Alfred de Musset

Fantasio, un jeune bourgeois endetté qui cherche à fuir ses créanciers, entre comme bouffon à la cour de Bavière. Sous le masque de l'amuseur grotesque, il y fait figure de sage en dénonçant les contraintes de la société, de la politique, et en réclamant pour la princesse Elsbeth le droit au bonheur et à l'amour. Avec Fantasio. Musset a créé un personnage tenant à la fois du valet de comédie et du héros romantique, qui a " le mois de mai sur les joues " et " le mois de janvier dans le cœur ".

Gamiani ou Deux nuits d'excès est un petit chef-d'oeuvre de la prose érotique. Les dérèglements des sens d'Alfred de Musset, sa vie de débauches, son personnage donjuanesque, son esprit aristocratique, le saphisme de George Sand, la mort dramatique de la Malibran ont pu lui inspirer l'histoire pornographique et mortifère de la comtesse Gamiani qui, selon le jugement exagéré du Grand Dictionnaire Universel du XIX ? siècle, "dépasse les monstruosités du marquis de Sade en paroxysme érotique" .
Ce n'est pas le cas, car Gamiani ou Deux nuits d'excès est une oeuvre plus sentimentale et bien moins violente que Les Cent Vingt Journées de Sodome de D. A. F. de Sade et moins pornographique que L'Anti-Justine de Restif de la Bretonne.

" Qu'il est glorieux mais qu'il est pénible d'être en ce monde un merle exceptionnel... " Répudié par ses parents parce qu'il n'est pas de leur couleur, moqué pour sa voix qui en effare plus d'un, ballotté par le vent, sans ami, sans abri, un jeune oiseau s'interroge sur son identité... Fable autobiographique qui dépeint les amours malheureuses de Musset avec George Sand et ses déboires d'auteur incompris, l'Histoire d'un merle blanc est aussi une ode à la différence et s'adresse à toutes les âmes sensibles perdues dans la foule anonyme des conventions et des références.

Dans la Florence des Médicis, le jeune Lorenzo projette en secret l'assassinat de son cousin, le tyran Alexandre. Tentative désespérée de changer le cours de l'Histoire en faisant triompher la cause républicaine ? Ou oeuvre d'un individu d'exception, désireux de laisser son nom à la postérité ? Sous le masque de ce personnage « glissant comme une anguille », double de Brutus l'Ancien comme de Hamlet, se laisse entrevoir, de loin en loin, le moi déchiré de l'auteur, enfant du siècle. Entre cynisme et idéalisme, débauche et héroïsme, la figure énigmatique de celui que l'on surnomme Lorenzaccio a inspiré à Musset ce chef-d'oeuvre du drame romantique.

Έπειτα από πέντε χρόνια αφιερωμένα στο σύγχρονο θέατρο, στρεφόμαστε στα έργα του μεγάλου γαλλικού ρεπερτορίου, έργα ελάχιστα, ουδόλως η πλημμελώς μεταφρασμένα η παντελώς άγνωστα στην ελληνική σκηνή. Και από τα έργα του μεγάλου ρεπερτορίου, θεωρήσαμε ως πρώτη προτεραιότητα το ρομαντικό δράμα, ένα είδος που αναστάτωσε βαθιά την ιστορία του γαλλικού και ευρωπαϊκού θεάτρου. Ο παρών τόμος περιέχει τρία συναρπαστικά έργα του ρομαντικού ρεπερτορίου, τριών συγγραφέων που άφησαν με το έργο τους ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην ευρωπαϊκή σκηνή : Αλφρέ ντε Μυσσέ, Προσπέρ Μεριμέ και Αλφρέ ντε Βινύ.
Το "Ποτέ μη λες ποτέ" του Μυσσέ γράφτηκε το 1836 και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Κομεντί-Φρανσαίζ το 1848. Ο Μυσσέ έγραψε έργα διαφορετικού δραματικού είδους με κοινό στοιχείο τους την παθιασμένη στάση των ηρώων και τη μόνιμη τάση για αμφισβήτηση κάθε κατεστημένης τάξης. Το Ποτέ μη λες ποτέ είναι μια κωμωδία παροιμία, είδος δημοφιλές τον 17ο και τον 18ο αιώνα. Γοητεύει με το δυνατό χιούμορ, την κομψή ελαφρότητα και την ευρηματικότητά του.
Το δεύτερο έργο του τόμου είναι η "Χρυσή Άμαξα", μονόπρακτο έργο του Προσπέρ Μεριμέ που γράφτηκε το 1829 και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Κομεντί-Φρανσαίζ το 1850. Ο Μεριμέ ως δραματουργός, αν όχι προάγγελος, ήταν από τους πρώτους μεγάλους συγγραφείς που στράφηκαν προς το ρομαντισμό, με τους Ουγκό, Μυσσέ και Βινύ. Η Χρυσή Άμαξα, αν και παρουσιάστηκε λίγες φορές, άφησε μια πολύ πλούσια κληρονομιά. Γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία από τον Ζαν Ρενουάρ, που προβλήθηκε το 1953. Πρόκειται για ένα μικρό κόσμημα σαρκασμού και ευφορίας σε χυμώδη γλώσσα.
Τέλος, προτείνεται ένα εμβληματικό έργο του ρομαντικού θεάτρου: Ο "Τσάττερτον", του Αλφρέ ντε Βινύ, που γράφηκε το 1835. Ο νεαρός ταλαντούχος ποιητής Τόμας Τσάττερτον αντιπαρατίθεται σε μια σκληρή και άκαμπτη κοινωνία. Ο Τσάττερτον είναι το αρχέτυπο του καταραμένου ποιητή, του ρομαντικού ήρωα και μάρτυρα που θα συνθλιβεί ανάμεσα στα γρανάζια της κοινωνίας και της θρησκείας.