Clarice Lispector

In Agua Viva Clarice Lispector aims to 'capture the present'. Her direct, confessional and unfiltered meditations on everything from life and time to perfume and sleep are strange and hypnotic in their emotional power and have been a huge influence on many artists and writers, including one Brazilian musician who read it one hundred and eleven times. Despite its apparent spontaneity, this is a masterly work of art, which rearranges language and plays in the gaps between reality and fiction.

One of Elena Ferrante's Top 40 Books by Women G.H., a well-to-do Rio sculptress, enters the room of her maid, which is as clear and white 'as in an insane asylum from which dangerous objects have been removed'. There she sees a cockroach - black, dusty, prehistoric - crawling out of the wardrobe and, panicking, slams the door on it. Her irresistible fascination with the dying insect provokes a spiritual crisis, in which she questions her place in the universe and her very identity, propelling her towards an act of shocking transgression. Clarice Lispector's spare, deeply disturbing yet luminous novel transforms language into something otherworldly, and is one of her most unsettling and compelling works. Clarice Lispector was a Brazilian novelist and short story writer. Her innovation in fiction brought her international renown. References to her literary work pervade the music and literature of Brazil and Latin America. She was born in the Ukraine in 1920, but in the aftermath of World War I and the Russian Civil War, the family fled to Romania and eventually sailed to Brazil. She published her first novel, Near to the Wildheart in 1943 when she was just twenty-three, and the next year was awarded the Graca Aranha Prize for the best first novel. Many felt she had given Brazillian literature a unique voice in the larger context of Portuguese literature. After living variously in Italy, the UK, Switzerland and the US, in 1959, Lispector with her children returned to Brazil where she wrote her most influential novels including The Passion According to G.H. She died in 1977, shortly after the publication of her final novel, The Hour of the Star.

"Αν ο Κάφκα ήταν γυναίκα. Αν ο Ρίλκε ήταν μία Εβραία-Βραζιλιάνα που γεννήθηκε στην Ουκρανία. Αν ο Ρεμπώ ήταν μητέρα, αν είχε ζήσει μέχρι τα πενήντα. Αν ο Χάιντεγκερ είχε καταφέρει να πάψει να είναι Γερμανός, αν είχε γράψει το Βιβλίο της Γης. Γιατί αναφέρω αυτά τα ονόματα; Για να προσπαθήσω να περιγράψω μια περιοχή. Κάπου εκεί βρίσκεται η περιοχή όπου γράφει η Κλαρίσε Λισπέκτορ. Εκεί όπου ανασαίνουν τα πιο απαιτητικά έργα, εκείνη ανοίγει το δρόμο της. Πέραν της κατανόησης, βήμα το βήμα, βουτάει τρέμοντας στο ακατανόητο τρομακτικό βάθος του κόσμου, εκεί όπου το υπερευαίσθητο αυτί τεντώνεται για να συλλάβει ακόμα και τον ήχο των άστρων, ακόμα και την ανεπαίσθητη τριβή των ατόμων, ακόμα και τη σιωπή ανάμεσα σε δύο καρδιοχτύπια. Γυναίκα-φύλακας, νυχτερινό φως του κόσμου. Εκείνη δεν γνωρίζει τίποτα. Δεν διάβασε τους φιλοσόφους. Και παρ' όλα αυτά κάποιες φορές θα ορκιζόσουν πως τους ακούς να μουρμουρίζουν μέσα στα δάση της".

Ένας συγγραφέας συζητά με τον χαρακτήρα που μόλις δημιούργησε εμφυσώντας του πνοή ζωής, την Άνζελα Πραλίνι. Μέσα από αυτόν τον αδιέξοδο διάλογο, στον οποίο αναμειγνύονται λυρικά ξεσπάσματα, σκέψεις για τη φύση της συγγραφής, φιλοσοφικοί και θεολογικοί στοχασμοί, η Άνζελα αποκτά σταδιακά αυτοσυνείδηση και απελευθερώνεται από τον δημιουργό της. Το τελευταίο έργο της Κλαρίσε Λισπέκτορ που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό της δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε δοκίμιο, αλλά μια μεταμυθοπλαστική διερεύνηση των όρων της καλλιτεχνικής δημιουργίας που συμπυκνώνει την προβληματική όλου της του έργου: την αναπάντεχη όψη των απλών πραγμάτων, την έμφυλη διάσταση της γλώσσας, την αδυναμία της επικοινωνίας, τη μοναξιά, το φόβο του θανάτου.