Βασίλης Αμανατίδης

Τον καιρό της κόβιντ απαγόρευσης και της ανθρωποπαύσης, ανάμεσα στο εκεί του κέντρου αποκατάστασης (όπου οι επισκέψεις απαγορεύονται ακόμη και για τους οικείους) και το εδώ του δικού της σπιτιού, η ηλικιωμένη, άρρωστη και πλέον κατάκοιτη μητέρα, ξάφνου μάρτυρας και ευαγγελίστρια των δικών της Παθών, μα κατά βάθος αδάμαστη ψυχή και αγωγός αγάπης, περνά σιγά σιγά σαν την κλωστή μέσ’ από τη βελόνα προς την άλλη μεριά. Μετατοπίζεται  συνεχίζει όμως να ζει και να μεταμορφώνεται. Μετά το υμνημένο από κριτική και κοινό μ_otherpoem: μόνο λόγος και το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών εσύ: τα στοιχεία, το νέο –ένατο κατά σειρά– βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι μια συγκλονιστική ποιητική μαρτυρία από τη χώρα των ζωντανών, που συναρμόζει το επικαιρικό και επείγον του ντοκουμέντου με το άχρονο. Στο ∞ : αποκατάσταση, η μητέρα (το αντικείμενο της ποίησης του μ_otherpoem) αυτονομείται, αναδεικνύεται σε υποκείμενο και σε ποιήτρια (των δικών της) ποιημάτων, ενώ ο ποιητής γιος σε ωτακουστή, καταγραφέα και μοντέρ της νέας της φωνής. Μέσα από τον βυθό αυτού του σπονδυλωτού έργου 53+4 ποιημάτων, αναδύεται κυρίαρχη η δύναμη και η δημιουργική ικανότητα του νου να υπερνικά τη βάναυση πραγματικότητα, αλλά και της γλώσσας –και μετωνυμικά της ποίησης– να μεταμορφώνεται και να μας μεταμορφώνει, συνενώνοντάς μας πέρα από το γενετήσιο τραύμα, τη φθορά, τον θάνατο. Τα βιβλία ποίησης του Αμανατίδη είναι υβριδικές αυτομυθοπλασίες για τις μεταμφιέσεις και τις μεταμορφώσεις του εαυτού μέσα στον χρόνο. Εάν το μ_otherpoem ήταν ένα ποίημα ως συμπυκνωμένο μυθιστόρημα, το ∞ : αποκατάσταση είναι ένα ποίημα ως θεατρικό έργο, όπου το εγώ υποχωρεί και, πάνω απ’ το χείλος του τέλους, μας επιτρέπεται να παρακολουθήσουμε εκείνο που μένει: τη ζωή ολόλαμπρη παρ’ όλη την απώλεια με, παρόλο τον σπαραγμό, μια δοξαστική αίσθηση γιορτής, σχεδόν νίκης.

"[ έχω νέα ] ένα καλό κι ένα κακό: / όλοι τείνουμε / στο αν / άπειρο" Το όγδοο βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι ένας σπονδυλωτός αποχαιρετισμός μέσα από μία ανοιχτή σύνθεση 110 μικρών (συνήθως) ποιημάτων. Θέμα του: η εξοικείωση με τον ερωτικό (μα και με κάθε) αποχωρισμό και, μαζί, η καταβύθιση στην κραταιά αγάπη. Ξεκινώντας in medias res, από την αρχή του "τέλους" μιας ερωτικής σχέσης, το βιβλίο παρακολουθεί τη μακρόθεν παράτασή της, διαστέλλει με κοφτό slow motion την ανέλιξη του επώδυνου αποχωρισμού, και μετατρέπεται -με μικρά βήματα, με τον τρόπο του μεθοδευμένα ελάχιστου, χωρίς βία, μα προς μια έξοδο- σε υφαντό πολλών νημάτων. Καθώς τα τέσσερα (συν ένα) στοιχεία της φύσης και τα αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρια ύπαρξης μιας σχέσης αναμειγνύονται με τα ρομαντικά στοιχειά που κατοικούν ανάμεσα, το εσύ: τα στοιχεία εξελίσσεται καθ’ οδόν από βιβλίο σιωπηρού θρήνου και μινιμαλιστικού λυρισμού σε μία χαμηλόφωνη διακήρυξη μετατόπισης, πολλαπλότητας και ελευθερίας: Από το προηγούμενο μ_otherpoem σε αυτό το "εσύ_ποίημα", από το δαιμονικό των μητρικών ματαιώσεων και απαγορεύσεων προς την απελευθέρωση των νέων ταυτίσεων και των ολόδικών μας αποχωρισμών, από τα κοινωνικά σχήματα και την εξομοίωση προς τον ανοιχτό αέρα του ατομικού και του διαφορετικού.

[καλούπι: τοπογραφικό]
Πρώτα παντρεύτηκε η μεγάλη.
Τοποθετήθηκε με τον άντρα της στον τρίτο όροφο.

Τελευταία παντρεύτηκε η μικρή.
Τοποθετήθηκε με τον δικό της στον πρώτο.

Η αδερφή η μεσαία παντρεύτηκε μεσαία.
Στον δεύτερο.

Όλα έγιναν όπως έπρεπε.

Παράδοξες ιστορίες κανιβαλικής τρυφερότητας για "καθημερινούς" ανθρώπους που συναντούν, στη στροφή του δρόμου, το θαύμα που τους αναλογεί. Απροσδόκητες αφηγήσεις για τις αστείες και τις δραματικές μεταμορφώσεις της ταυτότητας, αλλά και για τις σχέσεις εξουσίας και αλληλεξάρτησης μες στον κλοιό μιας οικογένειας ή μιας κοινωνίας ολόκληρης. Ευφάνταστες παραλλαγές πάνω στη σκληρή αναζήτηση της επαφής και της ένωσης, μέσα σε έναν ρευστό και μεταβαλλόμενο κόσμο, όλο και πιο αποσπασματικό, σπασμένο, θρυμματισμένο. Στο "Πλαγκτόν: οι ιστορίες" συγκεντρώνεται σε ενιαίο τόμο η ώς τώρα πεζογραφική εκφορά του Βασίλη Αμανατίδη (όλα τα διηγήματά του, γραμμένα την τελευταία εικοσαετία), και συστεγάζονται -κατά τόπους αναθεωρημένες- οι ιστορίες των βιβλίων του "Ο σκύλος της Χάρυβδης" (2008) και "Μη με φας" (2005), με την προσθήκη επτά αδημοσίευτων ή καινούριων ιστοριών. Ενοποιημένη και τελική επανέκδοση -με συγγραφικό επίμετρο- ενός ολιστικού κόσμου με υβριδική αντίληψη για την καθαρή λογοτεχνία.