Michel Foucault

'A fabulous journey through thirty years of political and intellectual ferment ... will reorient our reading of Foucault's major works' Didier EribonThe Essential Works of Michel Foucault offers the definitive collection of his articles, interviews and seminars from across thirty years of his extraordinary career. This first volume, Ethics, contains the summaries of Foucault's renowned courses at the College de France, as well as key writings and candid interviews on ethical matters: from the role of the intellectual and philosopher in society to friendship, sexuality and the care of the self and others. Edited by Paul RabinowTranslated by Robert Hurley and Others

We talk about sex more and more, but are we more liberated? The first part of Michel Foucault's landmark account of our evolving attitudes in the west shows how the nineteenth century, far from suppressing sexuality, led to an explosion of discussion about sex as a separate sphere of life for study and examination. As a result, he argues, we are making a science of sex which is devoted to the analysis of desire rather than the increase of pleasure.

The second volume of Michel Foucault's pioneering analysis of the changing nature of desire explores how sexuality was perceived in classical Greek culture.

From the stranger byways of Greek medicine (with its advice on the healthiest season for sex, as well as exercise and diet) to the role of women, The Use of Pleasure is full of extraordinary insights into the differences - and the continuities - between the Ancient, Christian and Modern worlds, showing how sex became a moral issue in the west.

In the third volume of his acclaimed examination of sexuality in modern Western society, Foucault investigates the Golden Age of Rome to reveal a decisive break from the classical Greek version of sexual pleasure. Exploring the moral reflections of philosophers and physicians of the era, he identifies a growing anxiety over sexual activity and its consequences. At the core of this transformation Foucault found the principles of the 'care of the self': the belief that the self is an object of knowledge to be cultivated over time, and the implications this has for ethics and behaviour.

Foucault's writings on power and control in social institutions have made him one of the modern era's most influential thinkers. Here he argues that punishment has gone from being mere spectacle to becoming an instrument of systematic domination over individuals in society - not just of our bodies, but our souls. Throughout history, some books have changed the world.

[...] Με βάση όλα αυτά, μπορούμε να αντιληφθούμε την τελευταία εκδοχή του Μαγκρίτ, στο "Αυτό δεν είναι πίπα". Τοποθετώντας το σχέδιο της πίπας και τη διατύπωση που του χρησιμεύει ως λεζάντα στην καλά οριοθετημένη επιφάνεια ενός πίνακα (στο μέτρο που πρόκειται για έναν ζωγραφικό πίνακα τα γράμματα δεν είναι παρά μόνο η εικόνα των γραμμάτων, στο μέτρο που πρόκειται για έναν μαυροπίνακα το σχέδιο δεν είναι παρά μόνο η διδακτική προέκταση ενός λόγου). Τοποθετώντας αυτόν τον πίνακα σε ένα ξύλινο τρίεδρο, χοντρό και στέρεο, ο Μαγκρίτ κάνει ό,τι χρειάζεται για να ανασυστήσει (είτε με το διηνεκές ενός έργου τέχνης είτε με την αλήθεια ενός μαθήματος πραγμάτων) τον κοινό τόπο στην εικόνα και τη γλώσσα. Όμως, αυτή η επιφάνεια αμφισβητείται πάραυτα: διότι η πίπα, την οποία ο Μαγκρίτ, με τόσες προφυλάξεις είχε προσεγγίσει στο κείμενο, είχε εγκλείσει μαζί με αυτό το θεσμικό ορθογώνιο του πίνακα, νάτην που πέταξε: είναι εκεί ψηλά, σε μια επίπλευση χωρίς σημείο αναφοράς, μην αφήνοντας ανάμεσα στο κείμενο και το σχέδιο, του οποίου θα έπρεπε να είναι ο σύνδεσμος και το σημείο σύγκλισης στον ορίζοντα, παρά μόνο έναν μικρό κενό χώρο, τη στενή αυλακιά της απουσίας της - κάτι σαν σημάδι χωρίς φυσική περιγραφή της διαφυγής της. Και τότε, πάνω στους λοξότμητους, και τόσο φανερά ασταθείς, ορθοστάτες του, δεν απομένει στο καβαλέτο τίποτε άλλο παρά να ανατραπεί, στο πλαίσιο να διαλυθεί, στον πίνακα και την πίπα να κυλήσουν καταγής, στα γράμματα να σκορπιστούν: ο κοινός τόπος -ένα τετριμμένο ή καθημερινό μάθημα- έχει χαθεί. Michel Foucault

