George Saunders

WINNER OF THE 2014 FOLIO PRIZE AND SHORTLISTED FOR THE NATIONAL BOOK AWARD 2013George Saunders's most wryly hilarious and disturbing collection yet, Tenth of December illuminates human experience and explores figures lost in a labyrinth of troubling preoccupations. A family member recollects a backyard pole dressed for all occasions; Jeff faces horrifying ultimatums and the prospect of DarkenfloxxTM in some unusual drug trials; and Al Roosten hides his own internal monologue behind a winning smile that he hopes will make him popular. With dark visions of the future riffing against ghosts of the past and the ever-settling present, this collection sings with astonishing charm and intensity.

Ο ρεαλισμός της σκληρής καθημερινότητας ανταλλάσσει χειραψίες με τη δυστοπική επιστημονική φαντασία, αλλά πάντα μες στο σκοτάδι λάμπει ένα μικρό φως, ένα κερί. Στις χαραμάδες εναποθέτει την τσαλακωμένη αισιοδοξία του ο Saunders, στα χορταριασμένα χάσματα, στα μεσοδιαστήματα όπου μπορεί να λάμψει η λεπίδα της ελπίδας. Τα διηγήματα στη "Δεκάτη Δεκεμβρίου" είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τυπωμένες σε αλουμίνιο, είναι μονοφωνικά ηχογραφήματα που δεν θέλουν τόσο να προειδοποιήσουν όσο να υπαινιχθούν ότι μείζον παραμένει η αγάπη, ότι δεν είναι ντεμοντέ και αναχρονιστική η τρυφερότητα. Μέσα στο σκότος υπάρχουν χαραμάδες φωτός, ένα μικρό κεράκι δωρίζει θάλπος, μια φράση κι ένα χαμόγελο μπορούν να αντιστρέψουν τα πράγματα.

Τι κάνει μια αφήγηση ενδιαφέρουσα, ενίοτε και συναρπαστική, αλλά και τι μας λένε κάποια διηγήματα των μεγάλων Ρώσων κλασικών για τον εαυτό μας και για τον κόσμο που μας περιβάλλει; O Τζορτζ Σόντερς, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Aμερικανούς πεζογράφους, παραδίδει τα τελευταία είκοσι χρόνια μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Syracuse University. Στο Κολυμπώντας στη λιμνούλα υπό βροχήν μοιράζεται μαζί μας κάποιες από αυτές τις παραδόσεις, εμπλουτισμένες από επισημάνσεις και σχόλια φοιτητών του. Τα επτά (σχετικά σύντομα) δοκίμια που συνοδεύουν διηγήματα και νουβέλες των Τσέχοφ, Τουργκένιεφ, Τολστόι και Γκόγκολ αφορούν, προφανώς, όχι μόνον επίδοξους συγγραφείς, αλλά και οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία, και ειδικότερα για το τι είναι αυτό που κάνει τον αναγνώστη να «μην μπορεί να αφήσει από τα χέρια του» ένα βιβλίο. Στο εισαγωγικό κείμενό του ο Σόντερς γράφει: «Θα εμβαθύνουμε σε επτά μικρογραφίες του κόσμου, με μεγάλη φροντίδα χτισμένες, που οι συγγραφείς τους ήθελαν να απαντούν, έστω και έμμεσα, σε κάποια από τα μεγάλα ερωτήματα τα οποία, ακόμα και αν η εποχή μας δεν τα θεωρεί εξίσου σημαντικά, δεν παύουν ωστόσο να αποτελούν τον σκοπό της τέχνης. Πώς πρέπει να ζούμε; Ποιος είναι ο προορισμός μας επί της γης; Τι είναι σημαντικό και τι όχι; Τι είναι αλήθεια και πώς μπορούμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα; Πώς μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι όταν κάποιοι τα έχουν όλα και κάποιοι άλλοι δεν έχουν τίποτα;». Εξετάζοντας τα επτά διηγήματα του βιβλίου εξονυχιστικά αλλά και με τρόπο απόλυτα κατανοητό και προσιτό στον αναγνώστη, ο Σόντερς όχι μόνο υποδεικνύει κάποια κλειδιά και μερικές τεχνικές που κάνουν μια αφήγηση πιο ενδιαφέρουσα, αλλά και «εκπαιδεύει» τον αναγνώστη πώς να απολαμβάνει τις κρυφές αρετές της λογοτεχνικής γραφής. Το Κολυμπώντας στη λιμνούλα υπό βροχήν, πολύτιμο εργαλείο για κάθε φίλο της λογοτεχνίας, φωτίζει καλύτερα τις σχέσεις ανάμεσα στις –ενίοτε όχι προφανείς με την πρώτη ματιά– αρετές ενός έργου μυθοπλασίας και στον αναγνώστη του.

Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν;

Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει.

Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν.

Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι.

Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού.

Τρεις μήνες μετά την εκφώνηση αυτής της ομιλίας του George Saunders στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Σύρα­κιουζ και τη δημοσίευσή της στην ιστοσελίδα των New York Times, το κείμενο κοινοποιήθηκε και αναδημοσιεύτηκε σε όλο το Διαδικτυο πάνω από ένα εκατομμύριο φορές. Κι αυτό γιατί τα λόγια του Saunders αγγίζουν την επιθυμία που όλοι έχουμε μέσα μας για καλοσύνη και πληρότητα στη ζωή μας. Ένα κείμενο δυνατό, αστείο και σοφό, που εμπνέει μέσα από την απλότητά του.

ΕΝΝΕΑ ιστορίες. Ιστορίες ανθρώπων. Κόρες, μητέρες, εγγόνια, έφηβοι, υπερήλικες· ήρωες άλλοτε δυστοπικοί και μακρινοί και άλλοτε υπερβολικά γνώριμοι μας παρασύρουν στις μικρές και μεγάλες τους ζωές που άλλοτε συνθλίβονται από απόγνωση, καταπίεση και βάναυσο ρεαλισμό και άλλοτε πλημμυρίζουν χαρά, γενναιοδωρία και ελπίδα. ΕΧΟΝΤΑΣ αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, ένα Booker και μια θέση στις λίστες των best sellers των NY Times, ο δεξιοτέχνης της μικρής φόρμας Georges Saunders μας παραδίδει μια ανατρεπτική συλλογή αδιαμφισβήτητης μαεστρίας που διερευνά θέματα εξουσίας, ηθικής και δικαιοσύνης και εξετάζει σε συγκινητικό βάθος την ουσία της ανθρώπινης (συν)ύπαρξης. ΜΙΑ διεισδυτική ματιά στην άβυσσο του αμερικανικού ψυχισμού. Μια γενναία σπουδή στον πολυπρισματικό χαρακτήρα της ανθρώπινης εμπειρίας