Kamel Daoud

"Je suis la véritable trace, le plus solide des indices attestant de tout ce que nous avons vécu en dix ans en Algérie. Je cache l'histoire d'une guerre entière, inscrite sur ma peau depuis que je suis enfant". Aube est une jeune Algérienne qui doit se souvenir de la guerre d'indépendance, qu'elle n'a pas vécue, et oublier la guerre civile des années 1990, qu'elle a elle-même traversée. Sa tragédie est marquée sur son corps : une cicatrice au cou et des cordes vocales détruites.
Muette, elle rêve de retrouver sa voix. Son histoire, elle ne peut la raconter qu'à la fille qu'elle porte dans son ventre. Mais a-t-elle le droit de garder cette enfant ? Peut-on donner la vie quand on vous l'a presque arrachée ? Dans un pays qui a voté des lois pour punir quiconque évoque la guerre civile, Aube décide de se rendre dans son village natal, où tout a débuté, et où les morts lui répondront peut-être.

"Un certain goût pour la paresse s'installe chez le meurtrier impuni. Mais quelque chose d'irréparable aussi : le crime compromet pour toujours l'amour et la possibilité d'aimer. J'ai tué et, depuis, la vie n'est plus sacrée à mes yeux. Dès lors, le corps de chaque femme que j'ai rencontrée perdait très vite sa sensualité, sa possibilité de m'offrir l'illusion de l'absolu. A chaque élan du désir, je savais que le vivant ne reposait sur rien de dur.
Je pouvais le supprimer avec une telle facilité que je ne pouvais l'adorer - ç'aurait été me leurrer. J'avais refroidi tous les corps de l'humanité en en tuant un seul. D'ailleurs, mon cher ami, le seul verset du Coran qui résonne en moi est bien celui-ci : "Si vous tuez une seule âme, c'est comme si vous aviez tué l'humanité entière. ""

Ορφανός από µητέρα και διωγµένος από τον πατέρα του ο Ζαµπόρ µεγαλώνει σ’ ένα χωριό της Αλγερίας µε τη γεροντοκόρη θεία του και τον παππού του, που έχει χάσει τη µιλιά του. Είναι ένα παιδί µοναχικό, εντελώς διαφορετικό από τα άλλα. Ζει στην άκρη του χωριού, στις παρυφές της ερήµου. Τις µέρες κοιµάται, τις νύχτες περιπλανιέται και καταφεύγει στη συντροφιά των µυθιστορηµάτων µιας σκονισµένης βιβλιοθήκης, τα οποία δίνουν νόηµα στην ύπαρξή του. Πράγµατι, πολύ σύντοµα θα ανακαλύψει πως διαθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισµα: όταν γράφει, ο θάνατος αποµακρύνεται και όποιος συµπεριλαµβάνεται στις φράσεις των γραπτών του κερδίζει χρόνο ζωής. Κάποιο βράδυ, ένας από τους ετεροθαλείς αδελφούς του έρχεται να του χτυπήσει την πόρτα: ο πατέρας τους είναι στα τελευταία του και ο Ζαµπόρ είναι ο µόνος που µπορεί να καθυστερήσει το µοιραίο τέλος. Όµως για ποιους λόγους να θέλει ο Ζαµπόρ να παρατείνει τις µέρες ενός ανθρώπου από τον οποίο δεν εισέπραξε ποτέ αγάπη; Σαν µια νέα και απαράµιλλη Σεχραζάτ, ο Ζαµπόρ γλιτώνει από το κενό σώζοντας τους δικούς του µέσω της ύψιστης δύναµης της γραφής και της εικονοκλαστικής αλήθειας του φανταστικού. Μύθος, παραβολή αλλά και χειµαρρώδης εξοµολόγηση ταυτόχρονα, το Ζαµπόρ ή Oι ψαλµοί, το δεύτερο βιβλίο του Αλγερινού συγγραφέα που ξεχώρισε µε το Μερσώ, ο άλλος ξένος, είναι ένας ύµνος στη θαυµατουργό δύναµη της λογοτεχνίας, που µεταµορφώνει την προσευχή σε ερώτηση. «Μια εκτυφλωτική ποιητική παραβολή, µια τρανή απόδειξη της δύναµης της λογοτεχνίας απέναντι στην εγκληµατική βλακεία». Christophe Ono-dit-Biot, Le Point «Μια υπέροχη ωδή στη δύναµη της αφήγησης από µια σύγχρονη Σεχραζάτ». New York Times Book Review «Ύµνος στη δύναµη της αφήγησης καθώς και στον λόγο που λυτρώνει, ο ζαµπορισµός µπορεί να καθιερωθεί ως όρος, δίπλα στον δονκιχoτισµό...» Sophie Creuz, L’Echo «Πλούσιο, λυτρωτικό, προκλητικό, θα κερδίσει όλους τους λάτρεις της λογοτεχνίας». Publishers Weekly