Η εκπαίδευση ως πολιτικός θεσμός - Γιατί με τράβηξε η φιλοσοφία

«Εκεί όπου η διδασκαλική διαδικασία είναι αναντίρρητα επιβλαβής είναι στην ιστορία, στα θρησκευτικά, και σε άλλα παρομοίως αμφιλεγόμενα πεδία. Τέτοιου είδους θέματα άπτονται των συμφερόντων που συντηρούν την ύπαρξη των σχολείων
και τα εν λόγω συμφέροντα συντηρούν τα σχολεία προ κειμένου να μπορούν να διοχετεύονται συγκεκριμένες απόψεις […]. Σε κάθε κράτος, η ιστορία διδάσκεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μεγεθύνεται η εικόνα του: τα παιδιά μαθαίνουν να πιστεύουν πως η δική τους χώρα ήταν πάντοτε με το μέρος τού δικαίου και σχεδόν πάντοτε νικήτρια, ότι υπήρξε η γενέτειρα περίπου όλων των σπουδαίων ανδρών, και πως είναι, από κάθε άποψη, ανώτερη από τις υπόλοιπες χώρες. […]
Ο λόγος για τον οποίον η σύγχρονη εκπαίδευση σπανίως επιτυγχάνει σπουδαία αποτελέσματα είναι επειδή σχεδόν ποτέ δεν εμπνέεται από κάποια μεγάλη ελπίδα. Ο πόθος να συντηρήσουμε το παρελθόν, αντί για την ελπίδα να οικοδομήσου με το μέλλον, δεσπόζει στα μυαλά όσων ελέγχουν την εκπαίδευση της νεολαίας. Η εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να αποσκοπεί στη στεγνή ενημέρωση […] αλλά να αποτελεί μια δραστηριότητα που κατευθύνεται προς εκείνον τον κόσμο τον οποίο μαχόμαστε να κτίσουμε. Θα όφειλε να αντλεί την έμπνευσή της από ένα απαστράπτον όραμα για την επερχόμενη κοινωνία, για τους θριάμβους που θα καταγάγει η σκέψη στο μέλλον, και για τον αείποτε διευρυνόμενο ορίζοντα της ανθρώ πινης εξερεύνησης του σύμπαντος».
Bertrand Russell