Lydie Salvayre

«Ma mère s'appelle Montserrat Monclus Arjona, un nom que je suis heureuse de faire vivre et de détourner pour un temps du néant auquel il était promis. Ce soir, je l'écoute remuer les cendres de sa jeunesse perdue et je vois son visage s'animer, comme si toute sa joie de vivre s'était ramassée en ces quelques jours de l'été 36, et comme si, pour elle, le cours du temps s'était arrêté le 13 août 1936.»

Deux voix entrelacées.

Όταν ο σύντροφός σας, λαχανιασμένος εδώ και δεκαπέντε λεπτά, ορμάει καταπάνω σας, με βλέμμα χαμένο, το κορμί του να σείεται από ακανόνιστους σπασμούς κι απ' το στόμα του να βγαίνουν ακατάληπτα λόγια, μην φρικάρετε. Ο εραστής σας δεν εκτροχιάζεται, το αντίθετο! Αυτές οι παροξυσμικές εκδηλώσεις που όσο να 'ναι σας ξαφνιάζουν, σημαίνουν απλώς πως η στιγμή έχει έρθει, επείγουσα, αναπόφευκτη, ανεπίστροφη, επιτακτική, να δράσετε ("Quod non agit, non existit", μας βεβαιώνει ο Λάιμπνιτς) και πως έχει φτάσει η ώρα να ξεκινήσετε το ταξίδι της μεγάλης απόλαυσης...!!! Αυτή η μικρή ξεκαρδιστική πραγματεία προσφέρει στους άντρες και τις γυναίκες την ευκαιρία να βελτιώσουν την εκπαίδευσή τους στις σαρκικές απολαύσεις: το προκαταρκτικό αγκάλιασμα, οι στάσεις, τα έθιμα, οι καλοί τρόποι... Αγαλλίαση!! Οι φιλοσοφικές παραδόσεις περιγράφουν ότι το μόνο σίγουρο και αρχαιότερο μονοπάτι προς την αναζήτηση της ευτυχίας είναι αυτό της λαγνείας. Η Lydie Salvayre μέσα από έναν τρελό χορό αναφορών (Σοπενχάουερ, Αγία Θηρεσία της Άβιλα, Όσκαρ Γουάιλντ, Ζαν-Ζακ Ρουσσώ...) και αστείων καταστάσεων μας προσκαλεί να απολαύσουμε τη ζωή και να τη ζήσουμε ενώ απολαμβάνουμε!!