Χαράλαμπος Νικολής

"Η ΡΟΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΟΝΤΥΛΙ ΣΤ' ΑΔΡΑΧΤΙ ΤΗΣ":
Η γιαγιά από τη μεριά της μητέρας μου, η Μάρκαινα -από το Μάρκος, το όνομα του άντρα της-, σπάνια άκουγε να τη φωνάζουν "Μαρία", το βαφτισιμιό της. Για μένα, πάλι, ήταν η μία, ξεχωριστή και γεμάτη ζεστασιά, ολοήμερη σχεδόν αγκαλιά. Η μάμμη μου, που ποτέ χατίρι δε μου χαλούσε. Σταματούσε ακόμα και να γνέθει στη ρόκα της, όταν, παραπονεμένος κλαψουρίζοντας ή απλά λαχταρώντας τα χάδια της, έτρεχα να τυλιχτώ στη μακριά ως τους αστραγάλους ποδιά του φουστανιού της. Συνήθως καθόταν στην άκρη της χαμηλής πεζούλας, πολλές φορές και στο ξύλινο καπάκι που σκέπαζε το στηθαίο της στέρνας, στη γωνία της αυλής με το νοτινό προσανατολισμό. Μια θέση που την έλουζε όλη μέρα σχεδόν ο χειμωνιάτικος ήλιος.