Το νόημα της κρίσης

Εντός του όλου της «κρίσης», ο Σιώμος αναλύει προσφυώς τα διακριτά είδη του ειδησεογραφικού, του καλλιτεχνικού, του επιτελεστικού/κινηματικού, του αυταναφορικού μιντιακού και ακαδημαϊκού λόγου. Με πραγματικά επιδέξιο τρόπο συνδυάζει σε θεωρητικό επίπεδο τη Σχολή του Essex (Laclau, Σταυρακάκης κ.ά.), τη βιοπολιτική (Φουκώ, Agamben), τη λακανική κοινωνική θεωρία (Zizek), τη θεωρία του Μέσου, την κοινωνιολογία των συναισθημάτων, την Κυβερνητική και βέβαια τη θεωρία της μεταδημοκρατίας.
Το βιβλίο καταπιάνεται με έναν ικανό όγκο πραγματολογικού υλικού το οποίο αναλύει με τη χρήση διαφορετικών μεθόδων (λεξικομετρία, πολυτροπική ανάλυση, επικοινωνιακή πλαισίωση) έτσι, ώστε να επιτύχει την απαραίτητη μεθοδολογική τριγωνοποίηση και άρα να κατοχυρώσει την εγκυρότητα των συμπερασμάτων του.
Αξιοσημείωτη αρετή του συγγραφέα είναι ότι κινείται με την ίδια άνεση στο μακρό-, μέσο- και μικρο-επίπεδο ανάλυσης προσφέροντας πρωτότυπες και πρωτοποριακές ερμηνείες σε οντική, οντολογική και επιστημολογική κλίμακα.
Κι αυτό διότι αφενός διαθέτει σοβαρό θεωρητικό υπόβαθρο που τον προφυλάσσει από την παγίδα του «παροντισμού» αναφορικά με το εύρος των αναλύσεών του και, αφετέρου, διότι είναι δεινός χρήστης των ποιοτικών μεθόδων τις οποίες μετήλθε. Βάσει αυτών, μπορεί και τολμά να σκεφτεί «έξω από το κουτί» και να ανεβάσει έτσι σημαντικά τον πήχη για τους μελετητές του πολιτικού λόγου