écriture de Philippe Jaccottet qui joue ainsi de différentes formes d'expression (poèmes, proses poétiques, notes de carnet) pour, usant de la diversité comme un peintre des couleurs, composer un tableau qui estomperait son cadre et concilierait visible et invisible. Avec une économie de moyens qui lui est propre, Philippe Jaccottet dit l'essentiel : "que la poésie peut infléchir, fléchir un instant, le fer du sort.
Le reste, à laisser aux loquaces".

"Beauté : perdue comme une graine livrée aux vents, aux orages, ne faisant nul bruit, souvent perdue, toujours détruite ; mais elle persiste à fleurir, au hasard, ici, là, nourrie par l'ombre, par la terre funèbre, accueillie par la profondeur. Légère, frêle, presque invisible, apparemment sans force, exposée, abandonnée, livrée, obéissante - elle se lie à la chose lourde, immobile ; et une fleur s'ouvre au versant des montagnes.
Cela est. Cela persiste contre le bruit, la sottise, tenace parmi le sang et la malédiction, dans la vie impossible à assumer, à vivre ; ainsi, l'esprit circule en dépit de tout, et nécessairement dérisoire, non payé, non probant. Ainsi, ainsi faut-il poursuivre, disséminer, risquer des mots, leur donner juste le poids voulu, ne jamais cesser jusqu'à la fin - contre, toujours contre soi et le monde, avant d'en arriver à dépasser l'opposition, justement à travers les mots - qui passent la limite, le mur, qui traversent, franchissent, ouvrent, et finalement parfois triomphent en parfum, en couleur - un instant, seulement en un instant".
Il ne s'agit donc nullement ici d'un journal intime. Plutôt de carnets de croquis où se seraient déposées quelques traces (de promenades, de rencontres, de lectures, de rêves), mais dont l'auteur aurait pris soin, ensuite, d'arracher les feuillets qui lui auraient paru sans vie. Un recueil de graines légères, pour replanter, essayer de replanter "la forêt spirituelle", Philippe Jaccottet.

30 σύγχρονοι Γάλλοι ποιητές ανθολογούνται σε μια δίγλωσση έκδοση. Η μεγάλη γαλλική ποιητική παράδοση στις σύγχρονες εκδοχές της. Πολλοί από τους ποιητές συμβάλλουν στην ανθολογία με ανέκδοτα ελληνόθεμα ποιήματά τους.

Ο Philippe Jaccottet είναι ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της σύγχρονης γαλλικής ποίησης. Τον Φεβρουάριο του 2014 αξιώθηκε, σπάνιο προνόμιο, να δει εν ζωή το ποιητικό του έργο να συγκαταλέγεται στις εκλεκτές εκδόσεις της Pleiade. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων τα Grand Prix National de la Poesie (1995), Prix Goncourt de la Poesie (2003) κ.ά.Ελβετικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1925 στην πόλη Μουντόν, στο καντόνι του Βω. Το 1954, επέλεξε να εγκατασταθεί στο Γκρινιάν της Γαλλίας, στο νομό της Ντρομ. Σύζυγός του είναι η γνωστή ζωγράφος Anne-Marie Haesler.Κύριες ποιητικές συλλογές του είναι οι: L'Effraie et autres poemes (1953), Poesie 1946-1967 (1971), La Lumiere d'hiver (1977), Les Semaisons - Carnets 1954-62 (1984), La Seconde Semaison - Carnets 1980-94 (1996), ενώ η προσωπική του ανθολογία L'Encre serait de l'ombre (1946-2008), κυκλοφόρησε το 2011.Λαμπρός μεταφραστής, λόγω των ευρύτατων πνευματικών οριζόντων του, μετέφρασε Όμηρο (την Οδύσσεια), Holderlin, Rilke, Thomas Mann, Ungaretti, Gongora, Robert Musil κ.ά.Το Cahier de verdure - Το τετράδιο της χλόης (1990) έχει την ιδιαιτερότητα να συνδυάζει ποιήματα και πεζά ποιητικά κείμενα. Λόγω της απόλυτης ώσμωσης με το φυσικό τοπίο που περιβάλλει τον άνθρωπο, ο ποιητής αντλεί μέσα απ' αυτό το πολύμορφο πράσινο της γύρω βλάστησης την υπόκωφη δύναμη της γαλήνης, της υπομονής, της ταπεινότητας, της προσμονής και της ελπίδας. Μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την αρμονία χάρη στην Ποίηση, καθώς πιστεύει ακράδαντα πως "ο ποιητικός λόγος είναι εκείνος που εκφράζει, με τον αυθεντικότερο τρόπο την ίδια την ουσία της ζωής"

"... Γιατί άραγε οι φωνές τους έρχονται από μακρυά; Ούτε με τον τόπο τους με χωρίζουν οι μεγάλες αποστάσεις -δεν κατάγονται από εξωτικές και μυστηριώδεις χώρες, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ελβετία βρίσκονται κοντά μου (αν και η οποιαδήποτε πολιτισμική διαφορά είναι σίγουρο ότι απομακρύνει τη φωνή)- ούτε χρονικά έζησαν μακριά απ' την εποχή μας· είναι όλοι τους παιδιά του εικοστού αιώνα. (Από τον πιο νέο α' αυτούς, τον Claude Hammont -γέννηση 1936- απέχω μόλις δέκα χρόνια). Ωστόσο αυτοί πρόλαβαν να ζήσουν κάτι που τους έκανε να μιλήσουν μεσ' από τη σιωπή. Και αυτή σιωπή έρχεται από τον θάνατο, τον συσσωρευμένο θάνατο..."(από την εισαγωγή του ανθολόγου και μεταφραστή, "Σιωπηλή ποίηση")