Charles Baudelaire

Ce livre qui fut jugé extravagant et immoral lors de sa publication en 1860 ne saurait être une apologie de la drogue. Car s'ils transcrivent des expériences "Les paradis artificiels" touchent à la quête de l'infini : art poétique dissimulé, traité moral marqué d'anecdotes, ils sont la clé d'un monde où la volonté et la volupté entrent en concurrence.

non-exchangeable & non-refundable

Une femme délaissée charge un ami - Samuel Cramer, écrivain raté - de séduire la maîtresse de son mari - la Fanfarlo, actrice excentrique - afin qu'il lui revienne. Mais le héros est pris à son propre piège quand il tombe réellement amoureux de la sulfureuse actrice... L'un des premiers textes du jeune Baudelaire, satire féroce et ironique du monde du théâtre et de la littérature, qui témoigne de l'éternelle fascination - dans un mélange d'attraction et de répulsion - de Baudelaire pour la femme.

"Pour le parfait flâneur, pour l'observateur passionné, c'est une immense jouissance que d'élire domicile dans le nombre, dans l'ondoyant, dans le mouvement, dans le fugitif et l'infini. Etre hors de chez soi, et pourtant se sentir partout chez soi ; voir le monde, être au centre du monde et rester caché au monde, tels sont quelques-uns des moindres plaisirs de ces esprits indépendants, passionnés, impartiaux, que la langue ne peut que maladroitement définir. L'observateur est un prince qui jouit partout de son incognito". Dans ce texte de 1863, Baudelaire, en critique d'art, porte son regard sur l'oeuvre de son contemporain, le peintre Constantin Guys. Un regard que traverse un dessein propre au poète du spleen : en "extraire la veine battante du moderne". (Henri Scepi)

Recueil de poèmes en prose dans lesquels C. Baudelaire tente de capter la misère et l'étrangeté du quotidien de son temps. Avec un dossier critique.

" Quel est celui de nous qui n'a pas, dans ses jours d'ambition, rêvé le miracle d'une prose poétique, musicale sans rythme et sans rime, assez souple et assez heurtée pour s'adapter aux mouvements lyriques de l'âme, aux ondulations de la rêverie, aux soubresauts de la conscience ? "

Ο σφυγμός της καλλιτεχνικής ζωής πριν από ενάμιση αιώνα, με επίκεντρο το Παρίσι, μας μεταφέρεται εδώ ολόφρεσκος με τη σφραγίδα ενός σπινθηροβόλου πνεύματος. Διεισδυτικός και τολμηρός ο Μπωντλαίρ παίρνει την προσωπική του θέση σε ό,τι αφορά τα αισθητικά ζητήματα και τα μεγάλα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Και, το κυριότερο, η θέση αυτή διατηρεί και σήμερα ακέραιη την επικαιρότητά της, καθώς ευρίσκεται σε διαρκή συνάφεια με διαχρονικές εστίες προβληματισμού κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου: ο ρόλος της κριτικής, η σχέση του καλλιτέχνη με τον καθημερινό βίο, η οριοθέτηση μεταξύ τέχνης και φιλοσοφίας, οι κίνδυνοι από την κυριαρχία των υλικών κριτηρίων και της τεχνολογικής προόδου στη σύγχρονη ζωή, είναι μερικά μόνο από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο Μπωντλαίρ, μεταφέροντάς μας έξοχα ερεθίσματα για γόνιμη σκέψη.

ΑΛΧΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Μ' όλη του ένας σε φέγγει τη φωτιά,
Πλάση! σ' εσέ το πένθος του άλλος βάζει.
Κείνο που για τον ένα Τάφος μοιάζει
Λέει τ' αλλουνού: Ζωή 'μαι και χαρά!

Άγνωστε Ερμή που στέκεσαι βοηθός μου
Κι όμως πάντα μου σ' έχω φοβηθεί,
Για σένα σαν το Μίδα έχω γενεί,
Τον πιο πικρόν αλχημιστή του κόσμου.

Συ μ' έκανες σίδερο το χρυσό,
Κόλαση την Παράδεισο να κάνω,
Μες στων νεφών το σάβανο να βάνω

Κάποιον αγαπημένο μου νεκρό
Και στ' ουρανού να χτίζω τ' ακρογιάλι
Σαρκοφάγους που υψώνουνται μεγάλοι.

"Η γυναίκα έχει το απαράγραπτο δικαίωμα, και μάλιστα εκπληρώνει ένα είδος χρέους όταν προσπαθεί να φανεί μαγική και εξωπραγματική. Πρέπει να εκπλήσσει, να γοητεύει. Ως είδωλο πρέπει να χρυσώνεται για να γίνεται αντικείμενο λατρείας. Πρέπει, λοιπόν, να δανείζεται απ' όλες τις τέχνες τα μέσα για να υψωθεί πάνω απ' τη φύση, ώστε να σκλαβώνει καλύτερα τις καρδιές και να συναρπάζει τα πνεύματα. Δεν πειράζει διόλου αν η απάτη και το τέχνασμα είναι γνωστά σε όλους, όταν η επιτυχία τους είναι εξασφαλισμένη και το αποτέλεσμα πάντα ακατανίκητο." Το μικρό αυτό δοκιμιακού χαρακτήρα κείμενο του Baudelaire γράφτηκε προς το τέλος του 1860 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Figaro", το Νοέμβριο του 1863, μαζί με άλλα κείμενα κάτω από τον γενικό τίτλο "Le Peintre de la Vie Moderne" ("Ο ζωγράφος της σύγχρονης ζωής"). Μετά την πρώτη του αυτή έκδοση στη σειρά των "Φυλλαδίων" της Άγρας, το κείμενο επανεκδίδεται στη νέα σειρά του "Άτακτου Λαγού".