E. T. A. Hoffmann

Παρίσι, 1680. Ο Βασιλιάς Ήλιος μεσουρανεί και γύρω του περιστρέφονται τόσο η ροκοκό Αυλή της κάποτε ισχυρής αριστοκρατίας όσο και το Παρίσι των αστών εμπόρων και του ποικιλόμορφου πλήθους. Αυτό το Παρίσι παρουσιάζεται σαν πραγματική πρωτεύουσα του εγκλήματος: Δεν έχει προλάβει να συνέλθει από τη φρικιαστική "υπόθεση των δηλητηρίων" και έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος στήνει καρτέρι τη νύχτα για να αρπάξει πολυτελή κοσμήματα σκοτώνοντας τους κατόχους τους. Στο μεταξύ, ο τρόμος πολλαπλασιάζεται από έναν διωκτικό μηχανισμό ο οποίος εφαρμόζει μεθόδους που προσιδιάζουν ολοένα και περισσότερο στο έγκλημα που θέλει να εξαλείψει. Η γηραιά συγγραφέας Μαντλέν ντε Σκιντερί προσπαθεί να βρει τη λύση της σκοτεινής υπόθεσης και να γλιτώσει δύο νέους ανθρώπους, τον Ολιβιέ και τη Μαντλόν, οι οποίοι κατηγορούνται για τη δολοφονία του διάσημου, ιδιοφυούς αλλά και αινιγματικού χρυσοχόου Καρντιγιάκ, πατέρα της Μαντλόν. Η "Δεσποινίς ντε Σκιντερί" είναι ένα από τα πλέον συναρπαστικά και ιδιαίτερα έργα του Ε.Τ.Α. Χόφμαν, του συγγραφέα που δεν καταπιάστηκε μόνο με τον κόσμο του υπερφυσικού, αλλά ανέδειξε και τον "δαιμονοποιημένο κόσμο" στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, με όλες τις καταστροφικές δυνάμεις, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις της κοινωνικής ύπαρξης και της παραγωγικότητας στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η "Δεσποινίς ντε Σκιντερί" προσκαλεί τον αναγνώστη και την αναγνώστρια να απολαύσουν την πολύπλευρη επινοητικότητα του συγγραφέα με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα, στοιχεία αστυνομικής πλοκής και σημεία της πόλης μέσα από την περιδίνηση στη σφαίρα της φαντασίας.

Μυθιστόρημα-σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία, τα Ελιξίρια του Διαβόλου καταδύονται στην άβυσσο της ανθρώπινης τραγικότητας, όπου η αλήθεια αναμειγνύεται με τη φαντασία και η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση. Εγκιβωτισμένες αφηγήσεις, λαβυρινθώδης πλοκή, δαιμονικοί ήρωες με εφιαλτικά οράματα... Μια ανεξάντλητη σπουδή στις αγωνιώδεις αναζητήσεις της ψυχής και τον διχασμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ρομαντισμού, Ε.Τ. Α. Χόφμαν, μας προσφέρει ένα απαράμιλλο δείγμα γοτθικού λογοτεχνικού ύφους αγγίζοντας με τρόπο ουσιαστικά μοντέρνο το πρόβλημα της ατομικής ταυτότητας, εντός της οποίας συγκρούονται το συνειδητό και το ασυνείδητο, η φύση και η άρνησή της.
"Ναι, αδελφούλη Μεδάρδε", συνέχισε ο Σένφελντ, υψώνοντας τη φωνή και χειρονομώντας ζωηρά, "ναι, αδελφάκι μου. Η τρέλα είναι η αληθινή βασίλισσα των πνευμάτων εδώ στη γη. Η λογική είναι μονάχα ένας νωθρός τοποτηρητής που δεν νοιάζεται για το τι συμβαίνει έξω από τα όρια του βασιλείου, μόνο και μόνο από ανία βάζει τους στρατιώτες να παρελαύνουν στην πλατεία, οι στρατιώτες αυτοί δεν μπορούν να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά της προκοπής όταν εισβάλλει ο εχθρός. Αλλά η τρέλα, η αληθινή βασίλισσα του λαού, έρχεται με σάλπιγγες και τρομπέτες: παραπαπάμ-παμ-παμ! Πίσω της ιαχές θριάμβου - ζητώ! Οι δούλοι σηκώνονται και φεύγουν από εκεί που τους μάντρωσε η λογική και δεν θέλουν πια να στέκουν, να κάθονται και να ξαπλώνουν όπως διατάζει ο σχολαστικός οικοδιδάσκαλος. Εκείνος κοιτάζει τις λίστες του και λέει: "Για δες, η τρέλα μού πήρε τους καλύτερους μαθητές μου - τους παραπήρε, τους συνεπήρε, ναι, τους συνεπήρε και τρελάθηκαν".