Paul Verlaine

Figure emblématique du poète maudit, Verlaine chante « sur un mode mineur » une poésie de l'évanescence dévoilant des sentiments toujours en demi-teinte. Littérature, musique et peinture s'entremêlent et laissent apparaître, derrière l'amour galant hérité du libertinage, une mélancolie sans raison, la découverte d'un vide et d'un manque intérieur qui traverse toute son oeuvre poétique : C'est bien la pire peine De ne savoir pourquoi, Sans amour et sans haine, Mon coeur a tant de peine !

Ce volume contient

Στο λιγοσέλιδο αυτό βιβλίο συγκεντρώνονται οι μεταφράσεις που ο Τέλλος Άγρας (1899-1944), ο Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896-1928), ο Μιλτιάδης Μαλακάσης (1869-1943), ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943), ο Τ. Κ. Παπατσώνης (1895-1976) και ο Λάμπρος Πορφύρας (1879-1932), ανάμεσα στα 1901 και στα 1949, έκαμαν σε ποιήματα εκείνου που, στον καιρό του, είχε ανακηρυχθεί "πρίγκηπας των ποιητών" και σήμερα δίκαια αναγνωρίζεται σαν μια από τις πιο μουσικές και υποβλητικές φωνές του συμβολισμού - του Παύλου Βερλαίν (1844-1896). Η πρόθεση διπλή. Να συσταθεί ξανά, ψηφίδα ψηφίδα, από τους καλύτερους τεχνίτες και να βγεί πάλι στο φως το σχεδόν φαγωμένο από τα χρόνια και από τους μύθους τρυφερό πρόσωπο του ρεμβώδη και αυτοκαταστροφικού Lelian (μάλλον πρώτη φορά τυπώνεται στα ελληνικά βιβλίο με τα ποιήματά του), αλλά και να δειχτεί η μεταφραστική πρακτική μιας άλλης εποχής: τριών λογοτεχνικών γενιών λίγο πολύ: Παλαμάς, οι πρώτοι επίγονοι, η γενιά του Μεσοπολέμου (ο Παπατσώνης, με τη δυσεύρετη έμμετρη μετάφρασή του, για άλλη μια φορά εξέχει απ' τη γενιά του, απρόθυμος σε κατατάξεις). [...] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)