Jaeggy Fleur

Προλετέρκα είναι το όνομα ενός πλοίου. Δεμένο στη Βενετία, περιμένει να μεταφέρει στην Ελλάδα μια ομάδα αξιοσέβαστων Ελβετών τουριστών. Ανάμεσά τους, ένας κύριος που κουτσαίνει ελαφρά και η κόρη του, που δεν έχει κλείσει ακόμη τα δεκαέξι. Πατέρας και κόρη είναι τελείως αποξενωμένοι, ωστόσο ανάμεσά τους υπάρχει ένας δεσμός που ανάγεται σε μια μακρινή εποχή, θαρρείς προγενέστερη της ύπαρξής τους. Οι δεκατέσσερις μέρες της κρουαζιέρας είναι ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της η κόρη για να γνωρίσει αυτόν τον απόμακρο πατέρα, αλλά και για ν' ανακαλύψει κάτι εξίσου άγνωστο, που μέχρι τότε απλώς το ονειρευόταν: την ίδια τη ζωή.
Αυτή η αφήγηση ενός ταξιδιού μύησης στη ζωή, που αναδύεται στη μνήμη σαν μια περιπλάνηση στη χώρα των νεκρών, είναι γραμμένη σε μια αυστηρή και νευρώδη πρόζα, που επιβεβαιώνει τη μοναδική θέση της Φλερ Γιέγκυ στο τοπίο της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας.
Το Προλετέρκα τιμήθηκε με τα βραβεία Vailate Alberico Saia 2001, Donna Citta di Roma 2001, Vittorini 2002 και Viareggio 2002. (Οπισθόφυλλο τών εκδόσεων Χατζηνικολή, 2004)

Δεν έχανε την ισορροπία της. Ποτέ δεν την έχασε. Όπως κι ο πατέρας. Ήξεραν πάντα να διακρίνουν τα χιλιοστά που χωρίζουν την ισορροπία από την απελπισία. [...] Η ίδια η στιγμή, το παρόν πάνω στο Προλετέρκα, είναι το μόνο πράγμα που μετράει. Το δικό της, το δικό μου παρελθόν δεν έχουν σημασία. Δύο γυναίκες και το πλήρωμα. Δεν είναι ώρα να διηγούμαστε την ιστορία της ζωής μας, δεν υπάρχει χρόνος. Η ζωή ξεκίνησε τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Η αρχή είναι το Προλετέρκα. [...] Η είσοδος στον Βόσπορο. Είναι το τέλος του ταξιδιού. Τρείς νύχτες μένουν. Τρία βράδια στην τραπεζαρία. Δύο σταθμοί. Ισταμπούλ και Αθήνα. Το Προλετέρκα μού παρέχει λίγο ακόμα χρόνο για να γνωρίσω τον Γιοχάννες. Είναι η τελευταία ευκαιρία να μάθω κάτι για τον πατέρα μου. Να συνειδητοποιήσω ποιος είναι ο πατέρας μου. Και το αποφεύγω.

Μολονότι πρόκειτια για ένα από τα πιο περίπλοκα και ακανθώδη έργα της Φλερ Γιέγκυ, "Τα αγάλματα του νερού" είναι ένα λαμπερά ιδιόμορφο μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται κάτω από τη βαριά σκιά της οικογένειας και των προνομίων. Το πρώιμο αυτό έργο, αφιερωμένο στην Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέα Ingeborg Bachmann, ασχολείται με τους διάφορους συγγενείς, υπηρέτες και φίλους του Μπήκλαμ, ενός πλούσιου ερημίτη που διατηρεί αγάλματα στο πλημμυρισμένο υπόγειο της έπαυλής του, εκεί όπου οι αναμνήσεις τρεμοπαίζουν στο αμυδρό φως και τα νερά κυλούν στη θάλασσα. Αυτό το κοπάδι των ξεριζωμένων και χαλαρά συνδεδεμένων μεταξύ τους ψυχών περνούν το χρόνο τους σεργιανώντας τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και στον γεμάτο δηλητηριώδη σαλιγκάρια κήπο της έπαυλης -και συνομιλούν μεταξύ τους, περισσότερο όμως με τις ασάλευτες μαρμάρινες μορφές. Ντυμένα με την αυστηρή όσο και ηδυπαθή πρόζα της Γιέγκυ, τα "Αγάλματα του νερού" περιγράφουν ανεξίτηλα την αποτελμάτωση της οικογενειακής ζωής. Αυτό το βιβλίο είναι πάνω απ' όλα το υφός του. Ακριβώς επειδή στο βάθος αντιλαμβάνεται κανείς μια ελαφριά δυσπιστία απέναντι στη λέξη, οι λέξεις ζουν εδώ μια ζωή πρωτόγονη και διόλου κοινωνική, όπως τα πλάσματα που περιγράφονται. Εδώ, σχολιάζει ο Gottfried Benn, «κάθε φράση πρέπει να ξεκουράζεται, να τρέμει, να σιωπά, να ανακτά δυνάμεις». Από μια παγερή λακωνικότητα ξεπηδούν και σκορπίζονται σε λίγες αράδες πορτραίτα, τόποι, φωνές, αιχμηρά θραύσματα ιστοριών. Και η συνεχής αποσύνθεση, η εμμονή των φαντασμάτων, η διάχυτη ειρωνεία και η απελπισμένη ευφορία των πάντων είναι ίχνη εκείνης της αλήτικης φαντασίας που συμβολικά γεννήθηκε με τον Λεντς του Georg Buchner.