Το βιβλίο "Για τη λαϊκή δικαιοσύνη" αποτελεί μια συζήτηση του Μισέλ Φουκώ με τους Αντρέ Γκλικσμάν και Μπένι Λέβι γύρω από την έννοια του δικαίου, της δικαιοσύνης και των δικαστηρίων. Τι είδους δικαιοσύνη θα αποδίδει μια μελλοντική κοινωνία και μέσα από ποιους θεσμούς; Τα δικαστήρια αποτελούν θεσμούς απονομής δικαιοσύνης ή θα πρέπει να συγκροτηθούν άλλοι θεσμοί διαφορετικοί από τους σημερινούς; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε η κοινωνία να συμμετέχει σε αυτούς τους μετασχηματισμούς;

"Αυτό που θα ήθελα εγώ να επιχειρήσω να συλλάβω είναι η εξουσία. Όχι όπως την αντιλαμβανόμαστε συνήθως, αποκρυσταλλωμένη σε θεσμούς ή σε μηχανισμούς, αλλά, αν θέλετε, η εξουσία όπως υπάρχει διαμέσου ενός ολόκληρου κοινωνικού σώματος, ως το σύνολο αυτού που θα αποκαλούσαμε "ταξική πάλη". Για εμένα, οριακά η εξουσία είναι -θα έλεγα- η ταξική πάλη, δηλαδή το σύνολο των σχέσεων δύναμης, δηλαδή σχέσεων αναγκαστικά ανισοτικών αλλά εξίσου μεταβαλλόμενων, που μπορούν να υπάρχουν σε ένα κοινωνικό σώμα και να αποτελούν τις ενεργοποιήσεις, τα καθημερινά δράματα της ταξικής πάλης." Τι είναι η εξουσία και πώς ασκείται; Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε εξουσία και ταξική πάλη; Μπορούμε να μιλήσουμε για μια θετική, παραγωγική μηχανή της εξουσίας αντί για μια κυρίως αρνητική ή απαγορευτική λειτουργία της; Ποια η σχέση της με την καταστολή και τη σεξουαλικότητα, αλλά και ποια η σχέση ανάμεσα σε εξουσίες, σχέσεις δυνάμεων και αντιστάσεις; Η αδημοσίευτη συζήτηση του Μισέλ Φουκώ με μέλη της LCR το καλοκαίρι του 1977 συνιστά μια συμπυκνωμένη εισαγωγή στη θεωρητική παρέμβαση του Γάλλου φιλοσόφου για την εξουσία και ταυτόχρονα έναν διάλογο με το έργο του Μαρξ.

