Henry James

The Turn of the Screw is the classic ghost story for which Henry James is best remembered. Set in an English country house, it is a chilling tale of the supernatural told by a master of the genre. The Aspern Papers is a tale of Americans in Europe, a theme in which Henry James is at his most assured and accomplished. The author cleverly evokes the drama of the comedie humaine against the majestic setting of a Venetian palace.

Washington Square marks the culmination of James's apprentice period as a novelist. With sharply focused attention upon just four principal characters, James provides an acute analysis of middle-class manners and behaviour in the New York of the 1870's, a period of great change in the life of the city. This change is explored through the device of setting the novel's action during the 1840s, similarly a period of considerable turbulence as the United States experienced the onset of rapid commercial and industrial expansion. Through the relationships between Austin Sloper, a celebrated physician, and his sister Lavinia Penniman, his daughter Catherine, and Catherine's suitor, Morris Townsend, James observes the contemporary scene as a site of competing styles and performances where authentic expression cannot be articulated or is subject to suppression.

non-exchangeable & non-refundable

H παρούσα συλλογή, που περιλαμβάνει έντεκα διηγήματα του Χένρι Τζέιμς -μερικά από τα οποία είναι αρκετά μακροσκελή, πλησιάζοντας, ως προς την έκταση, τη νουβέλα- και έναν "αποχαιρετισμό" (τα τελευταία κείμενα που υπαγόρευσε στην πιστή του γραμματέα Theodora Bosanquet, ενόσω ήταν κατάκοιτος, μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που θα αποδεικνυόταν μοιραίο), επιχειρεί να δώσει μια γενική ιδέα για την εξέλιξη του Χένρι Τζέιμς ως διηγηματογράφου, καθώς σταδιακά μεταβαίνει από ένα διαυγές, περιγραφικό, "ρεαλιστικό" ύφος σε ένα πιο σκοτεινό και περίτεχνο, καθώς καθιστά ολοένα και πιο σαφές ότι η γλώσσα, γι' αυτόν, δεν είναι αποκλειστικά μέσο επικοινωνίας, αλλά μια επικράτεια αναπαραστάσεων και πυκνών σημασιοδοτήσεων και η λογοτεχνία, δεν είναι ένα απόθεμα πληροφοριών που παρέχονται σε μια απολύτως προβλεπτή ακολουθία και καλούν σε παθητική ή υποτελή ανάγνωση αλλά ένας τόπος διαδραστικής ερμηνείας και κριτικής πρόσληψης. (από τον πρόλογο της Κατερίνας Σχινά)

"Το έργο είναι η ζωή του δημιουργού" ήταν το περίφημο ρητό του Χένρι Τζέιμς. Ο ίδιος ήταν ένας "ορκισμένος εργένης" αποφασισμένος να κρατήσει τη ζωή του μακριά από τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που δημιουργούνται από τον έγγαμο βίο και να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Είχε ανάγκη να είναι ελεύθερος, να είναι εγωιστής - "εγωιστικά δοσμένος" στην τέχνη του. Ήταν πεπεισμένος πως οι ευθύνες μιας οικογένειας θα περιόριζαν τους φυσικούς και πνευματικούς ορίζοντές του. "Για να είναι πραγματικά μεγάλο ένα έργο τέχνης", έγραψε ο Χένρι Τζέιμς σε μια από τις πρώτες του κριτικές, "πρέπει να αναπτερώνει την καρδιά". Αυτός ήταν ο στόχος του και στα δικά του γραπτά, και αυτός είναι και ο στόχος και η αγωνία του πρωταγωνιστή αυτής της νουβέλας, του μυθιστοριογράφου Ντένκομπ. Αν και δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να ταυτίσουμε τον Τζέιμς με τον ήρωά του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι οι προβληματισμοί του Ντένκομπ αντανακλούν, σε μεγάλο βαθμό, τις αγωνίες του ίδιου του Χένρι Τζέιμς. Το πέρασμα του χρόνου, που δεν είναι ποτέ αρκετός, η αγωνία για το έργο που δεν είναι ποτέ όσο πρέπει καλό, η απελπισία ότι δεν έχει ακόμη καταφέρει να δημιουργήσει το αριστούργημά του. Ο Χένρι Τζέιμς μας προσφέρει σε αυτή τη νουβέλα ένα απόσταγμα του ταλέντου του, την "πλούσια συμπύκνωση" που αναζητούσε αγωνιωδώς, χωρίς σοβαροφάνεια όμως, αλλά με χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, συστατικά που ο ίδιος παρομοιάζει με τη σωστή δόση ζάχαρης που απαιτείται για να δέσει μια καλή μαρμελάδα.

