Jacqueline de Romilly

A travers la lecture des grands écrivains grecs, Jacqueline de Romilly nous fait mieux comprendre la théorie de la grandeur de l'homme qui apparaît, pour la première fois, au Ve siècle avant J.-C. à Athènes. Les Grecs de l'Athènes antique ne sont pas des optimistes béats. Ils sont parfaitement conscients des défaites, des malheurs, des souffrances auxquels l'humanité est exposée. Le lumineux mérite de la pensée grecque d'alors est d'avoir eu le désir passionné de se vouer à un idéal supérieur qui serait quelque chose de durable et de beau.
Le sens de la grandeur humaine est un but, une conquête, un effort toujours renouvelé auquel un homme digne de ce nom doit consacrer toutes ses forces.

non-exchangeable & non-refundable

non-exchangeable & non-refundable

"Avoir inventé la tragédie est un beau titre de gloire ; et ce titre de gloire appartient aux Grecs. [...] La tragédie grecque présentait, dans le langage directement accessible de l'émotion, une réflexion sur l'homme. Sans doute est-ce pourquoi, dans les époques de crise et de renouvellement comme la nôtre, on éprouve le besoin de revenir à cette forme initiale du genre. On attaque les études grecques, mais on joue, un peu partout dans le monde, des tragédies d'Eschyle, de Sophocle et d'Euripide parce que c'est en elles que cette réflexion sur l'homme brille avec sa force première

Présentation de l'enseignement des sophistes dénigrés par Platon et Aristophane. Avec la rhétorique, les sophistes ont offert un enseignement nouveau, développé l'art de raisonner et ouvert la voie à toutes les formes de la pensée libre. Pour rendre leur place aux sophistes dans la formation de l'esprit occidental, J. de Romilly montre l'influence qu'ils exercèrent sur le développement d'Athènes.

Dans ce précieux petit livre, Jacqueline de Romilly nous fait part d'une découverte qu'elle vient de faire. Cinq ou six moments de sa vie, reparus en surprise dans sa mémoire, ont provoqué chez elle un éblouissement, un émerveillement dont elle cherche à comprendre le sens. Le temps dans lequel nous vivons est-il le seul ? Y en a-t-il un autre, que nous ne voyons pas et qui serait d'une autre nature ? « On peut imaginer, nous dit-elle, que ce que nous vivons s'inscrit tout ensemble dans le cadre mouvant du présent et son évolution rapide, plus ou moins voués à l'oubli, mais aussi dans un domaine autre, auquel nous n'avons pas normalement accès, mais où se conservent, de façon durable, ces impressions que nous pensions fugitives, parce que nous n'avions qu'une vue partielle des choses. On pourrait appeler cet aspect durable et normalement inconnu de nous, tout simplement, l'Eternité. » La grande helléniste se défend de donner une conclusion religieuse à cette expérience. Elle se contente de la rattacher à ce qui a été, nous dit-elle, une croyance solide tout au cours de sa vie et qui a souvent dicté sa façon de se conduire. Une idée qui tient en peu de mots et se résume dans une formule : « Il y a autre chose. »

Quatre conférences données à Harvard en 1974, sur la relation liant l'enchantement par les mots à l'inspiration divine ainsi qu'à la sorcellerie et à la magie dans la Grèce antique, depuis la période archaïque jusqu'aux auteurs tardifs latins.

non-exchangeable & non-refundable

Οι διάσημοι Γάλλοι Ελληνιστές Jacqueline de Romilly και Jean - Pierre Vernant ζήτησαν από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, αλλά και από νέους φοιτητές και μαθητές, που όλοι τους κάθισαν στα θρανία της ελληνικής γλώσσας, να επιλέξουν ένα αρχαιοελληνικό κείμενο και να καταγράψουν ένα σχόλιο για την επιλογή τους και την αγάπη τους για την Ελλάδα. Τα σχόλια που συγκέντρωσαν, προσαρτημένα στα κείμενα που τα ενέπνευσαν, αποκλίνουν από τη στοιχισμένη γραμμή της θεωρητικής ανάλυσης, ανατρέπουν τον ίδιο τον κανόνα της εξάρτησης από το γράμμα των μεγάλων δημιουργών, και αποτυπώνουν τη βιωματική σχέση που μπορεί να συνδέει τον σύγχρονο αναγνώστη με μια πανάρχαια γραπτή παράδοση. Τα μικρά επεισόδια της αυτοβιογραφίας ρίχνουν το φως τους στο κέρδος του κειμένου και τον πλούτο της γλώσσας, ένα μικρότερο φως που έρχεται να διαχυθεί μέσα σε ένα μεγαλύτερο φως. Το βιβλίο αποτελεί μια πρωτότυπη ανθολόγηση, που μαρτυρεί τον δυναμισμό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας.

Η ελληνική λογοτεχνία καλύπτει μια αδιάλειπτη ακολουθία είκοσι οκτώ αιώνων. Αρχίζει τον 8ο αι. π.Χ. με τα ομηρικά έπη, τα οποία συνεχίζουν μια προφορική λογοτεχνία χαμένη στις μέρες μας. Η αφετηρία αυτή συμπίπτει με την εμφάνιση της γραφής. Γνωρίζει εκπληκτική ακμή στην Αθήνα κατά την κλασική εποχή (5ος και 4ος αι. π.Χ.), αναβιώνει στην Αλεξάνδρεια, συνεχίζεται στον ρωμαϊκό κόσμο, ανθεί με τον χριστιανισμό, διατηρείται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αναγεννάται τελικά κατά τους νεότερους χρόνους, μετά την απελευθέρωση. Από την άλλη πλευρά, η αρχαία ελληνική λογοτεχνία παρουσιάζει ένα σύνολο γνωρισμάτων, τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη σε ένα βιβλίο όπως αυτό. Το πρώτο είναι ότι υπήρξε, είτε άμεσα είτε μέσω της λατινικής, αφετηρία για όλες τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες και εξακολουθεί να τα επηρεάζει. Οι αρχαίοι συγγραφείς αποτέλεσαν -και αποτελούν ακόμα- σημείο αναφοράς, μελέτης και πρότυπο προς μίμηση. Η ιδιαιτερότητα αυτή μάς γέννησε και την επιθυμία να συμπεριλάβουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για όλους τους συγγραφείς και τα έργα. Πώς να καταστεί όμως είναι δυνατόν; Καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να επιμείνουμε στα κείμενα που άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή και στους λεγόμενους "κλασικούς" συγγραφείς, χωρίς να σταθούμε πολύ στα άγνωστα ακόμη κείμενα, που ανακαλύφθηκαν ή επανήλθαν στην επιφάνεια πρόσφατα, και τα οποία σήμερα θα κινούσαν περισσότερο την περιέργεια των ειδικών: οι βιβλιογραφίες επιδέχονται συμπλήρωσης - το ίδιο και ορισμένα έργα, στα οποία γίνεται αναφορά παρακάτω. [...]