«Μόλις λύτρωσα τον πατέρα μου από τα βάσανά του. Ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά δεν με πειράζει». Στις 3 Ιουνίου του 1835 ο εικοσάχρονος αγρότης Πιερ Ριβιέρ σκοτώνει εκ προμελέτης και εν ψυχρώ τη μητέρα του, έγκυο στον έκτο μήνα, την αδερφή και τον αδερφό του. Το υπόμνημα που συνέταξε για να εξηγήσει τον τριπλό του φόνο έδωσε αφορμή για μια βασική αντιπαράθεση: πρόκειται για τον λόγο ενός εγκληματία ή το παραλήρημα ενός τρελού; Πρόκειται, εντέλει, για τη διαμάχη του δικαστικού με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε ψυχιατρικό λόγο. Κείμενο πολλαπλών αναγνώσεων, το υπόμνημα του Ριβιέρ ύστερα από εκατόν πενήντα χρόνια εξακολουθεί να επιδέχεται πολλών διαφορετικών ερμηνειών. Χωρίς καμία διάθεση ψυχολογικής, ψυχαναλυτικής ή γλωσσολογικής ανάλυσης στον λόγο του Ριβιέρ, ο Μισέλ Φουκώ και οι συνεργάτες του στο Collège de France έχουν την ευκαιρία να δείξουν πώς μία μεμονωμένη περίπτωση μπορεί να αξιοποιηθεί κατάλληλα από τις στρατηγικές των κυρίαρχων λόγων. Σε συνδυασμό με το υλικό των ανακρίσεων, τις καταθέσεις των μαρτύρων, τις ιατρικές γνωματεύσεις και τη δικογραφία που συντάχθηκε πριν την ολοκλήρωση της δίκης, ο Φουκώ αποτυπώνει εύστοχα το συσχετισμό δυνάμεων των διαφορετικών λόγων και το παιχνίδι εξουσίας μέσα στο πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργούν. Συγχρόνως, εντοπίζει κάτι που ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικό: το κείμενο του Ριβιέρ εξακολουθεί να διαφυλάσσει το αίνιγμά του, αφού καμία από τις κυρίαρχες ερμηνείες δεν καταφέρνει να το αποκρυπτογραφήσει.

Είναι ή δεν είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι; Ας αφήσουμε το ερώτημα ανοιχτό. Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι εξεγείρονται. Και είναι μέσω της εξέγερσης που υπεισέρχεται η υποκειμενικότητα –όχι εκείνη των μεγάλων ανδρών, αλλά του καθενός και της καθεμιάς– μέσα στην ιστορία και της δίνει πνοή.
Μισέλ Φουκώ

Το 1978, ο Μισέλ Φουκώ επισκέφτηκε δύο φορές το Ιράν και έγραψε εννέα άρθρα για τα γεγονότα της Ιρανικής Επανάστασης, η οποία οδήγησε στην ανατροπή του καθεστώτος του Σάχη και στην εγκαθίδρυση της «Ισλαμικής Δημοκρατίας». Το σύνολο των «ρεπορτάζ των ιδεών» –καρπός της συνεργασίας του με την εφημερίδα Corriere della sera– αποτελούν τον κεντρικό κορμό της έκδοσης. Συμπληρώνονται από κείμενα του Μαξίμ Ροντενσόν, μαρξιστή κοινωνιολόγου και ειδικού μελετητή των ισλαμικών κοινωνιών, τα οποία συνομιλούν με τα άρθρα του Φουκώ και εμβαθύνουν, σε θεωρητικό και ιστορικό επίπεδο, στην προβληματική του πολιτικού Ισλάμ. Επίσης, περιλαμβάνονται σχετικές συνεντεύξεις, κείμενα κριτικής από μια φιλελεύθερη και φεμινιστική σκοπιά και οι απαντήσεις του γάλλου φιλοσόφου.
Με φόντο τη σύγκρουση ενός φαινομενικά παντοδύναμου καθεστώτος με ένα ανυποχώρητο λαϊκό κίνημα, τα κείμενα του Φουκώ και του Ροντενσόν θίγουν κομβικά ζητήματα: τη σύνδεση του εκσυγχρονισμού και της οικονομικής ανάπτυξης με τον αυταρχισμό, τη διαφθορά, τη φτωχοποίηση και την αποικιακή συνθήκη· τη σχέση της θρησκείας και ευρύτερα της πνευματικότητας με τη ριζοσπαστική πολιτική· τη θέση της εξέγερσης μέσα στον ιστορικό κύκλο επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων· την κρίση των κλασικών μοντέλων επαναστατικής πολιτικής και τις συνεπαγωγές της για τους κατοπινούς αγώνες.