Γιώργης Έξαρχος

Οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας -το ίδιο και οι απανταχού της γης χαρακτηριζόμενοι ως Τσιγγάνοι- είναι ένα πολυφυλετικό, πολυγλωσσικό και με διαφορετικές μακρινές καταγωγές πληθυσμιακό «κομμάτι», που το χαρακτηρίζει -κυρίως- ο νομαδικός βίος και η αγάπη του προς τρεις τέχνες (μουσική, μεταλλοτεχνία και μαγεία), καθώς και η «άρνησή» του να ενταχθεί στα πρότυπα του δυτικού τρόπου ζωής. Από τσιγγάνικους πληθυσμούς της ελληνικής πατρίδας και από τσιγγάνικα γένη με παρόμοια περίπου γλωσσικά-διαλεκτικά συστήματα, επί σειρά ετών, και όχι συστηματικά και ούτε με κάποιους κώδικες της επιστήμης της Γλωσσολογίας, ο συγγραφέας συνέλεξε γλωσσικό υλικό των Ρομά

Το κυρίαρχο στοιχείο των λαϊκών παραμυθιών είναι η πλοκή του μύθου πέρα από γραμματικούς και λογικούς κανόνες. Αν τα λαϊκά παραμύθια είχαν τη δομή των <<έντεχνων παραμυθιών>> των επωνύμων, θα είχαν σίγουρα και μικρότερη αντοχή επιβίωσης στον χρόνο και περιορισμένο χώρο επέκτασής τους. Μα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ευτυχώς, γιατί τα Παραμύθια των Λαών, αν και γεμάτα αμιράδες, αμπιράδες, βασιλιάδες, αρχηγούς, λάμιες, δράκους, διαβόλους, τριβόλους, δυσκολίες, μάγους, μάγισσες, νεράιδες, όμορφες, κακούς... είναι τα πιο αναρχικά και αντιεξουσιαστικά κείμενα που βάλλουν κατά παντός ισχυρού και εξουσιαστή, άσχετο από το αν δεν προτείνουν λύση. Οδηγούν όμως στην κάθαρση των παθημάτων, χωρίς γιρλάντες και στολίδια.