Οι εύθυμες κυράδες του Ουίντσορ

"Οι εύθυμες κυράδες του Ουίντσορ" ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή την πριν από τη λεγόμενη "τραγική κρίση" του Σαίξπηρ, στην εποχή δηλαδή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, ευφορία νεανική. Μας το μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Βρισκόμαστε, εδώ, στους κόλπους μιας κοινωνίας επαρχιακής, που δροσίζεται αδιάκοπα από την άμεση, τη στενή επαφή της με τον κόσμο του υπαίθρου. Αστοί χωρατατζήδες ή απλοϊκοί τύποι της μικρής πολιτείας που ζει, τρέφεται με τοπικούς θρύλους, αμοιβαία πειράγματα, τοπικά σκάνδαλα, βεγκέρες στο παραγώνι, ταπεινά ειδύλλια ή χοντρές φάρσες -αυτός είναι ο κόσμος που μυρμηγκιάζει στις "Εύθυμες κυράδες". Ένας κόσμος ιδωμένος από τον ποιητή πρόσχαρα, με άκακο μάτι. Κανένα έργο του Σαίξπηρ δεν αντικαθρεφτίζει τόσο ρεαλιστικά, με τόση ηθογραφική πιστότητα, την αγροτική κοινωνία της εποχής του, αυτήν ακριβώς που γνώρισε ο ποιητής στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στα πρώτα νεανικά του χρόνια. [...] "Οι εύθυμες κυράδες" είναι κωμωδία γραμμένη με κέφι, κίνηση γοργή. Ο Johnson παρατηρεί πως έχει μια αρετή πολύ εύγλωττη: "ποτέ, γράφει, δεν φαίνεται να είχε θεατή ή αναγνώστη που να μην τη βρήκε πολύ σύντομη". (Άγγελος Τερζάκης)