James Marshall

What we find of interest may tell us more than we think...

'Everything depends on what, if anything, we find interesting: on what we are encouraged and educated to find interesting, and what we find ourselves being interested in despite ourselves. There is our official curiosity and our unofficial curiosity (and psychoanalysis is a story about the relationship between the two) . . .'

Based on three connected talks on the subject of attention, this pocket-sized book is a quirky and memorable introduction to the concept of our attention - how we spend it, and what it might tell us about ourselves. From Britain's pre-eminent psychoanalyst, this is an essential new addition to the Adam Phillips canon.

Acclaimed author of On Kissing, Tickling and Being Bored andOn KindnessA collection of literary essays like no other - exploring the deep connections between literature and psychoanalysis - from Britain's leading psychoanalystFor Adam Phillips - as for Freud and many of his followers - poetry and poets have always held an essential place, as both precursors and unofficial collaborators in the psychoanalytic project. But the same has never held true in reverse. What, Phillips wonders, at the start of this deeply engaging book, has psychoanalysis meant for writers? And what can writing do for psychoanalysis?Phillips explores these questions through an exhilarating series of encounters with - and vivid readings of - writers he has loved, from Byron and Barthes to Shakespeare and Sebald. And in the process he demonstrates, through his own unique style, how literature and psychoanalysis can speak to and of each other. 'Adam Phillips is that rarest of phenomena, a trained clinician who is also a sublime writer' - John Banville, author of The Sea'Reading Phillips, you may be amused, vexed, dazzled. But the one thing you will never be is bored' Observer 'One of those writers whom it is a pleasure simply to hear think' Sunday Telegraph

Σε ύφος λογοτεχνικό και ρηξικέλευθο, ο Adam Phillips εξετάζει μερικά φαινομενικώς συνηθισμένα ζητήματα με τα οποία η ψυχανάλυση δεν έχει ασχοληθεί αρκετά:το γαργάλημα, το φίλημα, την ανησυχία, την πλήξη, τον κίνδυνο, τη μοναξιά, την αταραξία, ακόμα και το πέρδεσθαι. Φωτίζοντας αυτές τις κατά τα άλλα κοινές πτυχές της καθημερινής ζωής, υποστηρίζει ότι η ψυχανάλυση ξεκίνησε ως ένας δεξιοτεχνικός αυτοσχεδιασμός εντός της ιατρικής επιστήμης, ο οποίος όμως υποχώρησε μπροστά στο όνειρο της επιστήμης που αξιώνει πως μόνο τον "εξετασμένο βίο" αξίζει να ζει κανείς. Ο Phillips δείχνει πώς η ορμή για παντογνωσία αποδείχτηκε δυσοίωνη τόσο για την ψυχανάλυση όσο και για τη ζωή και αποκαλύπτει ότι μεγάλο μέρος της ψυχικής υγείας εξαρτάται από την καθιέρωση μιας ζωής που αντιστέκεται επιτυχώς στην εξέταση. Όπως λέει, την ψυχανάλυση -ως μορφή συζήτησης- αξίζει να την έχουμε μόνον αν καθιστά τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα ή πιο αστεία ή πιο θλιβερή ή πιο βασανισμένη ή οτιδήποτε θεωρούμε ότι έχει αξία και θέλουμε να προαγάγουμε· και ιδίως αν μας βοηθά να βρούμε νέα πράγματα για τον εαυτό μας στα οποία δεν γνωρίζαμε ότι θα μπορούσαμε να δώσουμε αξία.

"Όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται στις μέρες μας για την οικογένεια στην πραγματικότητα είναι συζήτηση που αφορά τη μονογαμία. Τι κρατάει τους ανθρώπους μαζί και το γιατί πρέπει να μένουν μαζί. Ο Άνταμ Φίλιπς, σε έναν τόμο με 121 αφορισμούς, θέτει το ερώτημα γιατί πιστεύουμε όλοι στη μονογαμία, και γιατί θεωρούμε τόσο μεγάλο πρόβλημα το ότι μας απασχολεί. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, όσο και αν αγαπούν τον σύντροφό τους, είναι ικανοί να αγαπούν και να ποθούν περισσότερα από ένα πρόσωπα ταυτόχρονα. Φαίνεται ενδεχομένως καθησυχαστικό, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ απαιτητικό - συχνά μάλιστα βασανιστικό - να υποκρινόμαστε ότι ένα και μοναδικό πρόσωπο μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Τουλάχιστον όσον αφορά το σεξ, το μοιράζεσθαι φαίνεται να είναι εντελώς αντίθετο προς τη φύση μας. Η μονογαμία θεωρείται σε τέτοιο βαθμό δεδομένη ως η θεμελιώδης προϋπόθεση της οικογένειας και των οικογενειακών αξιών ώστε, όπως συμβαίνει με οτιδήποτε φαίνεται ουσιώδες, προσέχουμε ώστε να μην την κατακρίνουμε. Ωστόσο, όπως προτείνει ο Άνταμ Φίλιπς, είναι σίγουρα άξιο απορίας γιατί το πιστό ζευγάρι κατέχει τέτοια θέση στη φαντασία μας, και για ποιον λόγο αποτελεί τελικά το ιδανικό. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ) "

Εξετάζοντας την παιδική περιέργεια και την παιδική όρεξη, ο Adam Phillips ρίχνει άπλετο φως στην παιδική ηλικία. Η ανατροφή, σύμφωνα με τη συμβατική άποψη, είναι μια διαδικασία απομυθοποίησης, κατά τη διάρκεια της οποίας χάνουμε τη ζωντάνια της παιδικής μας ηλικίας. Σε αυτό το βιβλίο ο Adam Phillips δείχνει γιατί αποδεχόμαστε τόσο πρόθυμα αυτόν τον καθησυχαστικό, αλλά απογοητευτικό μύθο και διερωτάται αν οι πρώτες ορέξεις μας μπορούν να επιβιώσουν μετά την απόκτηση γλώσσας, την υιοθέτηση συνηθειών, το ξεκίνημα της εκπαίδευσης - όλους δηλαδή τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε πως ο κόσμος δεν είναι μόνον ό,τι θέλουμε να είναι. Τι εμπνέει τις επιθυμίες και τις ορέξεις μας, τι τις σκοτώνει και πώς μπορούν να διατηρηθούν; Ο συγγραφέας περιγράφει την εσωτερική σύγκρουση που βιώνουμε όλοι μας ανάμεσα στο παιδί και τον ρεαλιστή, ανάμεσα στον ονειροπόλο και τον επιστήμονα, ανάμεσα στο θηρίο και το παιδικό δωμάτιο. Για τον Phillips, η ζωή μας είναι βιώσιμη μόνο στον βαθμό που δεν χάνουμε αυτό που μας εμπνέει και μαθαίνουμε πώς να το μετατρέπουμε σε γνώση που μας καθοδηγεί και φωτίζει τον δρόμο μας. "Το βιβλίο αυτό περιέχει τις πλέον υποβλητικές ιδέες για την κατάθλιψη, την ευτυχία, τη δημιουργικότητα και την οργή." (Alain De Botton) "Κάθε νέο βιβλίο του Adam Phillips είναι ένα αξιοσημείωτο λογοτεχνικό γεγονός. Κάθε φορά που τον διαβάζω αποκομίζω νέες οξυδερκείς ιδέες." (The Times) "Η αποκατάσταση ενός ρωμαλέου, διευρυμένου ενδιαφέροντας για τη ζωή είναι θαυμαστός στόχος, και ο Phillips καταπιάνεται με αυτόν με οξυδέρκεια, ανθρωπιά και ευαισθησία." (The New York Times Book Review) "Μας κάνει να βλέπουμε τον εαυτό μας με τρόπο συναρπαστικό, απροσδόκητο, κολακευτικά βαθύ. Μετατρέπει την ανία και την ντροπή σε καταστάσεις που πρέπει να σεβόμαστε, προσδίδοντας στην αδημονία μας ένα μάλλον ικανοποιητικό είδος αξιοπρέπειας." (The Observer)