"Με το μικρό μου τέχνασμα εννοώ -πώς να το πω;- τον συγκεκριμένο λόγο που με παρότρυνε κυρίως να γράψω τα βιβλία μου. Μήπως δεν υπάρχει για κάθε συγγραφέα μια τέτοιας λογής ιδέα που τον στρώνει περισσότερο από καθετί άλλο στη δουλειά, η ιδέα που αν του έλλειπε η διάθεση να την πραγματοποιήσει, δεν θα καθόταν να γράψει καθόλου, το ίδιο το πάθος του πάθους του, η φάση της δημιουργίας κατά την οποία φουντώνει μέσα του η άσβεστη φλόγα της τέχνης; Ε, λοιπόν, αυτό είναι!"O Henry James (1843-1916) στην περίφημη νουβέλα του "Η εικόνα στο χαλί" (1896) αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού κριτικού, ο οποίος έχοντας μόλις τελειώσει ένα άρθρο σχετικό με έναν αγαπημένο του συγγραφέα -τον Χιου Βέρκερ- τυχαίνει να συναντήσει τον τελευταίο λίγο αργότερα. Ο συγγραφέας δεν του κρύβει την απογοήτευση που δοκίμασε από τη σχετική μελέτη. Όχι πως της έλειπε η διανοητική επιδεξιότητα, αλλά δεν έφτανε στο να κατονομάσει το μυστικό του έργου του, το μυστικό που αποτελούσε την κινητήρια δύναμη και ταυτοχρόνως το καθολικό του νόημα. Ο νεαρός κριτικός εμπλέκεται σε μια προσπάθεια καταδικασμένη ("μια μανία που επρόκειτο για πάντα να με καταδυναστεύει")· ξαναβλέπει τον Βέρκερ και προσπαθεί να αντλήσει περισσότερες λεπτομέρειες: "Υπέθεσα πως θα ήταν κάτι στο αρχικό σχέδιο, ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΥΝΘΕΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΕ ΠΕΡΣΙΚΟ ΧΑΛΙ. Επικρότησε ζωηρά την παρομοίωση όταν τη μεταχειρίστηκα, και εκείνος χρησιμοποίησε μιαν άλλη: "Είναι η ίδια κλωστή", είπε, "που έχει γύρω της περασμένα τα μαργαριτάρια μου"".Η εικόνα στο χαλί είναι μια ιστορία-αίνιγμα. Όπως το "Σήμα των τεσσάρων" του Conan Doyle και "Ο φόνος του Ρότζερ Ακρόυντ" της Agatha Christie, στήνει ένα πρόβλημα, ένα γρίφο, ένα μυστήριο, και εμπλέκει και τον αναγνώστη και τους χαρακτήρες του έργου στην αναζήτηση της λύσης του. Αυτό που οι ντετέκτιβς στο "Η εικόνα στο χαλί" καλούνται να διαλευκάνουν δεν είναι ένας μυστηριώδης φόνος ούτε μια αριστοτεχνική ληστεία τραπέζης. Το αίνιγμα σ' αυτήν την ιστορία είναι λογοτεχνικό και ντετέκτιβς είναι κριτικοί της λογοτεχνίας -και φανταστικοί και πραγματικοί."Η εικόνα στο χαλί", όπως και το "Στρίψιμο της βίδας", είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα κείμενα του James. Στην παρούσα έκδοση δημοσιεύονται τέσσερα δοκίμια σύγχρονων θεωρητικών της λογοτεχνίας που συζητούν από διαφορετική σκοπιά το καθένα το κείμενο, καθώς και ο πρόλογος και οι σημειώσεις απ' τα ημερολόγια του Henry James.

Στα 1884, ο Henry James παρουσιάζει το δοκίμιό του "Η Τέχνη της μυθοπλασίας" (The Art of Fiction). Παίρνοντας σαν αφορμή το ομότιτλο κείμενο που είχε παρουσιάσει λίγους μήνες ενωρίτερα ένας ελάσσων βικτωριανός συγγραφέας, ο Walter Besant, ανακεφαλαιώνει τους νεωτερικούς τρόπους που έχει το μυθιστόρημα στη διάθεσή του για να παραγάγει την "ψευδαίσθηση" της πραγματικότητας. Με τον συνήθη εμπειρικό τρόπο που έχουν οι τεχνίτες όταν αναφέρονται σε ζητήματα της δουλειάς τους, υπερασπίζεται την πρωτεϊκή ειδολογική ιδιοσυστασία του μυθιστορήματος που του επιτρέπει να καταπιάνεται με τις "μυριάδες μορφές που παίρνει η πραγματικότητα".
Για πολλά χρόνια, το σύγχρονο μυθιστόρημα ακολουθούσε τον προσανατολισμό που θέλησε να του δώσει ο Henry James. Και για ακόμη περισσότερα, οι κρίνοντες ένα μυθιστόρημα αναπαρήγαγαν, είτε εσκεμμένα είτε εν αγνοία τους, τον αξιολογικό κώδικα που θέσπισε τούτο το δοκίμιο.
Ο σημερινός αναγνώστης καλείται, έστω μόνον για να αποφύγει την πλήξη, να εννοήσει την Τέχνη της μυθοπλασίας σαν παράδειγμα μετατροπής ενός κειμένου από ατομικό μανιφέστο σε γενική διακήρυξη αρχών και, τέλος, σε μνημείο πολιτιστικό.

Μια παράξενη ερωτική ιστορία, μια αναπόδραστη κατάρα, πρόσωπα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο σε μια νεανική νουβέλα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα.

Η νεαρή, πλούσια αμερικανίδα Ντέϊζυ Μίλλερ έρχεται να παραθερίσει σε μια μικρή ελβετική πόλη, όπου και έρχεται σε σύγκρουση με τους κώδικες ηθικής της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, λόγω της ανεμελιάς και της αδιαφορίας της απέναντι σε τύπους και κανόνες. Ο Χ. Τζέημς κατορθώνει και διατηρεί μέχρι τις τελευταίες σελίδες αυτής της νουβέλας -που για πολλούς είναι το πιο επιτυχημένο έργο του- μια υποβλητική και ποιητική ατμόσφαιρα, δοσμένη με το γνωστό περίτεχνο λογοτεχνικό ύφος του. Το τραγικό τέλος της νεαρής αμερικανίδας δεν μας θυμίζει μόνο το βασικό προβληματισμό του συγγραφέα γύρω από τη σύγκρουση δύο τρόπων ζωής, του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου, αλλά και μας φέρνει μπροστά σ' ένα από τα βασικά θέματα που επανέρχονται στην πεζογραφία του Χ. Τζέημς: στο κοινωνικό δράμα των νέων που βρίσκονται συνέχεια μπροστά στις διαψευσμένες ελπίδες τους.