Γιάννης Ψυχοπαίδης

Η έκδοση "Γιάννης Ψυχοπαίδης, Ποιητικά: Η ζωγραφική συναντάει την ποίηση" κυκλοφόρησε με την ευκαιρία της ομότιτλης έκθεσης στο κτίριο της ΕΒΕ στο ΚΠΙΣΝ το διάστημα 9/10/2019-12/1/2020. Τα "Ποιητικά" αποτελούν μια εικαστική συνομιλία του καλλιτέχνη με την Οδύσσεια του Ομήρου, τον Παρμενίδη, τον Ηρώνδα, τον Κάλβο, τον Μπάυρον, τον Παλαμά, τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη, τον Λόρκα, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Εμπειρίκο, τον Σαχτούρη, την Δημουλά, μέχρι και τον Κοντό, τον Φωστιέρη, τον Βλαβιανό, τον Κυπαρίσση, τον Μεταξά, τον Σιώτη. Η έκδοση παρουσιάζει έργα μεικτής τεχνικής και διαφόρων υλικών, καθώς και μια μεγάλη σειρά από σχέδια, ακουαρέλες και λάδια με τα πορτρέτα των ποιητών με τους οποίους συνομιλεί ο καλλιτέχνης.

Ζωγραφική και ποίηση νοσταλγούν το µέλλον µέσα από µια ταραγµένη νηφαλιότητα, µέσα από µια τρυφερή σχέση ιδιοκτησίας µε τη ζωή, «ληστεύοντας ιδέες» η µία από την άλλη. Σε αυτή την κοινή ουτοπία της πραγµατικότητας, ο ζωγράφος και ο ποιητής, κλεισµένοι αλλά όχι αποκλεισµένοι στους τέσσερις τοίχους, στους τέσσερις στίχους, στα τέσσερα χρώµατα της παλέτας, συνεχίζουν να στέλνουν µπουκάλια απελπισµένης ελπίδας στο πέλαγος έξω, εκεί που «παφλάζουνε τα χρώµατα της µέρας, εκεί που χρώµατα και ποιήµατα ζητούν το τελικό τους καταφύγιο». Γ. Ψ.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη που δημιουργήθηκαν ειδικά γι’ αυτή την έκδοση από τον Αύγουστο έως το Δεκέμβριο του 2006, σαν μια μορφή εμπνευσμένης συνομιλίας του ζωγράφου με την ποιήτρια Την ανθολόγηση των ποιημάτων της Κικής Δημουλά έκανε ο ίδιος ο ζωγράφος από το σύνολο του έργου της. Στην έκδοση περιέχεται ακόμη το ανέκδοτο ποίημα της Κικής Δημουλά «Σου ταχυδρόμησα ένα βότσαλο χτες» που γράφτηκε με αφορμή αυτή την ποιητική- εικαστική «Συνάντηση». Όπως γράφει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης στον πρόλογο του βιβλίου: «…Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δυο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης, και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο… Kαι όσο περισσότερο ζωγραφική και ποίηση είναι ο αυθεντικός εαυτός τους, τόσο περισσότερο μπορούν να κατανοήσουν η μια την άλλη και να καταγράψουν το βαθύτερο ψυχικό τοπίο, τον κοινό τόπο που τους συνδέει και που μέσα του άνθησαν…»