Violaine Huisman

"Mon père était un homme d'une autre génération, aurait-on dit pour excuser sa misogynie ou son pédantisme, un homme dont les succès justifiaient l'arrogance, dont l'affabilité surprenait autant que la fureur, dont la tendresse excessive, baroque, totalement débridée, trahissait l'excentricité ou expliquait en partie l'attachement qu'il inspirait en dépit de ses abominables défauts. J'étais sa petite dernière, sa numéro huit, avait-il coutume de dire pour me présenter dans le grand monde. Dans l'intimité, il m'appelait son petit ange". Après avoir mis en scène le personnage de sa mère dans Fugitive parce que reine, Violaine Huisman se penche sur celui de son père, à la fois philosophe et businessman, figure hors norme, emblématique des Trente Glorieuses. Mais du portrait d'un iconoclaste follement attachant surgit un autre livre : une enquête familiale autour de Georges Huisman, le grand-père de l'autrice. Haut fonctionnaire juif, le directeur des Beaux-Arts du ministre Jean Zay joua un rôle central dans la création du Festival de Cannes en 1939, avant de connaître la traque durant la Seconde Guerre mondiale. Avec émotion, l'écriture de Violaine Huisman transforme dans Les monuments de Paris la matière de la mémoire et du temps. L'intimité du souvenir s'y conjugue à l'autorité de l'histoire pour ressusciter les destins oubliés.

Πανέµορφη, ταλαντούχα και χαρισµατική, η Κατρίν είναι η µαµά για τα δυο της κορίτσια που τη λατρεύουν, όπως τα λατρεύει κι εκείνη· µια λατρεία χωρίς όρια. Η µαµά είναι σε όλα υπερβολική, καπνίζει και πίνει υπερβολικά, οδηγεί µε υπερβολική ταχύτητα, αγαπάει και ζει καθ’ υπερβολήν κι αυτό δεν είναι ανώδυνο, ούτε για την ίδια ούτε για τους γύρω της. Η Κατρίν, που έχει περάσει από µια εξαιρετικά τραυµατική παιδική και εφηβική ηλικία, αποκτά δύο κόρες από τον δεύτερο γάµο της. Παντρεύεται για Τρίτη φορά, στη συνέχεια καταρρέει και καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική. Τα δυο της κορίτσια περιµένουν την επιστροφή της, αν και ξέρουν πως η ζωή µε τη µαµά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, πως µαζί της ζουν στιγµές εκστατικής ευτυχίας και απόλυτης ελευθερίας, τις οποίες διαδέχεται σχεδόν νοµοτελειακά η κατάβαση στην Κόλαση. Όµως εκείνες την αγαπούν πάνω απ’ όλα, η µαµά είναι η «βασίλισσά» τους και ορκίζονται ότι θα κάνουν τα πάντα για να την κρατήσουν στη ζωή. Μέσα από µια αφήγηση πληθωρική και στοχαστική ταυτόχρονα, η Βιολαίν Ουισµάν καταθέτει ένα σπουδαίο αυτοβιογραφικό µυθιστόρηµα µε επίκεντρο τον «βίο και την πολιτεία» της Κατρίν, της «ανένταχτης βασίλισσας» που έζησε πέρα από το κατεστηµένο και τις συµβατικότητες ως το τέλος. «Η αγάπη πονάει και η Ουισµάν εξετάζει µε κοµψότητα το πώς και το γιατί». Kirkus «Η Ουισµάν διαθέτει µια εξαιρετική αφηγηµατική δεινότητα· ξεδιπλώνει το αφηγηµατικό νήµα όπως ένας παραµυθάς σε µια συνάθροιση συνθέτοντας το καλειδοσκοπικό πορτρέτο της Κατρίν. Η ευαισθησία µε την οποία ψηλαφεί το οικογενειακό τραύµα κι αναδεικνύει τους δεσµούς αγάπης θα καθηλώσει τους αναγνώστες». Publisher’s Weekly «Ένα µαγνητικό πορτρέτο µιας δυναµικής και (αυτο)καταστροφικής γυναίκας, όπως τη φαντάζεται η κόρη που πιστεύει πως οφείλει η ίδια να τη σώσει. Η πρόζα της Ουισµάν ξεχειλίζει από την αδιαµφισβήτητη επιτακτικότητα και εξουσία της αγάπης, αποτίοντας, χωρίς να εξιδανικεύει, φόρο τιµής στη µητέρα. Το Βιβλίο της µητέρας είναι ταυτόχρονα µια πράξη ριζοσπαστικής ταύτισης µε τη µητέρα και ριζικής απελευθέρωσης. Ο τρόπος µε τον οποίο η Ουισµάν αφηγείται τη δική της ιστορία, τόσο ως νεαρού κοριτσιού όσο και ως συγγραφέα πλέον, έχει µεγάλη οµορφιά κι εξίσου µεγάλη γενναιότητα». Le Monde «Η Ουισµάν αναδεικνύει έξοχα την παθιασµένη, αµοιβαία αγάπη που µπορεί να ρίξει άπλετο φως στους αποδέκτες της ή να τους καταστρέψει ή και τα δύο. Κανένας αναγνώστης αυτού του συναρπαστικού βιβλίου δε θα ξεχάσει ποτέ τη µαµά». Andrew Solomon, National Book Award