Χρήστος Α. Χωμενίδης

«... Το ελληνικό καλοκαίρι µού φαινόταν ανέκαθεν ο µοναδικός ακατάλυτος νόµος µας. Η άσπρη µας πέτρα ξέξασπρη που φωτίζει τον κόσµο και καταργεί τους λεκέδες του. Η διαφανής σαυρούλα που σκαρφαλώνει στο περβάζι. Οι ρόδες των ποδηλάτων που µισοβυθίζονται στην άµµο. Οι αφίσες που προαναγγέλλουν το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήµονος και του Σωτήρα. Δηµοτικολαϊκάσυγκροτήµατα πάνω σε πρόχειρα στηµέναικριώµατα στην πλατεία, αρνιά και γουρουνοπούλες που σουβλίζονται απ’ το πρωί, ο παπάς της ενορίας κερνάει το πιο καλό κοψίδι στον εξάδελφό του απ’ την Αστόρια. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι τα βογκητά των ζευγαριών που κάνουν έρωτα πίσω από τα µισόκλειστα παντζούρια. Είναι η οθόνη του υπαίθριου σινεµά που θρο?ζει σε ένα µελτεµάκι. Είναι τα θηριώδη σουτιέν και βρακιά της γιαγιάς που –κρεµασµένα από τα µανταλάκια– ρίχνουν σκιές προϊστορικών τεράτων στον απέναντι τοίχο. Στο ελληνικό καλοκαίρι, το µόνο που µπορείς να σφάξεις είναι ένα καρπούζι. Εάν έγραφα µια ελληνική κωµωδία, θα έβαζα κάποιον φανατικό ιδεολόγο –αδιάφορο ποιανής ιδεολογίας– να επιχειρεί να εκφωνήσει λόγο σε παραλία. Ένας αέρας κυκλαδίτικος να καλύπτει τη φωνή του και να του παίρνει τα χαρτιά, ένα κύµα να τον µουσκεύει, ένα µισόγυµνοκορµί να τον ανταγωνίζεται θρασύτατα. Θα τον έβαζα να µουλαρώνει και να τελειώνει τον λόγο του µε τη φράση: «Θα Ξαναγυρίσουµε και θα Τρέµει η Γης!». Κι έπειτα ένα σµήνος γλάρων –σαν χορωδία αγγέλων ή τραγοπόδαρων σατύρων– να τον ειρωνεύεται γαβγίζοντας. Διαβάζω ελληνική µυθολογία. Κανείς απ’ τους θεούς ή από τις µοίρες δεν προαναγγέλλει πουθενά τη συντέλεια του κόσµου. Δεν απειλεί πως οι άνθρωποι θα κριθούν κατά τα έργα και τις αµαρτίες τους. Δεν προφη-τεύει µια Δευτέρα Παρουσία. Ποια Δευτέρα Παρουσία; Αφού όλα και όλοι είναι ήδη, νυν και αεί, εδώ. Και η γη δεν τρέµει παρά από τους οργασµούς µας. Κι απ’ τις ωδίνες των τοκετών µας. Το ελληνικό καλοκαίρι περιέχει τα πάντα. Δίνει λογαριασµό µονάχα στον εαυτό του».

Μέσα από κείµενα µικρότερα και µεγαλύτερα, επίκαιρα αλλά όχι επικαιρικά, που σκιαγραφούν όψεις της πραγµατικότητας ή απογειώνονται προς τη µυθοπλασία, µε θρύψαλα, αναµµένα κάρβουνα και βότσαλα, ο Χρήστος Χωµενίδης αποπειράται µία πρώτη αυτοβιογραφία. Όχι δική του. Όλων µας.

Σου φαίνεται κομματάκι νοσηρό; Αηδιάζεις μήπως στην εικόνα ενός καλοδιατηρημένου μπάρμπα που περιφέρει μια φοιτήτρια της Νομικής και την πλασάρει σε διαφόρους; Αδιαφορώ για τη γνώμη σου! Εμείς περνούσαμε εξαιρετικά. Νιώθαμε κάπως σαν παιδιά που έχουν βρει τον τρόπο να μπαινοβγαίνουν στις ζωές των μεγάλων και να τις αναστατώνουν. Ξέραμε ότι όσο είχαμε ο ένας τον άλλον...

Όσο είχαμε ο ένας τον άλλον... Υποψιάζεσαι βέβαια τη μοναδική μου αγωνία. Ότι μια μέρα θα συναντούσε η Ρούλα κάποιον, ο οποίος θα κατόρθωνε να τη γοητεύσει αληθινά και να ανατρέψει τους κανόνες του παιχνιδιού μας. Την είχα βάλει να μου υποσχεθεί πως, αν ποτέ συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα καταδεχόταν να μου χρυσώσει το χάπι, πως θα εξαφανιζόταν ακαριαία και δεν θα ξαναέδινε ποτέ σημεία ζωής.

Κι εκείνη ωστόσο -όσο παράξενο κι αν ίσως σου φαίνεται- έτρεμε ακριβώς το ίδιο ενδεχόμενο.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το Σοφό παιδί, το μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και έγινε σημείο αναφοράς για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, ξανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Για την καινούρια έκδοση το κείμενο έχει στοιχειοθετηθεί από την αρχή. Περιλαμβάνονται επίσης αποσπάσματα από τις κριτικές, πρόλογος του συγγραφέα, αναπαραγωγή της πρώτης χειρόγραφης σελίδας, ενώ το εξώφυλλο κοσμεί έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου που φιλοτέχνησε το 1990 διαβάζοντας το χειρόγραφο του μυθιστορήματος.

Όταν ο νεαρός Παναγιώτης Σαντορίνης συναντάει για πρώτη φορά τον γοητευτικό εξάδελφο της μάνας του, δεν φαντάζεται ότι η σχέση του με τον θείο Πάνο και με την «Εταιρεία» του θα του καθορίσει τη ζωή... Όταν ο οραματιστής επιχειρηματίας Δημήτρης Γκίκας δέχεται τον Παναγιώτη Σαντορίνη στα γραφεία της «Οινοποιητικής Α.Ε.», δεν υποψιάζεται ότι το παρελθόν του θα ξαναζωντανέψει κι ένας χορός καλικαντζάρων θα στηθεί γύρω του... Όταν η όμορφη Λουκία βαδίζει ανέμελη προς το νηπιαγωγείο της, δεν ξέρει ότι βρίσκεται ήδη στο επίκεντρο της τελευταίας μάχης ενός υπόγειου πολέμου... Ο Χ. Α. Χωμενίδης συνθέτει το πιο φιλόδοξο μυθιστόρημά του, παρουσιάζει έναν ολόκληρο κόσμο σε αναβρασμό και δίνει τη δική του απάντηση στα ερωτήματα που ταλάνισαν τους Έλληνες κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια.